Relacja
WFF 2010, dzień siódmy
Filmweb / / 15-10-2010 11:11
26. WFF zbliża się już do końca. W repertuarze festiwalu jest jednak wciąż sporo tytułów, które warto zobaczyć. Z myślą o Was publikujemy codziennie świeże recenzje filmów, które można było obejrzeć na pokazach w Multikinie i Kinotece dzień wcześniej. Dziś kolejne filmy i kolejne opinie.
Newsy, wideo i więcej relacji z WFF znajdziecie na naszej filmwebowej stronie festiwalu.
"Boogie"
Newsy, wideo i więcej relacji z WFF znajdziecie na naszej filmwebowej stronie festiwalu.
"Boogie"
Jak miło jest w końcu zobaczyć film animowany, w którym nie ma słodkich zwierzaków, robotów robiących wielkie oczy i sterylnej perfekcji hollywoodzkich artystów. "Boogie" to animacja niepokorna, przeznaczona dla widza dorosłego, który potrafi odnaleźć się w czarnym humorze i akcji pełnej przemocy i politycznej niepoprawności. DALEJ
Świat "Dmuchanej lali" to współczesność wielkich metropolii. Zamieszkują go setki tysięcy samotnych ludzi, przepełnionych bólem i tęsknotą. Łatwiej jest im nawiązać relację z przedmiotem niż z człowiekiem z krwi i kości. Pewnie dlatego żywa, dmuchana lalka nie jest tu niczym niezwykłym. Przeciwnie, nie mogłaby się bardziej wtapiać w tłum - tłum, który rzadko kiedy zwraca uwagę na drugiego człowieka. W tej przerażająco pustej egzystencji każdy stara się przetrwać, jak tylko może. DALEJ
Ci, którzy oglądają takie seriale, jak "Hotel Babylon", mogą odnieść wrażenie, że praca w hotelu to całkiem duża frajda. Zawsze coś się dzieje, codziennie pojawiają się nowi goście, a wraz z nimi nowe sytuacje i wyzwania. W filmie Clary Picasso jest zupełnie inaczej. Tu czas płynie powoli, wypełniony głównie oczekiwaniem i szarą prozą wykonywania tych samych czynności raz za razem. Brak tu blichtru i ekscytacji, ale to wcale nie znaczy, że jest mniej ciekawie. DALEJ
Ciemno wszędzie, głucho wszędzie… W świecie siedemnastoletnich Priscilli i Noemie nie ma miejsca na umizgi do szkolnych przystojniaków i weekendowe promocje, na rowerowe wycieczki i imprezy do białego rana. Gdy w pierwszej scenie filmu Jean-Paula Civeyraca, przypominająca żywego trupa, zasępiona bohaterka chwyta za nóż do tapet, wiemy bardzo dobrze, że nie myśli o przedekorowaniu pokoju. DALEJ
Filmowcy zakochani w tańcu, od Saury po twórców serii "Step Up", wiedzą bardzo dobrze, że dzielić się swoją pasją można w zasadzie tylko w jeden sposób. Słusznie przekonują, że tańca opowiedzieć się nie da, że trzeba go po prostu zatańczyć. I choć dokument Szwajcarki, Gitty Gsell, z konieczności wpisuje się w tę tendencję, podczas seansu nogi nie zaczynają rytmicznie podrygiwać. Prędzej same wyprowadzą Was z kina. DALEJ
Narracja, wbrew tytułowi, jest tu dość wyciszona. Rabia, czyli wściekłość, nie objawia się w obrazie poprzez wrzask, gwałtowność. Tkwi ona głębiej, ale gdy w końcu dochodzi do głosu, atakuje z całą mocą. Wściekłość niczym choroba dotyka jednego z bohaterów - to Jose Maria, emigrant z Ameryki Południowej nielegalnie przebywający w Hiszpanii. Początkowo spędza szczęśliwie czas ze swoją dziewczyną Rosą, również emigrantką, pracującą jako służąca w bogatym domu rodziny Torres. Jose jednak ma w sobie dużo złych emocji: najpierw atakuje mechaników, którzy zaczepiali Rosę, potem swojego szefa. DALEJ
Świat "Dmuchanej lali" to współczesność wielkich metropolii. Zamieszkują go setki tysięcy samotnych ludzi, przepełnionych bólem i tęsknotą. Łatwiej jest im nawiązać relację z przedmiotem niż z człowiekiem z krwi i kości. Pewnie dlatego żywa, dmuchana lalka nie jest tu niczym niezwykłym. Przeciwnie, nie mogłaby się bardziej wtapiać w tłum - tłum, który rzadko kiedy zwraca uwagę na drugiego człowieka. W tej przerażająco pustej egzystencji każdy stara się przetrwać, jak tylko może. DALEJ
"Stażysta"
