"Heartbeat Detector" warto zobaczyć chociażby ze względu na rewelacyjną rolę Mathieu Amalrica. Nie jest to oczywiście jedyny walor, jaki film może zaoferować, ponieważ jego niepokojący przekaz zostaje z człowiekiem na długo. Produkcja nie weszła nigdy do Polskich kin ani telewizji, nie dostała nawet oficjalnego tytułu, a niewielki rozgłos zapewnia jej zapewne tylko przednia obsada, w której znaleźć można również innego wielkiego francuskiego aktora – Michael Lonsdale.
Głównym motywem jest los pracującego w wielkiej firmie psychologa biznesowego. Zarówno on sam, jak i jego otoczenie reprezentują bezwzględne, ponure, podstępne i chciwe środowisko korporacyjne. Bohater jest przebiegły, dzięki umiejętności analizowania sytuacji i nienagannemu, choć perswazyjnemu stylu wypowiedzi potrafi doskonale rozgrywać formalne i mniej oficjalne spotkania, aby uzyskać z nich największe korzyści i wyciągnąć potrzebne informacje. Funkcjonowanie firmy, dla której pracuje i gdzie cieszy się dużym poważaniem przypomina historie o antyutopijnych zakładach pracy, w których wszyscy wzajemnie wciąż się podejrzewają i każdy nieustannie boi się o utratę posady. Bohater czuje się w nim jak ryba w wodzie i wciąż rozdaje karty, lecz jego dramat rozpoczyna się, gdy łapie go wypalenie. Traci pewność swojej pozycji i popada w paranoję, dostrzegając absurd całego swojego życia.
Niezwykle ciekawym zabiegiem wykonanym przez reżysera – Nicolasa Klotza jest zestawienie kultury wysokiej, reprezentowanej przez muzykę klasyczną oraz występy tradycyjnych pieśniarzy z chaotyczną i mroczną sceną rave’u. Ogromną zaletą jest zawarcie w filmie wielu fragmentów opuszczających na moment fabułę i pokazujących obcowanie bohaterów ze sztuką. Muzyka skrzypiec, czy śpiew sopranu zdają się jednoznacznie wiązać z przemijającą, dawną, tradycyjną rozrywką, która w rzeczywistości zachwyca już jedynie nieliczną garstkę ludzi starego pokolenia, a dla pozostałych jest jedynie sposobem na pokazanie się w towarzystwie lub formalną okolicznością. Z drugiej strony nadciągająca nowa fala muzyki techno, wydaje się obca, ale niezwykle kusząca staje się prawdziwą formą zabawy. Zatracenie się w rytmie transowej muzyki, upojenie do nieprzytomności i porzucenie godności są dla bohatera ucieczką od sformalizowanego, poukładanego w myśl reguł, przemyślanego życia.
Scena stroboskopowego pocałunku pozostaje jednym z najbardziej zmysłowych ujęć współczesnego kina. Jej dynamizm, tajemniczość i wszechobecny zgiełk są wyrazem najwyższego kunsztu umiejętności operatorskich, reżyserskich i aktorskich, jak również aluzją ulotności, ale też rozedrgania emocjonalnego bohatera w nieprzeniknionym świecie. Całość zdjęć dorównuje poziomem perełkom nocnego kina, takim jak ezoteryczne produkcje Lyncha – Lost Highway, czy Blue Velvet. Magia sylwetek i twarzy wynurzających się z czerni, ujęcia łodzi płynącej pośród mroku i szare, zimne kadry monumentalnych biurowych korytarzy sprawiają, że widowisko ma niesamowity, oniryczny charakter.
Klotz porusza również temat nazizmu i wpływu faszystowskich zbrodni z przeszłości na współczesnych ludzi. Wątek ten, wokół którego gromadzi się znaczna część filmu pozostaje jednak w dużym stopniu niezrozumiały i niepasujący do całej, zbudowanej wokół głównego bohatera sytuacji. Jakkolwiek jest to problem ważny i nie można traktować go jako tabu, tutaj przejął zbytnią inicjatywę i w sposób nieukierunkowany przesłonił inne ważne motywy. Można również zauważyć pewne konotacje tego wątku z problemami bohatera, jak i możliwe nawet, że symboliczne porównanie bezwzględności korporacjonizmu do nazizmu, lecz jeśli taki był zamysł to jego wykonanie pozostaje niespójne, a przekaz rozmyty.
Mimo drobnego rozczarowania niezrozumiałym zakończeniem jestem ogromnie zadowolony, że udało mi się dotrzeć do tego filmu, ponieważ zachwycił mnie swoim wykonaniem i przejął tragicznymi losami postaci. Stojąca za kamerą para – Elisabeth Perceval i Nicolas Klotz, która ma za sobą jeszcze wiele wspólnych produkcji zadbała o najwyższy poziom widowiska, hipnotyzując widza i nie pozwalając oderwać się od ekranu. Film ten jest świetnym materiałem na festiwalową retrospektywę i szczerzę liczę na nagłośnienie całej twórczości tego niedocenionego w naszym kraju reżysera.
