Niestety, film przez wielu nie zrozumiany. Oceniany na 1,2 lub 3 przez "filmwebowych znawców" którzy poszli na film oczekując cycków i radosnego "holiłudzkiego" zakończenia, a nie spodziewali się tragicznej historii o równie dramatycznym zakończeniu jednak z lekko pozytywnym wydźwiękiem. Za dużo niedosłownych odnośni sprawiło, że zwyczajni zjadacze transformersów po prostu się pogubili. Bo nie jest to kino Jarmuscha gdzie jest zaznaczone że "trzeba myśleć" i wszyscy dumają nad kolesiem kręcącym się na dachu w rytm uderzania łbem o kaloryfer, ani nie jest to płytka rozwałka z cyckami na nogach w roli głównej.

Ten film opowiada o świecie wyobraźni. Komu jej brak, jak również i choć odrobiny wrażliwości nie będzie potrafił się w nim odnaleźć. Wielu ludzi kreuje swoją druga osobowość która istnieje tylko w ich umysłach gdzie uciekają w trudnych chwilach. Ktoś może być wojownikiem, mordercą albo bohaterem z super mocami i ten filtr nakładają na swoją rzeczywistość który pomaga przetrwać.

Bohaterka tego filmu również ma taki filtr i szpital psychiatryczny do którego trafia staje się klubem, terapia tańcem a w tańcu nakłada kolejny filtr gdzie walczy na wyimaginowanych frontach, gdzie widzimy odniesienie do rzeczywistych wydarzeń z filmu. Sanitariusze wykorzystują dziewczyny stad pewnie w jej wyobraźni pacjentki są "głównymi atrakcjami" klubu.

W wersji reżyserskiej którą udało mi się obejrzeć ostatnio, film staje się jeszcze bardziej depresyjny. Ale nawet w wersji kinowej pociętej przez wytwórnie (żeby z kategorii R zrobić 13) jest to świetne dzieło.

Puenta filmu o tym że każdy ma swojego anioła i by walczyć o swoje istnienie, i wolność jest naprawdę piękna. Nie rozumiem ludzi którzy nie potrafili tego odnaleźć w tym wizjonerskim filmie Zacka Snydera i współczuję im braku wyobraźni, i wrażliwości.