Ci, którzy oglądają takie seriale, jak "Hotel Babylon", mogą odnieść wrażenie, że praca w hotelu to całkiem duża frajda. Zawsze coś się dzieje, codziennie pojawiają się nowi goście, a wraz z nimi nowe sytuacje i wyzwania. W filmie Clary Picasso jest zupełnie inaczej. Tu czas płynie powoli, wypełniony głównie oczekiwaniem i szarą prozą wykonywania tych samych czynności raz za razem. Brak tu blichtru i ekscytacji, ale to wcale nie znaczy, że jest mniej ciekawie. DALEJ
"Adrienn Pal"
W jednym z pierwszych obrazów filmu Ágnes Kocsis widzimy kobietę siedzącą przed ścianą zapełnioną ekranami. Na każdym z nich widnieje wykres EKG. Piroska to pielęgniarka oddziału paliatywnego. Dyżuruje, czekając na zapalenie czerwonej lampki, oznaczającej, że potrzebna będzie reanimacja. Do szpitala zostaje przywieziona kobieta o nazwisku Adrienn Pal. Piroska przypomina sobie, że tak samo nazywała się jej najlepsza przyjaciółka z dzieciństwa. Postanawia ją odnaleźć, rozpoczyna więc śledztwo. Nikt nie wie, gdzie Adrienn przebywa, co więcej każdy, kto ją znał, zachował o niej inne wspomnienia. DALEJ
Bohaterowie filmu Malcolma Ingrama wspominają, że coming outu musieli dokonywać dwa razy. Za pierwszym razem wyznawali rodzinie, że pociągają ich mężczyźni, za drugim - precyzowali, że nie chodzi o "znanych z telewizji" zadbanych i modnych gejów, ale o potężnych, owłosionych brodaczy. Wspólnota Miśków to film portretujący subkulturę, która wytworzyła się wewnątrz subkultury gejowskiej. Tworzą ją mężczyźni, których nie pociąga ideał szczupłego, wysportowanego ciała. DALEJ
Jan Svěrák twierdzi, że w trakcie kręcenia swojego poprzedniego filmu – komedii o emerytach pt. "Butelki zwrotne" - zaczął kuleć, a na głowie wyrosło mu pełno siwych włosów. W ramach terapii przeciwstarzeniowej czeski reżyser postanowił zrealizować coś dla dzieci. Tak powstał "Kuki powraca" - piękna wizualnie baśń o przytulance, która opuszcza przytulny pokoik swojego właściciela i ląduje w ciemnym lesie. DALEJ
Jeśli był to śmiech z fabularnego rozdania – sterany, rozwiedziony agent nieruchomości z Budapesztu musi sprzedać magazyn, w którym niespodziewanie odkrywa Chińczyka, pilnującego nielegalnego składu towarów – to nie rozumiem. Jeśli ubaw był z kreślonej dwustukilową ręką relacji między bohaterami, to "śmiem wątpić". Jeśli z pisanych na kolanie dialogów oraz gagów, opierających się na siermiężnie poprowadzonym motywie zderzenia kultur, to już w ogóle dziękuję za uwagę i tyle mnie widziano. DALEJ
Tego faceta trzeba traktować poważnie. Nie urodził się wczoraj, nikt mu makaronu na uszy nie nawinie. Najtwardszy twardziel wygląda przy nim jak przedszkolak, a każda broń przypomina w jego rękach zabawkę z Happy Meal. Kule i odłamki granatów wyryły mu na ciele historię kilku wojen. Głos też jak trzeba – w zdrowym ciele zdrowy bas. Isa Abdullah Ali (alias Clevin Raphael Holt) urodził się w waszyngtońskim getcie. Świat poznał go jako "terrorystę" z listy amerykańskiego Departamentu Obrony. Cudzysłowu używam nie bez przyczyny – według dokumentu, muzułmanin Isa brał udział w konfliktach w Libanie i Bośni jako ochotnik, napędzany altruistyczną potrzebą ratowania świata. DALEJ
"Win/win" to przypowieść o tym, jak bardzo trzeba być ostrożnym, igrając z mocami kształtującymi naszą rzeczywistość. Ivan otwarty na potęgę liczb, przez lata w zasadzie niewiele ze swoim życiem robił. Ot, bawił się w zgadywanie kwoty zakupów czy grał w tryktraka. W biurze maklerskim jednak zaczął manipulować siecią liczb. Im bardziej z niej korzystał, tym większą zyskiwał "moc", lecz jednocześnie coraz bardziej stawał się od tej siły zależny. Władza okazuje się tożsama z niewolą. Ivan nie może zasnąć, nie potrafi się odnaleźć, a do tego jest świadkiem wypalania się swojego kolegi z pracy (i sam przyłoży rękę do jego tragedii). DALEJ
Bohaterowie filmu Malcolma Ingrama wspominają, że coming outu musieli dokonywać dwa razy. Za pierwszym razem wyznawali rodzinie, że pociągają ich mężczyźni, za drugim - precyzowali, że nie chodzi o "znanych z telewizji" zadbanych i modnych gejów, ale o potężnych, owłosionych brodaczy. Wspólnota Miśków to film portretujący subkulturę, która wytworzyła się wewnątrz subkultury gejowskiej. Tworzą ją mężczyźni, których nie pociąga ideał szczupłego, wysportowanego ciała. DALEJ
