Wchodząc na seans "Złodziej z przypadku", byłem uzbrojony w lekką rezerwę. Darren Aronofsky, reżyser znany z psychodelicznych, intensywnych filmów jak "Requiem dla snu" czy "Mother!", bierze się za adaptację sensacyjnej powieści Charliego Hustona? Brzmiało to jak ryzyko - a jednak to jedno z tych ryzyk, które opłaciły się z nawiązką. Oto film, który z jednej strony przypomina jazdę windą w płonącym wieżowcu, a z drugiej - jest nieoczywistym hołdem dla noir, pulp fiction i miejskich ballad o przegranych, którym jeszcze chce się walczyć.
Akcja toczy się w końcówce lat 90., kiedy Nowy Jork nie był jeszcze wielkim lunaparkiem dla turystów, a raczej zlepkiem dzielnic o własnych kodach honorowych, zasadach i demonach. To miasto tętni, śmierdzi, krzyczy, ale też potrafi uwodzić - kamerą Matthew Libatique'a (wieloletniego współpracownika Aronofsky'ego) dostajemy miasto jako żywy, odpychający, ale fascynujący organizm.
Miejsce, w którym każda klatka schodowa może prowadzić albo do podziemnego kasyna, albo do szpitala psychiatrycznego, albo… do piwnicy, w której ktoś właśnie rozpuszcza ciało w kwasie. To nie przesada - film pełen jest takich scen. Ale mimo brutalności, wszystko jest tu doskonale dawkowane. Nie epatuje przemocą dla samego szoku - przemoc tu boli, bo boli bohatera.
Austin Butler gra Hanka, byłego baseballistę, którego kariera załamała się przez niefortunny wypadek. Teraz siedzi za barem, z dnia na dzień, topiąc resztki ambicji w whiskey i próbach unikania odpowiedzialności. Ale jak to zwykle bywa w noir - nawet jeśli ty nie szukasz kłopotów, one znajdą ciebie.
Wszystko zaczyna się od z pozoru niewinnej przysługi - Hank ma popilnować kota sąsiada. I wtedy, jak w filmie braci Coen, zaczynają się problemy. Gangsterzy, narkotyki, diamenty, pieniądze, korupcja i nagłe zwroty akcji - wszystko to zrzuca się na jego głowę jak zimny deszcz w nowojorskim listopadzie.
Butler gra to doskonale - jego Hank nie jest superbohaterem. Jest zmęczonym, zrezygnowanym człowiekiem, który reaguje nieporadnie, nerwowo, czasem głupio - jak każdy z nas.
To, co zaskakuje najbardziej, to ton filmu. Aronofsky stworzył coś na kształt czarnej komedii kryminalnej - gdzie krwawa przemoc i dramaty egzystencjalne sąsiadują z sytuacjami groteskowymi i absurdalnym humorem. Wyobraźcie sobie połączenie "Trainspotting", "Snatcha" i "Big Lebowskiego", przyprawione estetyką z "Requiem dla snu".
Dynamika filmu przypomina sinusoide - intensywne sceny przemocy nagle przechodzą w momenty niemal slapstickowe. Przypomina to kino lat 90., gdzie styl i treść zlewały się w niepokorny miks. I choć dla niektórych taki rollercoaster może być męczący, dla mnie był odświeżający. Aronofsky od lat był reżyserem z wizją - ale tu pokazuje, że potrafi się też bawić kinem.
To nie jest film, który wali morałem po głowie. Ale gdzieś między scenami bijatyk i ucieczek przed gangsterami czai się coś więcej - opowieść o człowieku, który nie umie wybaczyć sobie błędów, o tym, jak łatwo zejść na dno, i jak trudno odbić się od niego choćby na chwilę. To historia o przypadku, który zmienia życie - ale nie w hollywoodzkim sensie, tylko tak, jak zmienia nasze: brutalnie, niesprawiedliwie, czasem z ironią losu, czasem z odrobiną nadziei.
Film, który wymyka się łatwym kategoriom. Jest jak sam Hank - pogubiony, dziwny, ale autentyczny. Ma serce, styl i duszę. Z pewnością nie dla każdego - ale jeśli kochasz kino, które potrafi być zarówno surowe, jak i szalone, "Złodziej z przypadku" to film, którego nie możesz przegapić.
Akcja toczy się w końcówce lat 90., kiedy Nowy Jork nie był jeszcze wielkim lunaparkiem dla turystów, a raczej zlepkiem dzielnic o własnych kodach honorowych, zasadach i demonach. To miasto tętni, śmierdzi, krzyczy, ale też potrafi uwodzić - kamerą Matthew Libatique'a (wieloletniego współpracownika Aronofsky'ego) dostajemy miasto jako żywy, odpychający, ale fascynujący organizm.
Austin Butler gra Hanka, byłego baseballistę, którego kariera załamała się przez niefortunny wypadek. Teraz siedzi za barem, z dnia na dzień, topiąc resztki ambicji w whiskey i próbach unikania odpowiedzialności. Ale jak to zwykle bywa w noir - nawet jeśli ty nie szukasz kłopotów, one znajdą ciebie.
Wszystko zaczyna się od z pozoru niewinnej przysługi - Hank ma popilnować kota sąsiada. I wtedy, jak w filmie braci Coen, zaczynają się problemy. Gangsterzy, narkotyki, diamenty, pieniądze, korupcja i nagłe zwroty akcji - wszystko to zrzuca się na jego głowę jak zimny deszcz w nowojorskim listopadzie.
Butler gra to doskonale - jego Hank nie jest superbohaterem. Jest zmęczonym, zrezygnowanym człowiekiem, który reaguje nieporadnie, nerwowo, czasem głupio - jak każdy z nas.
To, co zaskakuje najbardziej, to ton filmu. Aronofsky stworzył coś na kształt czarnej komedii kryminalnej - gdzie krwawa przemoc i dramaty egzystencjalne sąsiadują z sytuacjami groteskowymi i absurdalnym humorem. Wyobraźcie sobie połączenie "Trainspotting", "Snatcha" i "Big Lebowskiego", przyprawione estetyką z "Requiem dla snu".
Dynamika filmu przypomina sinusoide - intensywne sceny przemocy nagle przechodzą w momenty niemal slapstickowe. Przypomina to kino lat 90., gdzie styl i treść zlewały się w niepokorny miks. I choć dla niektórych taki rollercoaster może być męczący, dla mnie był odświeżający. Aronofsky od lat był reżyserem z wizją - ale tu pokazuje, że potrafi się też bawić kinem.
To nie jest film, który wali morałem po głowie. Ale gdzieś między scenami bijatyk i ucieczek przed gangsterami czai się coś więcej - opowieść o człowieku, który nie umie wybaczyć sobie błędów, o tym, jak łatwo zejść na dno, i jak trudno odbić się od niego choćby na chwilę. To historia o przypadku, który zmienia życie - ale nie w hollywoodzkim sensie, tylko tak, jak zmienia nasze: brutalnie, niesprawiedliwie, czasem z ironią losu, czasem z odrobiną nadziei.
Film, który wymyka się łatwym kategoriom. Jest jak sam Hank - pogubiony, dziwny, ale autentyczny. Ma serce, styl i duszę. Z pewnością nie dla każdego - ale jeśli kochasz kino, które potrafi być zarówno surowe, jak i szalone, "Złodziej z przypadku" to film, którego nie możesz przegapić.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Złodziej z przypadku (2025)
Miejski alfabetChoć "Złodziej z przypadku" zaczyna się od spojrzenia na dwie górujące nad miastem wieże WTC, płynny ruch... czytaj więcej
