WFF 2010, dzień szósty

Reżyser Víctor González miał całkiem dobry pomysł na scenariusz. Niestety zawiodły go umiejętności. Film rozpoczyna się na wysokim poziomie jako przypowieść filozoficzna o naturze Kościoła, wierze, prawdzie obiektywnej i grzechu. Potem następuje długi zjazd w dół, kiedy to film staje się psychologicznie niewiarygodny bądź po prostu nudny. Na zakończenie reżyser znów podkręcił tempo, by zaserwować nam interesującą przypowieść o cudach, zmartwychwstaniu i tajemnicach wiary. DALEJ



Film Aronadio przywodzi na myśl "Przypadkową dziewczynę" tyle tylko, że słabiej zrealizowaną, a posiadającą większe ambicje. Obraz z Gwyneth Paltrow nie miał pretensji do bycia sztuką. Tymczasem Aronadio najwyraźniej marzył o tym, by "Życie albo dwa" stało się obrazem dyskutowanym, inspirującym do wielu różnych interpretacji. Niestety przeliczył się. Fabuła filmu jest bardzo prosta, a całość cierpi na brak pointy. DALEJ



Na papierze wszystko gra i piszczy: 72 minuty, Argentyna, zachód słońca w Mar de Plata, miasto nocą, młodzi ludzie – ich potrzeby, codzienne troski, marzenia. Na ekranie nie gra już nic: wygląda to wszystko tak, jakby jeden z bohaterów usnął na planie filmu Gusa Van Santa i przyśnił mu się plan filmu Gusa Van Santa, tyle że opuszczony przez reżysera, operatora, oświetleniowca i dozorcę. DALEJ



Nie byłoby w tej psychodramie ciekawego, gdyby nie – snap! –  jej fantastyczna forma. To właściwie jedna, gigantyczna metafora informacyjnego szumu, blokującego dostęp do faktów. Ekran zagracony ekranami. Telewizory, kamery, aparaty cyfrowe, kamery przemysłowe, ekrany małe i duże. Obrazy cyfrowe, analogowe, w wysokiej i w niskiej rozdzielczości, taśmy filmowe i nagrania wideo. To podglądanie bohaterów odbywa się na kilku poziomach. My patrzymy na nich, a oni patrzą na siebie. Wracają do z przeszłości (oglądając np. stare nagrania z dzieciństwa), a jednocześnie są rejestrowani przez zewnętrzne medium. Jak odnaleźć się w tym kalejdoskopie? DALEJ



W tym czarno-białym filmie towarzyszymy Jorge, długoletniemu pracownikowi filmoteki w Montevideo, przy wykonywaniu jego codziennych obowiązków: czytaniu ścieżek dialogowych, układaniu programu, prowadzeniu audycji radiowej o filmotece itp. Z czasem pojawia się coraz więcej sygnałów, że kino ma kłopoty finansowe. W drugiej połowie filmu dojdzie do jego zamknięcia, a Jorge spakuje swoje rzeczy i uroniwszy kilka łez, wyjdzie na miasto – poza mury fikcji, w której był zanurzony przez lata. Wreszcie podejmie też działanie i postara się umówić z kobietą, która mu się podoba. DALEJ



"Mów mi Salma" to telewizyjny dokument, który powinien był pozostać w telewizji. Jego obecność na festiwalu warszawskim jest dla mnie kompletnie niezrozumiała. Sam temat, swoją drogą interesujący, to jeszcze za mało. Pod uwagę powinna też być brana jakość filmów i twórcza odpowiedzialność, a tego w tym filmie zabrakło. DALEJ



Meksykańska produkcja zaskoczy niejednego fana horroru, głównie tym, że wcale nie jest horrorem. Jorge Michel Grau wykorzystał gatunkowe dekoracje, lecz poprzestawiał je tak, by całkowicie zmienić ich charakter. Film nie ma na celu wzbudzenia przerażania czy obrzydzenia. Nie trzyma w napięciu i z całą pewnością nie epatuje przemocą. Grau bardzo pilnuje się, by ta pojawiała się na ekranie tylko w koniecznych momentach, cała reszta dzieje się gdzieś z boku, bez obecności kamery. DALEJ