Jan Svěrák twierdzi, że w trakcie kręcenia swojego poprzedniego filmu – komedii o emerytach pt. "Butelki zwrotne" - zaczął kuleć, a na głowie wyrosło mu pełno siwych włosów. W ramach terapii przeciwstarzeniowej czeski reżyser postanowił zrealizować coś dla dzieci. Tak powstał "Kuki powraca" - piękna wizualnie baśń o przytulance, która opuszcza przytulny pokoik swojego właściciela i ląduje w ciemnym lesie. DALEJ
Jeśli był to śmiech z fabularnego rozdania – sterany, rozwiedziony agent nieruchomości z Budapesztu musi sprzedać magazyn, w którym niespodziewanie odkrywa Chińczyka, pilnującego nielegalnego składu towarów – to nie rozumiem. Jeśli ubaw był z kreślonej dwustukilową ręką relacji między bohaterami, to "śmiem wątpić". Jeśli z pisanych na kolanie dialogów oraz gagów, opierających się na siermiężnie poprowadzonym motywie zderzenia kultur, to już w ogóle dziękuję za uwagę i tyle mnie widziano. DALEJ
Tego faceta trzeba traktować poważnie. Nie urodził się wczoraj, nikt mu makaronu na uszy nie nawinie. Najtwardszy twardziel wygląda przy nim jak przedszkolak, a każda broń przypomina w jego rękach zabawkę z Happy Meal. Kule i odłamki granatów wyryły mu na ciele historię kilku wojen. Głos też jak trzeba – w zdrowym ciele zdrowy bas. Isa Abdullah Ali (alias Clevin Raphael Holt) urodził się w waszyngtońskim getcie. Świat poznał go jako "terrorystę" z listy amerykańskiego Departamentu Obrony. Cudzysłowu używam nie bez przyczyny – według dokumentu, muzułmanin Isa brał udział w konfliktach w Libanie i Bośni jako ochotnik, napędzany altruistyczną potrzebą ratowania świata. DALEJ
"Win/win"
"Win/win" to przypowieść o tym, jak bardzo trzeba być ostrożnym, igrając z mocami kształtującymi naszą rzeczywistość. Ivan otwarty na potęgę liczb, przez lata w zasadzie niewiele ze swoim życiem robił. Ot, bawił się w zgadywanie kwoty zakupów czy grał w tryktraka. W biurze maklerskim jednak zaczął manipulować siecią liczb. Im bardziej z niej korzystał, tym większą zyskiwał "moc", lecz jednocześnie coraz bardziej stawał się od tej siły zależny. Władza okazuje się tożsama z niewolą. Ivan nie może zasnąć, nie potrafi się odnaleźć, a do tego jest świadkiem wypalania się swojego kolegi z pracy (i sam przyłoży rękę do jego tragedii). DALEJ
Ciemno wszędzie, głucho wszędzie… W świecie siedemnastoletnich Priscilli i Noemie nie ma miejsca na umizgi do szkolnych przystojniaków i weekendowe promocje, na rowerowe wycieczki i imprezy do białego rana. Gdy w pierwszej scenie filmu Jean-Paula Civeyraca, przypominająca żywego trupa, zasępiona bohaterka chwyta za nóż do tapet, wiemy bardzo dobrze, że nie myśli o przedekorowaniu pokoju. DALEJ
Filmowcy zakochani w tańcu, od Saury po twórców serii "Step Up", wiedzą bardzo dobrze, że dzielić się swoją pasją można w zasadzie tylko w jeden sposób. Słusznie przekonują, że tańca opowiedzieć się nie da, że trzeba go po prostu zatańczyć. I choć dokument Szwajcarki, Gitty Gsell, z konieczności wpisuje się w tę tendencję, podczas seansu nogi nie zaczynają rytmicznie podrygiwać. Prędzej same wyprowadzą Was z kina. DALEJ
"Rabia"
Narracja, wbrew tytułowi, jest tu dość wyciszona. Rabia, czyli wściekłość, nie objawia się w obrazie poprzez wrzask, gwałtowność. Tkwi ona głębiej, ale gdy w końcu dochodzi do głosu, atakuje z całą mocą. Wściekłość niczym choroba dotyka jednego z bohaterów - to Jose Maria, emigrant z Ameryki Południowej nielegalnie przebywający w Hiszpanii. Początkowo spędza szczęśliwie czas ze swoją dziewczyną Rosą, również emigrantką, pracującą jako służąca w bogatym domu rodziny Torres. Jose jednak ma w sobie dużo złych emocji: najpierw atakuje mechaników, którzy zaczepiali Rosę, potem swojego szefa. DALEJ
