Recenzja filmu

Atlas chmur (2012)

Jakiś czas temu obejrzałem zwiastun filmu "Atlas chmur". Był świetny, jednak na tym właśnie polega zwiastun. Ma zachęcić przyszłego widza poprzez wybranie najciekawszych fragmentów. Jednak ten tytuł spodobał mi się z innego powodu, a mianowicie uwielbiam filmy w stylu "Incepcji", "Mr. Nobody" czy "Memento". Kocham filmy pokręcone, które skłaniają człowieka po seansie do intensywnego myślenia. Jednak gdy dowiedziałem się, że film trwa trzy godziny, byłem przerażony. "Czy mój mózg to wytrzyma?", myślałem. Poszedłem jednak, mając nadzieję, że nie wyrzucam ciężko zarobionych, studenckich pieniędzy w błoto oraz że nie wyjdę z sali jak po zabiegu lobotomii. Nie myliłem się. Film jednak nie jest dla wszystkich.

Od razu zaznaczę, że nie czytałem książki Davida Mitchell, chociaż przyznam się, że po seansie zacząłem. Może to i lepiej, bo skupię się tylko na tym, co widziałem w kinie.

Film zabiera nas w niesamowitą podróż, w czasie i przestrzeni, poprzez kilka ważnych wydarzeń z życia ludzkości. Adam Ewing (Jim Sturgess), prawnik, opowiada o morskiej podróży i o problemie niewolnictwa, Robert Frobisher (Ben Whishaw), pianista, w formie listów ilustruje swoje próby stworzenia muzycznego arcydzieła, Luisa Rey (Halle Berry), dziennikarka, stara się pomóc w odkryciu spisku dużej elektrowni, Zachry (Tom Hanks), łowca, chce za wszelką cenę przeżyć w niebezpiecznym świecie i poznać "prawdę", Timothy Cavendish (Jim Broadbent) pragnie uwolnić się z długów i z domu starców, a Sonmi-451 (Doona Bae), sztuczna kelnerka, opowiada historię swojej ucieczki i próbie naprawy społeczeństwa. Wymieniłem tylko główne i najważniejsze wątki, ponieważ wymienienie wszystkich można by po pierwsze umieścić w osobnej książce, a po drugie, byłby to ogromny spoiler, przez co nikogo nie zachęcę do obejrzenia filmu. Całość odpowiada na najważniejsze pytania ludzkości. Poruszona jest tam kwestia religijna, wolności, społeczeństwa, polityczna i wiele, wiele innych. Symbolika natomiast jest tam widoczna niemal w każdej scenie, a wyszukiwanie ich wszystkich jest niemożliwe po jednokrotnym obejrzeniu filmu i po nieprzeczytaniu książki. Można śmiało rzec, że ten obraz jest swoistą rozprawą filozoficzną i kontynuacją rozważań starożytnych demagogów.

Całość zrobiona w formie narracji z różnych punktów widzenia, dotyka podobnych problemów. W połowie filmu wydaje się, że panuje tam chaos i bałagan, jednak z perspektywy całego obrazu jest to istne arcydzieło zawierające w sobie najróżniejsze gatunki: komedia, melodramat, fantastykę i science fiction. W każdej historii występują ci sami aktorzy, jednak są tak świetnie ucharakteryzowani, że nie sposób ich czasem rozróżnić.

Tom Tykwer ("Biegnij Lola, biegnij"), Lana Wachowski, Andy Wachowski ("Matrix") – to trio pokazało czym jest prawdziwa sztuka, a jednocześnie nauka, w formie jednego filmu. Gdy obraz się rozpoczął, rozkręcał się mozolnie. Momentami nawet wiało nudą. Dlaczego? Bo to tak, jakby patrzeć na obraz "Mona Lisa", bez tytułowej postaci i zachwycanie się samym tłem. Do czego zatem zmierzam? Nie wychodźcie z sali. Wytrzymajcie te trzy godziny, ponieważ film jest wartościowy jako całość! I wiem, że będzie trudno usiedzieć tyle czasu, lecz uwierzcie mi – warto. Poza tym, po napisach końcowych jest podsumowanie tego, jakie dany aktor grał postacie.