Recenzja serialu

Wiedźmin (2019)

Czasami droga do sukcesu musi opierać się na ryzyku. Decydując się na ekranizację sagi o wiedźminie, Netflix wszedł na niebezpieczną ścieżkę. Wykreowane przez Andrzeja Sapkowskiego uniwersum zyskało szacunek i sympatię fanów na całym świecie. Rewelacyjne książki poparte świetnymi grami wyostrzyły apetyty fanów do granic możliwości. Nieudana rodzima wersja filmowa jeszcze bardziej podgrzała atmosferę i wyśrubowała oczekiwania. Czy Netflix sprostał wyzwaniu i stworzył serial, na który czekały rzesze fanów?

Jednym z najważniejszy i budzących największe emocje elementów serialu jest jego obsada. Grający Geralta Henry Cavill, choć może odrobinę za gładki (w niektórych ujęciach niebezpiecznie przypomina Legolasa), wywiązał się ze swojego zadania całkiem dobrze. Jest gburowaty, profesjonalny i konkretny, czasem niepotrzebnie zbyt emocjonalny. Niestety poziom aktorstwa jest bardzo nierówny, świetny warsztat prezentowany przez Yennefer (Anya Chalotra), Ciri (Freya Allan) czy Tissaię (MyAnna Buring) równoważą fatalne kreacje Triss (Anna Shaffer), Fringilli (Mimi Ndiweni) czy Istredda (Royce Pierreson). W niektórych przypadkach problem leży też głębiej, w kiepsko napisanej postaci i niefortunnie dobranym aktorze, gdzie koronnym przykładem jest Jaskier (Joey Batey). Patrzenie, jak została tu zniszczona jedna z bardziej ikonicznych postaci, jest po prostu bolesne.

I choć wiadomo, że media książkowe i filmowe diametralnie się od siebie różnią i można się spodziewać pewnych uproszczeń i zmian, to jednak oglądając kolejne odcinki, miałem nieodparte wrażenie, że całość została spłycona zdecydowanie za bardzo. Gdzie te intrygi czarodziejów, gdzie polityczne rozgrywki, gdzie świetne dialogi i cytaty, które stały się kultowe? Gdzie jakakolwiek ciągłość historii, skoro twórcy bez ostrzeżenia skaczą pomiędzy różnymi punktami w czasie jak pijany zając hasający bez celu po łące? Owszem, jest klimat, są wątki, które potrafią zaciekawić, ale ciężko jest czerpać przyjemność z oglądania, jeśli bez przerwy musisz się zastanawiać, w jakiej linii czasowej dzieją się wydarzenia toczące się właśnie na ekranie.

Klątwa nierówności dotknęła serial "Wiedźmin" dość boleśnie. Mamy świetne kostiumy głównego bohatera i kapitalne suknie Yennefer, a za chwilę elfy, driady i zbroje Nilfgaardu będące obrazą dla szeroko pojętego fantasy, mamy jakieś niezłe efekty i dobrze pomyślane monstrum, a za chwilę czar lub potwora tak żałosnego, że przecieramy oczy ze zdumienia. Mamy mistrzowską choreografię walki, która wzbudza emocje i daje ogromną satysfakcję, by za chwilę z niedowierzaniem oglądać coś, co nawet trudno nazwać walką. Jak to możliwe, że na przestrzeni jednego sezonu udało się osiągnąć tak ogromne wahania w jakości? Na to mogą chyba odpowiedzieć tylko twórcy.

Podsumowując, "Wiedźmin" to serial daleki od doskonałości. Uważam, że dużo lepiej będą się na nim bawiły osoby, które nie miały wcześniej styczności z uniwersum, niż fani książek i gier. Wątpliwe decyzje konstrukcyjne, nierówny poziom techniczny i aktorski, zniszczenie pewnych wyobrażeń i zbudowanie nowych, dobry klimat i fabuła, która miejscami potrafi wciągnąć, tworzą surowy i chaotyczny miks, który trzeba jeszcze mocno doszlifować. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że kolejny sezon (o ile powstanie) będzie bardziej dopracowany.