Głównym motywem jest los pracującego w wielkiej firmie psychologa biznesowego. Zarówno on sam, jak i jego otoczenie reprezentują bezwzględne, ponure, podstępne i chciwe środowisko korporacyjne. Bohater jest przebiegły, dzięki umiejętności analizowania sytuacji i nienagannemu, choć perswazyjnemu stylu wypowiedzi potrafi doskonale rozgrywać formalne i mniej oficjalne spotkania, aby uzyskać z nich największe korzyści i wyciągnąć potrzebne informacje. Funkcjonowanie firmy, dla której pracuje i gdzie cieszy się dużym poważaniem przypomina historie o antyutopijnych zakładach pracy, w których wszyscy wzajemnie wciąż się podejrzewają i każdy nieustannie boi się o utratę posady. Bohater czuje się w nim jak ryba w wodzie i wciąż rozdaje karty, lecz jego dramat rozpoczyna się, gdy łapie go wypalenie. Traci pewność swojej pozycji i popada w paranoję, dostrzegając absurd całego swojego życia.
Niezwykle ciekawym zabiegiem wykonanym przez reżysera – Nicolasa Klotza jest zestawienie kultury wysokiej, reprezentowanej przez muzykę klasyczną oraz występy tradycyjnych pieśniarzy z chaotyczną i mroczną sceną rave’u. Ogromną zaletą jest zawarcie w filmie wielu fragmentów opuszczających na moment fabułę i pokazujących obcowanie bohaterów ze sztuką. Muzyka skrzypiec, czy śpiew sopranu zdają się jednoznacznie wiązać z przemijającą, dawną, tradycyjną rozrywką, która w rzeczywistości zachwyca już jedynie nieliczną garstkę ludzi starego pokolenia, a dla pozostałych jest jedynie sposobem na pokazanie się w towarzystwie lub formalną okolicznością. Z drugiej strony nadciągająca nowa fala muzyki techno, wydaje się obca, ale niezwykle kusząca staje się prawdziwą formą zabawy. Zatracenie się w rytmie transowej muzyki, upojenie do nieprzytomności i porzucenie godności są dla bohatera ucieczką od sformalizowanego, poukładanego w myśl reguł, przemyślanego życia.
Scena stroboskopowego pocałunku pozostaje jednym z najbardziej zmysłowych ujęć współczesnego kina. Jej dynamizm, tajemniczość i wszechobecny zgiełk są wyrazem najwyższego kunsztu umiejętności operatorskich, reżyserskich i aktorskich, jak również aluzją ulotności, ale też rozedrgania emocjonalnego bohatera w nieprzeniknionym świecie. Całość zdjęć dorównuje poziomem perełkom nocnego kina, takim jak ezoteryczne produkcje Lyncha – Lost Highway, czy Blue Velvet. Magia sylwetek i twarzy wynurzających się z czerni, ujęcia łodzi płynącej pośród mroku i szare, zimne kadry monumentalnych biurowych korytarzy sprawiają, że widowisko ma niesamowity, oniryczny charakter.
Klotz porusza również temat nazizmu i wpływu faszystowskich zbrodni z przeszłości na współczesnych ludzi. Wątek ten, wokół którego gromadzi się znaczna część filmu pozostaje jednak w dużym stopniu niezrozumiały i niepasujący do całej, zbudowanej wokół głównego bohatera sytuacji. Jakkolwiek jest to problem ważny i nie można traktować go jako tabu, tutaj przejął zbytnią inicjatywę i w sposób nieukierunkowany przesłonił inne ważne motywy. Można również zauważyć pewne konotacje tego wątku z problemami bohatera, jak i możliwe nawet, że symboliczne porównanie bezwzględności korporacjonizmu do nazizmu, lecz jeśli taki był zamysł to jego wykonanie pozostaje niespójne, a przekaz rozmyty.
Mimo drobnego rozczarowania niezrozumiałym zakończeniem jestem ogromnie zadowolony, że udało mi się dotrzeć do tego filmu, ponieważ zachwycił mnie swoim wykonaniem i przejął tragicznymi losami postaci. Stojąca za kamerą para – Elisabeth Perceval i Nicolas Klotz, która ma za sobą jeszcze wiele wspólnych produkcji zadbała o najwyższy poziom widowiska, hipnotyzując widza i nie pozwalając oderwać się od ekranu. Film ten jest świetnym materiałem na festiwalową retrospektywę i szczerzę liczę na nagłośnienie całej twórczości tego niedocenionego w naszym kraju reżysera.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
