Fanów X muzy nie trzeba szczególnie przekonywać, że Alejandro Amenábar jest jednym z najodważniejszych reżyserów dzisiejszego kina. Kiedy realizował horror "Inni", nie bał się porzucać banalnych schematów, rezygnować z suspensu i tradycyjnie rozumianej akcji na rzecz budowania nastrojowej opowieści grozy. Twórczą odwagę pokazywał także w późniejszym "W stronę morza", w którym zdecydował się na poważną i kontrowersyjną rozmowę o eutanazji, jednocześnie unikając publicystycznych uproszczeń; oraz w "Agorze", w której ukazywał mroczną stronę religii.
Myli się jednak ten, kto sądzi, że śmiałość chilijskiego twórcy postępuje wraz z umacnianiem się jego pozycji w reżyserskim światku. Prawdziwy temperament Amenábara pokazują jego wczesne filmy – mniej przezroczyste, radykalniejsze w formie, czasem zbyt bezpośrednie lub wręcz dydaktyczne, ale autentyczne i bezkompromisowe. Takim obrazem było "Otwórz oczy", jeden z najśmielszych narracyjnych eksperymentów lat 90-tych, takim jest też "Teza", wciągający thriller i zarazem opowieść o istocie przemocy, magnetyzmie zła i mediach, które handlują śmiercią i krwią.
Ángela Márquez (Ana Torrent) jest studentką szkoły filmowej. Właśnie zabiera się za tworzenie pracy dyplomowej poświęconej przemocy w kinie, dokładniej zaś – popularności snuff movies, amatorskich nagrań uwieczniających okrutne tortury i śmierć przypadkowych ofiar. Aby zdobyć materiały do swoich badań, zwraca się po pomoc do outsidera, studenta-odludka (Fele Martínez), który znany jest z zamiłowania do podobnych produkcji. Przeglądając materiały z uniwersyteckiej videoteki, wraz z Chemą trafia na film uwieczniający śmierć jednej ze studentek. Kiedy ciekawska dwójka trafi na trop grupy realizującej i rozpowszechniającej pomiędzy sobą podobne produkcje, stanie się celem jednego z morderców.
Nadając swojemu debiutanckiemu pełnometrażowemu filmowi tytuł "Teza", Amenábar wskazał – zapewne nieświadomie – na jego największą siłę i zarazem słabość. Jego film można łatwo sprowadzić do kilku tez: zło z samej swojej natury jest pociągające; odstręczając, przyciąga do siebie; przemoc ma magnetyczną siłę, a media odwołujące się do niskich instynktów publiczności stają się amoralne i zniewolone. Istotnie – taka jest wymowa filmu chilijskiego twórcy, który pokazuje samonapędzający się mechanizm przemocy, ujawnia, że przyglądając się złu, można ulec fascynacji nim i wpaść w jego pułapkę.
Lecz film Amenábara to nie tylko zbitek publicystycznych tez, ale też sprawnie opowiedziany thriller, pełen napięcia i silnych emocji. Wreszcie – to autotematyczna refleksja na temat kina. W swej "Tezie" Amenábar stawia bowiem podstawowe pytanie: czy kino ma schlebiać gustom publiczności, wychodzić naprzeciw jej oczekiwaniom, czy może wyrywać z zastanego porządku, zmuszać do pokonywania własnych ograniczeń, stawiać przed nami wyzwania nawet za cenę odrzucenia? Kariera autora "Agory" pokazuje, że on sam odnalazł odpowiedź na to pytanie i zamiast konwencjonalnych opowiastek zdecydował się na ambitniejszą pracę. Zresztą, po tak obiecującym debiucie nie mogliśmy spodziewać się niczego innego.
Myli się jednak ten, kto sądzi, że śmiałość chilijskiego twórcy postępuje wraz z umacnianiem się jego pozycji w reżyserskim światku. Prawdziwy temperament Amenábara pokazują jego wczesne filmy – mniej przezroczyste, radykalniejsze w formie, czasem zbyt bezpośrednie lub wręcz dydaktyczne, ale autentyczne i bezkompromisowe. Takim obrazem było "Otwórz oczy", jeden z najśmielszych narracyjnych eksperymentów lat 90-tych, takim jest też "Teza", wciągający thriller i zarazem opowieść o istocie przemocy, magnetyzmie zła i mediach, które handlują śmiercią i krwią.
Ángela Márquez (Ana Torrent) jest studentką szkoły filmowej. Właśnie zabiera się za tworzenie pracy dyplomowej poświęconej przemocy w kinie, dokładniej zaś – popularności snuff movies, amatorskich nagrań uwieczniających okrutne tortury i śmierć przypadkowych ofiar. Aby zdobyć materiały do swoich badań, zwraca się po pomoc do outsidera, studenta-odludka (Fele Martínez), który znany jest z zamiłowania do podobnych produkcji. Przeglądając materiały z uniwersyteckiej videoteki, wraz z Chemą trafia na film uwieczniający śmierć jednej ze studentek. Kiedy ciekawska dwójka trafi na trop grupy realizującej i rozpowszechniającej pomiędzy sobą podobne produkcje, stanie się celem jednego z morderców.
Nadając swojemu debiutanckiemu pełnometrażowemu filmowi tytuł "Teza", Amenábar wskazał – zapewne nieświadomie – na jego największą siłę i zarazem słabość. Jego film można łatwo sprowadzić do kilku tez: zło z samej swojej natury jest pociągające; odstręczając, przyciąga do siebie; przemoc ma magnetyczną siłę, a media odwołujące się do niskich instynktów publiczności stają się amoralne i zniewolone. Istotnie – taka jest wymowa filmu chilijskiego twórcy, który pokazuje samonapędzający się mechanizm przemocy, ujawnia, że przyglądając się złu, można ulec fascynacji nim i wpaść w jego pułapkę.
Lecz film Amenábara to nie tylko zbitek publicystycznych tez, ale też sprawnie opowiedziany thriller, pełen napięcia i silnych emocji. Wreszcie – to autotematyczna refleksja na temat kina. W swej "Tezie" Amenábar stawia bowiem podstawowe pytanie: czy kino ma schlebiać gustom publiczności, wychodzić naprzeciw jej oczekiwaniom, czy może wyrywać z zastanego porządku, zmuszać do pokonywania własnych ograniczeń, stawiać przed nami wyzwania nawet za cenę odrzucenia? Kariera autora "Agory" pokazuje, że on sam odnalazł odpowiedź na to pytanie i zamiast konwencjonalnych opowiastek zdecydował się na ambitniejszą pracę. Zresztą, po tak obiecującym debiucie nie mogliśmy spodziewać się niczego innego.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
