Recenzja filmu

Epoka lodowcowa 3: Era dinozaurów (2009)

Jedno z najlepszych studiów animowanych na świecie, ekipa najlepszych animatorów i grafików, historia najśmieszniejszego i najbardziej lubianego stada oraz druga pozycja w światowym box offisie po 5 dniach od premiery, a ja wyszedłem z kina rozczarowany. Nie da się ukryć, że dość nietypowe stado złożone z leniwca Sida, mamuta Mańka i tygrysa Diega, jest kochane przez miliony widzów, zarówno tych najmłodszych i tych starszych, na całym świecie. To było coś gdy w 2002 roku zadebiutowali bohaterzy "Epoki Lodowcowej". Pierwsza część ich przygód była oryginalna, a przede wszystkim zabawna. Widzowie płakali ze śmiechu przypatrując się dziecięcej niewinności i nieporadności Sida. Epoka lodowcowa przeżywana z tymi prehistorycznymi zwierzakami straszna nie była. Studio Blue Sky uzyskało wtedy genialny efekt, przez prostotę do własnych celów. Pierwsza część była sukcesem. Po 7 latach i jeszcze jednej części w 2006 roku studio Blue Sky podzieliło się z Nami swoim nowym tworem czyli trzecią częścią pod tytułem "Epoka lodowcowa 3: Era dinozaurów". Era dinozaurów już tak dobra nie jest. Scenarzyści nie wykorzystali potencjału wszystkich postaci, a stworzona przez nich historia bardziej uczy niż bawi. Postawili na moralizatorstwo niż na uśmiech. Nie można im zarzucić, że epoka nie jest śmieszna, ale nie jest to głównym argumentem filmu. Jak zwykle nasi ekranowi przyjaciele zmagają się z problemami – ale tym razem bardziej życiowymi. Maniek niedługo ma zostać ojcem, Diego traci swoje zmysły łowcy, a Sid jak to on szuka dla siebie miejsca w nadchodzącym porządku. Bohaterzy też się zmienili – nie są już tak złośliwi dla siebie, po prawdzie każdy już żyje sam. Zwierzaki nie są już tak śmieszne – potyczki słowne Mańka z Sidem są bardzo krótkie i przytłaczające. Wszystko w tym filmie się pozmieniało. Bawią jedynie nowe postacie, a z weteranów tylko Sid – jak zawsze pierdołowaty. Najbardziej boli jednak historia Scrata. Przebojowa wiewiórka i jej orzech były fenomenem, jeśli chodzi o film animowany. W trzeciej części niestety Scrat już nie zaskakuje, a jego perypetie już tak nie ciekawią. Czyżby jego też dopadł kryzys? Doskonale widać, że scenarzyści nie mieli pomysłu na dalsze losy bohaterów. Znowu widzimy wpadającego w tarapaty leniwca i znowu podążają za nim jego przyjaciele. Czy dinozaury były dobrym motywem po wielkiej powodzi?  Jest ich za mało, ich wkład jest mały i choć matka tyranozaura wzbudza w Nas pozytywne emocje, to dzieje się to tylko pod wpływem leniwca. Scenarzyści próbowali coś zmienić, ale w tym wypadku widać, że najlepiej było niczego nie dotykać i zostawić bohaterów takimi, jakimi są. Ekipa dubbingująca od początku pierwszej części się nie zmieniła. Tym razem brakuje jednak aktorom tej nutki radości i życia. Szczególnie w trzeciej części nie popisał się użyczający głosu Mańkowy – Wojciech Malajkat. Nowym tchnieniem dla filmu są nowe postacie i ich dubbingujący, ale to nie wystarcza, żeby zatrzeć słabe wrażenie wywarte przez starszą część ekipy. Postawienie na komercyjność filmu, a nie na uśmiech filmu doprowadziło do sztuczności. Widz chce, ale nie może się śmiać, co w efekcie daje wręcz makabryczny grymas na twarzy. "Epoka Lodowcowa" stała się żenująco nudna i sprowadziła się do poziomu filmów, których kolejne części co coraz gorsze. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że Studio Blue Sky nie wpadnie już na pomysł kolejnej części nietypowego stada – zostawi je w spokoju, a Nam pozostanie wspominać dobrej jakości wesołe kino z pierwszych dwóch części. Być możemy rozwiązaniem jest pozostanie i skupienie się na krótkich epizodach Scrata lub leniwca Sida lub porządna terapia szokowa dla scenarzystów, aby ponownie zaskoczyli widzów.