Recenzja filmu

Prosty plan (1998)

Krew na śniegu nie prezentowała się tak dobrze od czasu przełomowego „Fargo” i ciała Steve’a Buscemiego spoczywającego na zmarzniętej ziemi Minnesoty. W „Prostym planie” krew odgrywa kluczową rolę. Rozcięcie na czole, zadrapanie na policzku, wreszcie dziura po kuli na wskroś czaszki. Niebywale dosadny obraz skontrastowany z dziewiczą bielą śniegu. Śniegu, którego czystość sprawia, że agresja sączy się cienkim strumieniem. Natura ludzka jest złożona, zdaje się mówić nam Raimi jednocześnie sprawiając, że działania bohaterów zdają się proste jak… czerwień i biel. Hank (Bill Paxton) jest małomiasteczkowym księgowym, modelowym mężem Sary (Bridget Fonda) i tatą. Jego dopracowane w każdym szczególe życie zmienia się jednak diametralnie, gdy wraz ze swoim bratem, Jacobem (Billy Bob Thornton) i jego kumplem, Lou, odnajdują w rozbitym samolocie worek z ponad czterema milionami dolarów. Zaczyna się tragedia trzech postaci. Hank próbuje przekonać brata, że powinni zwrócić pieniądze policji. Ale Jacob i Lou chcą je zatrzymać, uważają, że nikt nie będzie ich szukał, bo to pewnie jakieś pieniądze z przemytu. „Nikt się nie dowie.” To słowa, które padają najczęściej. Wkrótce, widzimy jak Hank wysypuje zawartość worka na stół przed oczami zachwyconej żony. Narastają komplikacje. Sarah wpada na pomysł, by Hank wrócił do wraka i zostawił tam trochę ze znalezionej sumy, żeby, na ile to możliwe, zmniejszyć jakiekolwiek podejrzenia. Hank, choć nie do końca przekonany, zgadza się i wprawia w ruch koło nieszczęść. „Prosty plan” wspaniale ukazuje charaktery bohaterów. Wziąwszy choćby Sarę, pierwszy raz widzimy ją wśród domowych pieleszy − budzi raczej pozytywne odczucia, by w miarę jak akcja się rozwija, dostrzec, jak stara się manipulować bezwiednym mężem. Pomimo że Sarah nie popełnia żadnego z następujących po sobie przestępstw, zdaje się ciągnąć za sznurki. Widząc jak karmi swoją małą córeczkę, słyszymy jednocześnie słowa, które nie pasują do tak idyllicznego obrazu, gdy Sarah prosi Hanka, by ten wydał Lou policji. Złożoność i prostota nakładają się na siebie, gdy przyglądamy się uważniej Jacobowi. Billy Bob Thornton, który doskonale wcielił się w rolę lekko opóźnionego brata Hanka zasługuje na owacje na stojąco. Jacob, niby prostak, ale zdaje się być bardziej przewidujący niż jego mądrzejszy brat. Podąża za swoim instynktem. Gdy Hank wylicza różne „przykrywki”, na twarzy Jacoba widzimy, już wtedy, mieszankę zniesmaczenia i rozpaczy. Jako thriller „Prosty plan” spełnia wymagane kryteria. Wszystkie postaci, szarpiące się z czymś, co nie będzie dane im dosięgnąć zagęszczają atmosferę obrazu. Aktorzy nie tworzą, tak charakterystycznych dla tego rodzaju filmów, lichych kreacji, a podnoszą je do rangi rozbudowanych bohaterów literackich. Akcja jest wartka jak rzeka. Mimo że skomplikowana, fabuła nie traci jednak równowagi w żadnym momencie filmu. Raimi posiada niesamowitą zdolność prowadzenia za rękę niczego niespodziewającego się widza w wir niesłychanych zdarzeń, do dzikiego lasu, w którym czyha wiele niebezpieczeństw. Kruki, lisy, bażanty są obecne w wielu ujęciach, odbijając zwierzęcą naturę bohaterów, zwierzęcą naturę ludzi. „Prosty plan” należy do rodzaju filmów z serii „mój osobisty koszmar”, który ukazuje dramat jednostki, człowieka, którym mógłby być każdy z nas. Hank w popłochu gubi się w skomplikowanych decyzjach, zapominając o najprostszych, oczywistych rozwiązaniach. Błędne koło mogłoby kręcić się wiecznie, gdyby nie moment, w którym reżyser ratuje Hanka przed pohyblem. Hank osiada teraz w krainie pozornego spokoju, by pozwolić fabule spokojnie dojść do kulminacyjnego momentu. Czy damy się zaskoczyć?