Sucker Punch Forum

„Niewiadomo, kto będzie bohaterem tej historii“

ocenił(a) film na 2

Początek – dobrze, wierzę w Snydera, będzie ostro: dziewczyny, walka, efekty. Będzie dobrze. Zaczyna się. Opening to pozbawiona słów sekwencja pokazująca dziewczynę, która nie chce by jej ojczym zgwałcił jej siostrzyczkę. Bierze więc jego pistolet i strzela w jego kierunku z odległości kilku centymetrów. Nie trafia w ojca, ale trafia w żarówkę... i jednocześnie w swoją siostrę. Jakim cudem – nie mam pojęcia, w końcu żarówka gdzieś pod sufitem dyndała, siostra skulona była w kącie, a dziewczyna celowała mniej więcej po środku. Ostatecznie, ojciec wykonuje telefon, przyjeżdża policja która zabiera dziewczynę do szpitalu psychiatrycznego. Nie ogarniam do końca, co się dzieje, póki co skupiam się na smakowaniu tego co widzę: niemal non-stop slow motion, świetne filtry (wygaszone krawędzie, miękkie barwy) które tworzą świetny gotycki klimat. W tle łomocze „Sweet Dreams” Eurythmics w nowej, podrasowanej, hardrockowej wersji od Emily Browning, co świetnie współgra z obrazem i akcją. Jest dobrze.
Następnie dziewczynę przywożą do szpitala. Główny szef ośrodka umawia się z jej ojczymem, że w trybie ekspresowym przeprowadzą na niej lobotomię, by ta nie wygadała się, co tak naprawdę wtedy się stało. Oprowadzają dziewczynę po szpitalu, który niemal żywcem chyba wyjęto z „Wyspy tajemnic” Scorsese – zimne ściany, pozbawione życia twarze lekarzy, jedynym dźwiękiem jest odgłos otwieranych i zamykanych krat, a jedyną muzyką deszcz i pioruny za zakratowanym oknem. Jest więcej niż dobrze, bo montaż nadal jest znakomity a filtry nadal pracują, jeszcze bardziej podkreślając złowrogość miejsca. W tle leci cover „Where is my mind?” Pixies, również w hardrockowym wykonaniu Yoav & Emily Browning.

Następnie dochodzi do zabiegu lobotomi, dłuto zaraz zostanie wbite w czaszkę dziewczyny, lekarz już unosi rękę z młotkiem i... Szpital zamienia się w burdel. Pacjentki to striptizerki, lekarze to alfonsi, dekaracja nagle staje się bardzo bogata, pełna stylowych mebli ociekających złotem. A dziewczyna musi nauczyć się tańczyć, żeby w ogóle tam być. Muzyka zostaje puszczona („Army of Me” Bjork w podkręconej, a jakże, wersji, dzięki czemu jeszcze lepiej pasowała do tego, co się działo na ekranie), kamera robi zbliżenie na oczy dziewczyny i... miejsce akcji znowu się zmienia. Tym razem na świątynię położoną gdzieś wysoko w zaśnieżonych górach. W niej siedzi mędrzec, który powie jej, co musi zrobić, by uciec z... tamtego miejsca, z którego właśnie przyszła, czymkolwiek by nie było. Potrzebuje czterech rzeczy: mapy, zapalniczki, noża i klucza, oraz piątej rzeczy, która będzie zagadką. A potem pod świątynię podchodzą trzy trolle, z czego jeden ma miniguna, i zaczynają walczyć z tą dziewczyną. Mędrzec się ulatnia, dziewczyna wygrywa walkę, kamera znowu robi zbliżenie na jej oczy... I miejsce akcji znowu wraca do burdelu, a wszyscy wokół niej klaszczą z zachwytu nad jej tańcem, który najwyraźniej właśnie zakończyła. I tak wsłuchując się w ostatnie rytmy „Army of Me” zastanawiam się, jakim cudem szpital zamienił się w burdel, burdel w Tybetańską świątynię, a ta z powrotem w burdel. Tak, zdecydowanie ta kwestia nurtowała mnie najbardziej. Potem cała reszta, w tym tajemnicze zniknięcie obcasów u dziewczyny podczas walki.

W skrócie – ten film to kupa bzdur, w którym nie dzieje się nic. Fabuła jest biedna i nie służy do łączenia kolejnych scen w całość. Ta całość nie ma ani kształtu, ani sensu. Film dłuży się o każdą minutę swojego trwania po kuriozalnym zamienieniu szpitalu w burdel – w tym czasie nie dzieje się nic. Co jest dosyć dziwne, bo jednak w filmie dzieje się dużo – walka, walka, walka. Ale po co oni walczą? Nie wiem. Równie dobrze mogliby nie walczyć, efekt byłby ten sam, tylko – nie daj Boże – dużo krótszy i o wiele mniej męczący. Rozumiem, gdyby ta walka miała czemuś służyć – dotarciu do celu czy coś w tym guście. Ale tutaj bohaterowie zachowują się, jakby weszli do ogromnego miasta, w którym jest pełno wrogów. I za wszelką cenę chcieli każdą uliczkę wyczyścić z tym wrogów. A gdy już wyczyszczą, wyjdą z miasta... I wejdą do następnego, identycznego, i zrobią to samo. Po którymś takim miasteczku, skończy się film. To nie jest działanie, tego nie można podciągnąć pod kategorię „akcja”.

Nowy film Snydera jest męczący i nudny, a co najdziwniejsze, spełnia warunki kategorii wiekowej PG-13. Jest walka, ale nie ma przemocy (pokonywani przeciwnicy to głównie dziwne stwory które umierają nie cierpiąc ani też nie krwawią). Miejsce akcji to burdel, bohaterki to prostytutki, ale seksu i erotyki tu nie ma – wprawdzie mają na sobie strój uznawany powszechnie (cholera wie, czemu) za seksowny: mini, pończochy, szpilki, i głęboki dekolt, ale widz nie usłyszy ani aluzji seksualnych (tudzież żartów w tym klimacie), ani nie zobaczy ujęć wykorzystujących zgrabne aktorki (które też nie są ani trochę atrakcyjne). Przekleństw też nie usłyszy. PG-13 jak w mordę strzelił.

Jedyne na co warto zwrócić uwagę w tym filmie, to muzyka – wprawdzie po „Army of Me” przestałem rozróżniać następne kawałki, wciąż jednak poziom był wysoki: szybka perkusja, wyraźny bass, konkretna gitara elektryczna, ciekawy wokal... jednym słowem - dobry rock, satysfakcjonujący fanów choćby grupy Nightwish. To wszystko razem współgrało z walką na ekranie i jej niebotycznym tempem, i świetnie się razem komponowało.
Sam Snyder nadal ma spore wyczucie w kwestii komponowania scen akcji oraz w posługiwaniu się montażem. Wciąż jest wiele świetnych scen, które w natłoku przeciętnych wyróżniają się na plus – do takich zalicza się na pewno sekwencja otwierająca, potem pojedynek w świątyni, pokonanie smoka (tak! One też się pojawią w tym filmie!) którego ogień z paszczy ledwo zdąży liznąć czółenka bohaterki nim ta zabije go efektownym cięciem kataną, czy akcja w pociągu, markowana na piekielnie efektowny mastershot. Sceny te nie znikają w natłoku gorszych, ale na pewno nie warto tylko dla nich wybierać się do kina.

2/10
http://www.youtube.com/watch?v=YUexDov9v9o

2011-03-26 00:39:20

juverm

ocenił(a) film na 7