Czym jest zakochanie? Czy to seria barwnych fajerwerków, które pojawiają się znikąd i zmieniają człowiekowi cały świat? Maxime Giroux w swoim obrazie unika gwałtownych uniesień, fali namiętności i szaleństwa, dzięki czemu skupia się na spojrzeniach i pewnej metafizyczności, która pojawia się między bohaterami.
Felix (Martin Dubreuil) jest mężczyzną na krawędzi, odciął się od swojej rodziny i wiedzie życie samotnika. Należy do ludzi melancholijnych i upartych, co nie ułatwia mu pustej egzystencji. Na Meirę (Hadas Yaron) wpada przez przypadek w restauracji w najbardziej przygnębiającym momencie swojego życia, kiedy umiera jego ojciec. Oboje nie czują się dobrze w środowiskach, do których należą, szukają swojego miejsca w świecie oraz celu i sensu życia. I choć ich relacja z góry jest skazana na niepowodzenie, ponieważ Meira należy do wspólnoty ortodoksyjnych Żydów, to jakieś magnetyczne przyciąganie sprawia, że sięgają po zakazany owoc.
"Felix i Meira" to opowieść o uwięzieniu w życiu, którego się nie chce wieść, zmuszeniu do przestrzegania tradycji i konwenansów wbrew własnym oczekiwaniom i marzeniom. Giroux zastanawia się, jak bardzo jesteśmy uzależnienie od opinii i przynależności do grupy, gdzie są granice własnej wolności i decydowania o sobie samym. Choć to właśnie temat miłości i bliskości jest najbardziej esencjonalny w tej historii, a reżyser podejmuje go z niezwykłą subtelnością i delikatnością, zastanawiając się, czy ich związek ma szanse na przetrwanie.
Film kanadyjskiego twórcy nie daje jasnych odpowiedzi, lecz obrazami zadaje pytania. Prezentuje fragmenty rzeczywistości, które nie prowadzą do jednoznacznych sytuacji, co jest dużą zasługą cichego aktorstwa. Gesty i spojrzenia budują opowieść, prowadząc do niekonwencjonalnego zakończenia. Czy Felix i Meira razem stworzą nową rodzinę? A może staną się ofiarami swoich wyobrażeń o innym, lepszym życiu niż dotychczasowe? Maxime Giroux nie daje w tej kwestii jasnych odpowiedzi, tworząc kameralne kino o poszukiwaniu szczęścia.
Felix (Martin Dubreuil) jest mężczyzną na krawędzi, odciął się od swojej rodziny i wiedzie życie samotnika. Należy do ludzi melancholijnych i upartych, co nie ułatwia mu pustej egzystencji. Na Meirę (Hadas Yaron) wpada przez przypadek w restauracji w najbardziej przygnębiającym momencie swojego życia, kiedy umiera jego ojciec. Oboje nie czują się dobrze w środowiskach, do których należą, szukają swojego miejsca w świecie oraz celu i sensu życia. I choć ich relacja z góry jest skazana na niepowodzenie, ponieważ Meira należy do wspólnoty ortodoksyjnych Żydów, to jakieś magnetyczne przyciąganie sprawia, że sięgają po zakazany owoc.
"Felix i Meira" to opowieść o uwięzieniu w życiu, którego się nie chce wieść, zmuszeniu do przestrzegania tradycji i konwenansów wbrew własnym oczekiwaniom i marzeniom. Giroux zastanawia się, jak bardzo jesteśmy uzależnienie od opinii i przynależności do grupy, gdzie są granice własnej wolności i decydowania o sobie samym. Choć to właśnie temat miłości i bliskości jest najbardziej esencjonalny w tej historii, a reżyser podejmuje go z niezwykłą subtelnością i delikatnością, zastanawiając się, czy ich związek ma szanse na przetrwanie.
Film kanadyjskiego twórcy nie daje jasnych odpowiedzi, lecz obrazami zadaje pytania. Prezentuje fragmenty rzeczywistości, które nie prowadzą do jednoznacznych sytuacji, co jest dużą zasługą cichego aktorstwa. Gesty i spojrzenia budują opowieść, prowadząc do niekonwencjonalnego zakończenia. Czy Felix i Meira razem stworzą nową rodzinę? A może staną się ofiarami swoich wyobrażeń o innym, lepszym życiu niż dotychczasowe? Maxime Giroux nie daje w tej kwestii jasnych odpowiedzi, tworząc kameralne kino o poszukiwaniu szczęścia.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
