Właśnie dla mnie ten wątek był trochę ni przypiął, ni przyłatał, zupełnie nie pasujący do całej wcześniejszej opowieści o Paulu i jego pojawianiu się w snach ludzi. Końcówka filmu, po scenie rzekomego "ataku" Paula na nauczycielkę, kiedy chciał obejrzeć przedstawienie z udziałem swojej córki, robi wrażenie (przynajmniej na mnie), jakby reżyser na siłę i bardzo szybko chciał powciskać do filmu jeszcze wiele różnych wątków oprócz tego głównego, tylko je zaznaczając, ale zupełnie nie rozwijając (bo przecież motyw tego urządzenia pozwalającego wchodzić w sny innych ludzi to temat na osobną długą opowieść, co najmniej taką jak ta o Paulu) - właściwie nie wiadomo po co, bo przez to rozmywa się główny przekaz filmu.
Jak dla mnie zakończenie powinno wyglądać tak, że po tej scenie na przedstawieniu spotykamy Paula już w jakiś czas później. Sny z jego udziałem tak jak same przyszły do ludzi, tak i same odeszły, a samemu Paulowi to zniszczyło życie - żyje gdzieś samotnie na marginesie społeczeństwa, ledwo wiążąc koniec z końcem, stracił pracę, dom, rodzinę, wszystko, część ludzi szybko o nim zapomniała, a ci, którzy go nadal pamiętają, wciąż od niego stronią jak od groźnego maniaka.