Recenzja filmu

Świadectwo (2008)

"Świadectwo" to jeden z tych filmów, który sprawia, że zawód krytyka wydaje się niepotrzebny. Właściwie nie ma tutaj o czym dywagować. Karty zostały z góry rozdane. Każdy z nas wie, po co ten obraz powstał i dlaczego trafił do kin. Jedni wola się skupiać na przyczynach bardziej uduchowionych, a inni na bardziej prozaicznych. Tak czy siak cokolwiek zostałoby napisane o filmie Pawła Pitera, tych, którzy wybierają się do kina, od zamiaru nie odwiedzie. Jan Paweł II ma wiele twarzy i na tym zapewne między innym polega jego fenomen. Jedni widzieli w nim świętego, inni surowego teologa, jeszcze inni gwiazdę popkultury lub wielkiego polityka. Dla milionów wiernych był duchowym przewodnikiem, a dla kardynała Stanisława Dziwisza po prostu przyjacielem. To właśnie kardynał Dziwisz jest przewodnikiem widza po labiryncie swoich  wspomnień związanych z papieżem Polakiem. Trudno mówić o artystycznej wartości "Świadectwa", bo cnota tego obrazu polega na czymś innym. Przede wszystkim na dotarciu do archiwalnych materiałów związanych z Janem Pawłem II, które do tej pory nie były prezentowane publicznie, oraz osobistej narracji kardynała Dziwisza. Hagiograficznych obrazków opowiadających o pontyfikacie Karola Wojtyły mieliśmy już na naszych ekranach bez liku. Wszystkie osiągały znakomite rezultaty frekwencyjne, więc nic nie stoi na przeszkodzie, by "Świadectwo" powtórzyło sukcesy poprzedników. Antyklerykałowie wyśmieją owczy pęd łże-katolików pragnących po raz kolejny oglądać tę samą historię, podczas gdy duchowni zagrzmią z ambon, że film powinien obejrzeć każdy szanujący się Polak. A co zrobi biedny widz w tej walce o rząd dusz?  Wzniesie ręce wysoko do nieba albo pójdzie na... "Maksa Payne'a".