85-letni André (André Dussollier) doznaje udaru i kończy częściowo sparaliżowany w szpitalu. Przyzwyczajony do wygodnego i dynamicznego życia, nie wyobraża sobie bycia zależnym od innych. Prosi swoje córki (Sophie Marceau i Géraldine Pailhas) o zorganizowanie eutanazji, która jest możliwa w Szwajcarii. Kobiety godzą się pomóc upartemu ojcu, po cichu licząc, że ten odzyska głód życia i zmieni decyzję.

Kiedy Emmanuèle przerywa pracę i podnosi słuchawkę telefonu, jeszcze nie wie, jak wiele zmieni on w jej życiu. Okazuje się, że 85-letni ojciec kobiety na skutek udaru w ciężkim stanie trafia do szpitala. Zaniepokojona bohaterka ma jednak nadzieję, że i tym razem mężczyzna wyjdzie z tego bez szwanku.
Wraz z siostrą wpadają w spiralę szpitalnego życia, większość czasu spędzając przy łóżku osłabionego André. To dla Emmanuèle chwila na spojrzenie w przeszłość i przeanalizowanie skomplikowanych relacji z ojcem. Sytuacja w jednej chwili się odwróciła, bo nagle on stał się całkowicie zależny od córki. Zwłaszcza że udar spowodował nieodwracalne zmiany w organizmie mężczyzny. Kiedy André przekonuje się, że czeka go jedynie powolna wegetacja, prosi córkę, by pomogła mu umrzeć. Tyle że we Francji równoznaczne jest to ze złamaniem prawa. Sytuację komplikuje obecność niejakiego Gerarda, co jakiś czas pojawiającego się w szpitalu.

Emmanuéle (Sophie Marceau) otrzymuje telefon od siostry Pascale (Géraldine Pailhas), która wzywa ją szybko do szpitala. Po rezonansie okazuje się, że ojciec André (André Dussollier) przeszedł udar, choć mu samemu ciężko w to uwierzyć, gdy odzyskuje przytomność. Jego stan skłania córki do przekazania im pełnomocnictwa i sporządzenia testamentu. Podczas kolejnego  spotkania Emmanuéle zostaje poproszona o pomoc w zakończeniu jego cierpienia. Wściekła wybiega, wracając wspomnieniami do przeszłości, gdy jako nastolatka była ofiarą jego niewybrednych komentarzy...