Recenzja filmu
Biedroneczki są w koteczki
Biedronka i Czarny Kot - co o nich sądzicie? Ok, możecie nic nie sądzić, lecz jeśli troski rodzicielstwa nie są Wam obce, kiedyś zbankrutujecie przez własną ignorancję. Bohaterowie francuskiego cyklu "Miraculum" są dla najmłodszych tym, czym dla nieco starszych byli "Iniemamocni", zaś dla najstarszych - cały legion facetów i babeczek w trykotach. Serial o ich przygodach liczy już pięć sezonów, przetłumaczono go na każdy język i rozesłano ekspresem na pięć kontynentów. Destylat w postaci filmu kinowego jest zatem czymś naturalnym, choć, na szczęście, nie tylko z marketingowego punktu widzenia. To całkiem efektowna superbohaterska komedia oraz niegłupia opowieść o dojrzewaniu na własnych warunkach.
On, jak to Czarny Kot, przynosi pecha. Lepiej nie spotkać go na swojej drodze, jest żywiołem destrukcji i chaosu, choć działa w słusznej sprawie, w obronie ludzkości. Ona, niczym biedronka, zwiastuje szczęście. Łagodzi spory i tworzy coś z niczego - czasem dosłownie, gdyż jej supermocą jest potęga kreacji. W cywilu Adrien i Marinette to nastolatkowie, jakich wiele, z obowiązkowym bagażem niespełnionych miłości, kiełkujących ambicji, kiepsko maskowanych lęków. Na służbie zaś są ostatnią linią obrony przed magiczną inwazją. Ta sama siła, która zamieniła ich w nadludzi, zagraża teraz całemu Paryżowi. To elegancka metafora - kolejna, ale niech będzie - relacji mocy i odpowiedzialności.
W teorii "Miraculous: Biedronka i Czarny Kot" jest koktajlem na każde podniebienie. Najmłodsi na pewno docenią dziki slapstickowy humor, korowód barwnych gwiazd drugiego planu oraz chwytliwe piosenki. Zadłużona w kinie inicjacyjnym opowieść o bolączkach dorastania, o czasie burzy i naporu, to z kolei pożywka dla nieco starszych dzieciaków. Natomiast rodzice szukający estetycznych uniesień, zapewne odnajdą się w odwzorowanym z zaskakującą dbałością o detale, cyfrowym Paryżu.
W praktyce jednak nie wszystko działa tak, jak powinno. Choć piosenki wpadają w ucho, a humoru jest bez liku, film z jednej strony sprawia wrażenie nieco przeładowanego atrakcjami, zaś z drugiej - ma spore problemy z tempem, charakteryzuje go dziwaczna narracyjna arytmia. Mimo, że nie nazwałbym perypetii sercowych fabularną watą, scenarzyści nie potrafią nadać im odpowiedniej wagi - postaci są pociągnięte zbyt grubą kreską jak na standardy kina dla młodzieży. Z kolei zerojedynkowe światy, mimo atrakcyjnej fasady i technicznej sprawności grafików, często wydają się zbyt sterylne i puste. Efektem ambitnego konceptu oraz (zaledwie) poprawnej egzekucji jest kino, które ogląda się bez bólu, ale też bez przesadnej ekscytacji. Jedyne, co zostało mi w głowie po seansie, to przytomna lekcja życia - otaczajmy się ludźmi o komplementarnych umiejętnościach i charakterach, to może coś z nas wyrośnie.
Ponieważ nie jestem, excuzes le mot, w targecie, nie potrafię odnieść się do najbardziej kontrowersyjnego aspektu kinowej wersji serialu. Z jednej strony to prequel, z którego dowiemy się jak Marinette i Adrien zyskali swoje supermoce. Z drugiej, to rzecz niekanoniczna, coś z pogranicza alternatywnej historii. I dość powiedzieć, że status "apokryfu" prowadzi do rozlewu krwi wśród najzagorzalszych fanów serialu. Z perspektywy neofity mogę powiedzieć jedynie tyle, że bawiłem się nieźle. Jednak mając na względzie, że kosztujący 80 milionów euro "Miraculous"jest drugą drugą najdroższą produkcją w historii francuskiego kina, chyba powinienem bawić się lepiej.
On, jak to Czarny Kot, przynosi pecha. Lepiej nie spotkać go na swojej drodze, jest żywiołem destrukcji i chaosu, choć działa w słusznej sprawie, w obronie ludzkości. Ona, niczym biedronka, zwiastuje szczęście. Łagodzi spory i tworzy coś z niczego - czasem dosłownie, gdyż jej supermocą jest potęga kreacji. W cywilu Adrien i Marinette to nastolatkowie, jakich wiele, z obowiązkowym bagażem niespełnionych miłości, kiełkujących ambicji, kiepsko maskowanych lęków. Na służbie zaś są ostatnią linią obrony przed magiczną inwazją. Ta sama siła, która zamieniła ich w nadludzi, zagraża teraz całemu Paryżowi. To elegancka metafora - kolejna, ale niech będzie - relacji mocy i odpowiedzialności.
W teorii "Miraculous: Biedronka i Czarny Kot" jest koktajlem na każde podniebienie. Najmłodsi na pewno docenią dziki slapstickowy humor, korowód barwnych gwiazd drugiego planu oraz chwytliwe piosenki. Zadłużona w kinie inicjacyjnym opowieść o bolączkach dorastania, o czasie burzy i naporu, to z kolei pożywka dla nieco starszych dzieciaków. Natomiast rodzice szukający estetycznych uniesień, zapewne odnajdą się w odwzorowanym z zaskakującą dbałością o detale, cyfrowym Paryżu.
W praktyce jednak nie wszystko działa tak, jak powinno. Choć piosenki wpadają w ucho, a humoru jest bez liku, film z jednej strony sprawia wrażenie nieco przeładowanego atrakcjami, zaś z drugiej - ma spore problemy z tempem, charakteryzuje go dziwaczna narracyjna arytmia. Mimo, że nie nazwałbym perypetii sercowych fabularną watą, scenarzyści nie potrafią nadać im odpowiedniej wagi - postaci są pociągnięte zbyt grubą kreską jak na standardy kina dla młodzieży. Z kolei zerojedynkowe światy, mimo atrakcyjnej fasady i technicznej sprawności grafików, często wydają się zbyt sterylne i puste. Efektem ambitnego konceptu oraz (zaledwie) poprawnej egzekucji jest kino, które ogląda się bez bólu, ale też bez przesadnej ekscytacji. Jedyne, co zostało mi w głowie po seansie, to przytomna lekcja życia - otaczajmy się ludźmi o komplementarnych umiejętnościach i charakterach, to może coś z nas wyrośnie.
Ponieważ nie jestem, excuzes le mot, w targecie, nie potrafię odnieść się do najbardziej kontrowersyjnego aspektu kinowej wersji serialu. Z jednej strony to prequel, z którego dowiemy się jak Marinette i Adrien zyskali swoje supermoce. Z drugiej, to rzecz niekanoniczna, coś z pogranicza alternatywnej historii. I dość powiedzieć, że status "apokryfu" prowadzi do rozlewu krwi wśród najzagorzalszych fanów serialu. Z perspektywy neofity mogę powiedzieć jedynie tyle, że bawiłem się nieźle. Jednak mając na względzie, że kosztujący 80 milionów euro "Miraculous"jest drugą drugą najdroższą produkcją w historii francuskiego kina, chyba powinienem bawić się lepiej.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
