Nowy Ventrura Pons mocno rozczarowuje. Oto reżyser, którego cenię za niepokorność i nonkonformizm tym razem opowiada jak najbardziej konformistyczną, standardową i znaną historię świata. I co gorsza czyni to w znany sposób.
"Życie na krawędzi" to opowieść o fascynacji młodego chłopaka hazardzistą, który nie zatrzyma się przed żadnym ryzykiem. To przypowieść o magnetycznej sile autodestrukcji osadzona w końcowych latach faszystowskiej dyktatury w Hiszpanii. Choć motywem przewodnim jest próba wyrwania się z ograniczeń drobnomieszczańskiej mentalności, sam film jest zaskakująco wtórny. Od narracji, przez obraz po muzykę (która jest dobra, jeśli ktoś lubi jazz). Wszystko to już było, było, było.
Szkoda.
"Życie na krawędzi" to opowieść o fascynacji młodego chłopaka hazardzistą, który nie zatrzyma się przed żadnym ryzykiem. To przypowieść o magnetycznej sile autodestrukcji osadzona w końcowych latach faszystowskiej dyktatury w Hiszpanii. Choć motywem przewodnim jest próba wyrwania się z ograniczeń drobnomieszczańskiej mentalności, sam film jest zaskakująco wtórny. Od narracji, przez obraz po muzykę (która jest dobra, jeśli ktoś lubi jazz). Wszystko to już było, było, było.
Szkoda.