Recenzja filmu

Pachnidło: Historia mordercy (2006)

Film siedział mi w głowie od długiego czasu - od pierwszego wrażenia, gdy wyszedłem z kina nieco zaskoczony i zszokowany, po dziś dzień, gdy przy każdym kolejnym obejrzeniu "Pachnidło" zachwyca mnie coraz bardziej. Tak więc nie mogłem się powstrzymać i ze słuchawkami na uszach, z których płynie doskonała muzyka, również autorstwa  Tykwera, spisuję swoje wrażenia z filmu. Jak już napisałem w tytule, jest to absolutna uczta dla zmysłów i balsam dla duszy. Nawet po pierwszym seansie, gdy scena finałowa była dla mnie po trochu niezrozumiała i... tak, trzeba to powiedzieć, niesmaczna, byłem pełen podziwu dla perfekcji wykonania filmu. Jak wskazuje tytuł, "Pachnidło" zabiera nas do ulotnego królestwa zapachu, które na dużym ekranie, zdawałoby się, nie może zaistnieć. Nic bardziej mylnego. Tykwer wręcz wychodzi z siebie, by przez dwie i pół godziny filmu uraczyć nas jak najszerszą gamą zapachów. Używa do tego odpowiedniej kolorystyki (barwy szare i nieprzyjemne lub też pełne życia, kojące dla oka), profesjonalnej pracy kamer i precyzyjnego montażu, także świat zmysłów obserwujemy za pomocą krótkich, szybko następujących po sobie ujęć lub odpowiednio długich, posuwistych wprowadzających na ekran harmonię. Podane jest to na tle szerokiej gamy przeróżnych odgłosów i dźwięków, które w umyśle odbiorcy przywodzą odpowiednie wrażenia i skojarzenia, a wszystko to spaja naprawdę fantastyczna, liryczna, niemalże pławiąca się w emocjach muzyka. Dlatego też nic dziwnego, że widz , podobnie jak główny bohater, sięga nosem jak najbliżej ekranu, próbując jeszcze lepiej poczuć liczne kojące czy odrażające wonie - jednak wcale nie musi tego robić, bo zapach tkwi nie gdzie indziej, jak w jego głowie. Tak przedstawiają się techniczne elementy "Pachnidła", jednak te artystyczne są nie mniej doskonałe! Ben Whishaw nie tylko kreuje postać Jana Babtisty Grenulie, którego natura obdarzyła doskonałym zmysłem powonienia - na ponad dwie godziny on po prostu się nim staje! Dlatego też z przejęciem lub odrazą obserwujemy poczynania głównego bohatera wiodącego nieskończoną wyprawę w królestwie zapachów. Nie mniej genialnie spisuje się Dustin Hoffman w roli Giuseppe Baldiniego, który zarówno irytuje, jak i bawi. Dodać do tego mistrzowski kunszt Alana Rickmana oraz szereg innych aktorów, którzy nie tylko rzemieślniczo pracują, ale naprawdę starają się wycisnąć ze swych postaci jak najwięcej, a otrzymamy zestaw doskonały, tworzący barwny i ciekawy w odbiorze świat. A scenariusz? Napisany został na podstawie genialnej książki i takim właśnie pozostał na dużym ekranie. "Pachnidło" to nie tylko przejmująca baśń w krainie zapachów - to głęboka i pełna różnorakich alegorii i symboli historia, która pochłania bez reszty, ale przede wszystkim zmusza do myślenia! Także zmysł powonienia Jana Babtysty nie jest tu przypadkowy, a finałowa scena nie staje się wyuzdaną rozrywką dla prostych odbiorców, ale odzwierciedla osamotnienie głównego bohatera w świecie, w którym się znalazł, ale także w rzeczywistości, którą sam dla siebie stworzył. Naprawdę gorąco polecam "Pachnidło" każdemu. Mało jest filmów, które ocierają się o ideał, a ten po prostu ideałem jest! Więc jeśli czekasz na geniusz absolutny osadzony w baśniowej krainie potrafiącej przejąć, czasem przerazić, a czasem wzruszyć, zapraszam do "Pachnidła"! Bądź pewny, że nie będzie to czas stracony!