Recenzja serialu

Słodkie kłamstewka (2010)

Serial "Pretty Little Liars" powstał na podstawie książek Sary Shepard. Opowiada o losach pięciu przyjaciółek, które łączą wspólne sekrety i tajemnice. Spencer, Hanna, Emily, Aria i Alison nie mają przed sobą nic do ukrycia, aż do dnia, gdy jedna z nich znika bez śladu. Dziewczyny tracą ze sobą kontakt. W rocznicę zaginięcia Ali przyjaciółki dostają wiadomości, w których zawarte są ich sekrety podpisane literą "A". W tym samym czasie znaleziono ciało zaginionej nastolatki. Główne bohaterki starają się odkryć tożsamość tajemniczego nadawcy i mordercy. Na jaw wychodzą także grzeszki Alison, których się nie spodziewały.

Napięcie serialu jest budowane już od czołówki. Pomysł na jej wykonanie i fantastyczna muzyka tworzą mroczną atmosferę. Natomiast każdy odcinek wprowadza coś nowego do fabuły (wyjątkiem jest epizod "Never Letting Go" stworzony moim zdaniem zupełnie niepotrzebnie). Po kolei i nie od razu przedstawiane są kolejne fakty. Fani wciąż zastanawiają się, co mogło wydarzyć się w noc zabójstwa Ali. Ogromnym plusem jest też to, że widz o następnych sekretach dowiaduje się na równi z bohaterkami, ewentualnie odcinek wcześniej.

W większości seriali zdarza się, że nastoletni bohaterowie świetnie radzą sobie bez rodziców, w szkole w ogóle się nie pojawiają, a pieniądze biorą nie wiadomo skąd. Tu jest inaczej, postacie uczą się, a rodzice interesują się ich problemami i borykają się z własnymi. Dzięki temu zachowano realizm.

Zbrodnia i anonimy są także pretekstem do przedstawienia innych tematów. Należą do nich m.in. kleptomania, homoseksualizm, rywalizacja rodzeństwa o względy rodziców, a także romans z niedużo starszym nauczycielem. Postacie są indywidualistkami, różnią się charakterami, kiedy trzeba potrafią jednak razem sprostać wyzwaniom danym im przez A. Bohaterki zostały wykreowane w bardzo ciekawy sposób. Perfekcjonistka Spencer zawsze znajdzie sposób na wyjście z trudnej sytuacji. Hanna, kiedyś wyśmiewana grubaska, przeszła przemianę w typową szkolną gwiazdę. Emily, trochę nieśmiała, początkowo ukrywająca swoją orientację seksualną. Najmniej ciekawa z kolei jest Aria, o której trudno powiedzieć cokolwiek. Jedyne wątki z jej udziałem to kłótnie rodziców i związek z nauczycielem. Nie wyróżnia się zbytnio w porównaniu z innymi bohaterkami.  

Aktorstwo stoi na niepowalającym poziomie. Plusem jest obsada, w której nie ma wyłącznie znanych nazwisk. Postawione na pierwszym planie Lucy Hale, Ashley Benson, Troian Bellisario i Shay Mitchell radzą sobie nieźle. Rozwijają się z każdym odcinkiem i robią postępy. Nawet wcielająca się w Emily, Shay, nauczyła się zastąpić minę zmartwionej miną zadowolonej - jest lepiej.

Inny pozytyw to retrospekcje z udziałem Alison. Widać w nich, że wykorzystywała koleżanki, a ich sekrety służyły jako szantaż. Morał nasuwa się sam - uważaj, komu ufasz.

Jedynym minusem może być wszechwiedza "A". Wysyłane wiadomości przychodzą zawsze w odpowiednim czasie, zupełnie jakby bohaterki nieustannie obserwowano. To trochę denerwuje. Mam nadzieję, że scenarzyści logicznie to wyjaśnią.

Niezbyt udane jest polskie tłumaczenie tytułu. "Słodkie kłamstewka" bardziej przypomina wenezuelską telenowelę niż propozycję dla młodzieży. Z drugiej strony nie należy do najgorszych, lepszy niż dosłowne znaczenie "Pretty Little Liars".

Serial jest ciekawą odskocznią od typowych młodzieżowych tasiemców. Każdy z pewnością znajdzie w nim coś dla siebie. Mam tylko nadzieję, że sukces nie sprawi, że producenci wymyślą nieskończoną liczbę sezonów i serial straci poziom.