Recenzja filmu

Hansel i Gretel: Łowcy czarownic (2013)

Podejrzewam, że gdybyTommy Wirkolaznany był szerokiej publiczności, jego "Dead Snow" cieszyłoby się nie mniejszą sławą niż "Martwe zło"Sama Raimiego, a znakomita scena potyczki z nazistowskimi zombie w rytm "Min dag" Age Aleksandersena zyskałaby miano kultowej. Na własnym podwórku ten niestereotypowy horror o żywych trupach odniósł jednak zasłużony sukces, co jak widać dodało utalentowanemu norwegowi odwagi, by spróbować sił w Hollywood. Jego amerykański debiut to brawurowa wariacja na temat słynnej baśnibraci Grimm"Jaś i Małgosia".

"Hansel i Gretel" zaczynają podobnie jak w bajce, czyli jako dwoje bezbronnych dzieci pozostawionych w ciemnym lesie przez rodziców. Rodzeństwo zostaje zwabione do chatki z piernika zamieszkanej przez złą czarownicę, która z dziewczynki robi sobie swoją sprzątaczkę, a jej brata tuczy słodyczami, by móc go potem smacznie zjeść... Wszyscy wiemy, że pod koniec opowieści Jaś i Małgosia wrzucają wiedźmę do pieca, ale uWirkolijest to dopiero początek zabawy. Traumatyczne wydarzenie z dzieciństwa zmieniło dwójkę bohaterów na zawsze i teraz jako wyspecjalizowani łowcy czarownic stawiają czoła najgroźniejszym bestiom. Kiedy tajemnicze zniknięcia dzieci prześladują niewielkie miasteczko Augsburg, jego burmistrz wynajmuje Hansela i Gretel, by wyeliminowali odpowiedzialne za to czarownice.

Na pierwszy rzut oka fabuła nie jest ani odkrywcza, ani porywająca, ale już po kilkunastu minutach filmu można zorientować się, żeWirkolanie stawia na historię, ale na sposób w jaki ma zostać ona opowiedziana. Jego dziełu w żaden sposób nie da się przypisać jednego gatunku, gdyż jest to wybuchowa mieszanka kina akcji, fantasy, horroru, a nawet czarnej komedii. Osobiście uważam, że o obecność tego ostatniego reżyser zadbał najbardziej, poczynając od takich smaczków jak uczynienie z Hansela cukrzyka na skutek spożycia zbyt dużej ilości cukierków w dzieciństwie poprzez szaleńcze gonitwy czarownic po lesie, a kończąc na ironicznych odniesieniach do innych produkcji (czy tylko ja uważam, że nadanie imienia "Edward" trollowi nie było dziełem przypadku?). Usatysfakcjonowani będą również entuzjaści gore, bo w filmie nie brakuje ekstremalnej przemocy, a jaskrawoczerwona krew leje się nader często.

Jednak największym atutem "Hansela i Gretel" jest moim zdaniem duet tytułowych bohaterów. W podobnego typu produkcjach rozrywkowych dwoje protagonistów to przeważnie kumple, policjanci albo wzdychający do siebie kochankowie. Wirkola wprowadza więc w ten aspekt dużo świeżości, czyniąc ze swoich dwóch kluczowych postaci rodzeństwo. Każda ich wspólna scena pokazuje, że nie muszą sobie nic udowadniać, rozumieją się doskonale i mimo, że są otwarci na niewinne romanse poza "godzinami pracy", to nie ma wątpliwości, że dla siebie nawzajem są gotowi poświęcić wszystko i wszystkich. Dodatkowo są to bohaterowie z krwi i kości, którzy nierzadko dostają bolesne cięgi, a żadne z polowań, w którym biorą udział, nie jest ukazane jako łatwe. Duża w tym zasługa aktorów wcielających się w ich role, których dobór okazał się strzałem w dziesiątkę. Posługująca się ciętym językiem i paradująca w pobudzającym wyobraźnię lateksowym wdziankuGemma Artertonjest szalenie seksowna i jako twarda i pewna siebie Gretel doskonale wpisuje się w konwencję pastiszu. NatomiastJeremy Rennerw roli opiekuńczego, ale i wybuchowego Hansela również sprawdza się bardzo dobrze, lecz tym razem laur pierwszeństwa musiał oddać rewelacyjnej pod każdym względem partnerce. Jeżeli chodzi o resztę obsady to nikt nie miał do odegrania tak obszernej roli jak wyżej wymieniona dwójka, ale w pamięci może pozostać jak zwykle solidnaFamke Janssenwcielająca się w arcywiedźmę Muriel, a na uwagę zasługuje także polski akcent w postaciJoanny Kulig.

Nie mogę zapomnieć również o imponującej stronie technicznej filmu. Po pierwsze, charakteryzacja. Wszystkie czarownice wyglądają tak jak powinny, czyli odrażająco i myślę, że wiele z nich jest odzwierciedleniem dziecięcych koszmarów. Ich wygląd najlepiej podsumowuje w jednej z początkowych scen Hansel, kiedy zwracając się do przed momentem złapanej rozjuszonej czarownicy mówi, że z taką facjatą też byłby wściekły. Wysoki poziom trzymają efekty specjalne, a jest to głównie zasługa śmiercionośnych gadżetów w jakie wyposażeni zostali nasi bohaterowie. Arsenał broni jaki mają do dyspozycji potrafi wytworzyć niemałe szkody, dlatego latające nad głowami widzów odstrzelone części ciała nie należą do rzadkości. Największe wrażenie robi krwawa jatka podczas sabatu czarownic, ale szczegółów nie będę zdradzać, by nie psuć przyjemności z oglądania. Całości dopełniają dynamiczne zdjęcia oraz starannie przygotowana scenografia, bezbłędnie oddająca klimat średniowiecza.

Podsumowując, "Hansel i Gretel: Łowcy czarownic" to przesycone czarnym humorem, zrealizowane w baśniowej konwencji kino rozrywkowe z najwyższej półki. Teledyskowy montaż, błyskotliwe dialogi oraz zaskakujące rozwiązania fabularne sprawiają, że jest to produkcja o wiele bardziej innowacyjna niż czerpiące z podobnych baśni "Red Riding Hood" zAmandą Seyfried, czy "Królewna Śnieżka i Łowca". Jedynym mankamentem jest krótki czas trwania, a dowodem na to jak świetną robotę wykonałTommy Wirkolaniech będzie fakt, że gdy na ekranie pojawiły się napisy końcowe, miałem szczerą ochotę, by film cofnął się do tych początkowych.