Coriolanus Snow

Główny antagonista trylogii "Igrzyska śmierci", prezydent Panem i symbol autorytarnej władzy opartej na strachu. Jego historia, szczegółowo opisana w "Balladzie ptaków i węży", ukazuje początki jego kariery i proces, w którym młody, ambitny, ale zubożały arystokrata staje się bezwzględnym politykiem. W postać Coriolanusa wcielali się kolejno: Donald Sutherland, Tom Blyth oraz Ralph Fiennes.

Urodził się w rodzinie z wyższych sfer Kapitolu, która po wojnie z dystryktami utraciła większość majątku. Wychowywał się pod opieką wymagającej i dumnej babci – kobiety zapatrzonej w dawne czasy świetności rodu – oraz starszej kuzynki Tigris, która w praktyce pełniła rolę jego siostry i opiekunki. Od najmłodszych lat wpajano mu poczucie wyższości wynikające z nazwiska, ale także obsesję na punkcie utrzymania pozycji społecznej za wszelką cenę.

W wieku osiemnastu lat Snow zostaje mentorem w 10. Głodowych Igrzyskach, co w tamtym czasie nie było prestiżem, lecz raczej obowiązkiem dla najlepszych uczniów Akademii. Otrzymuje pod opiekę trybutkę z Dwunastego Dystryktu – Lucy Gray Baird, charyzmatyczną i utalentowaną pieśniarkę. Ich relacja szybko wychodzi poza formalną rolę mentora: Coriolanus, początkowo kierujący się chęcią zdobycia uznania i nagrody akademickiej, zaczyna odczuwać wobec niej fascynację, a nawet coś, co przypomina miłość. Wspiera ją, przemycając jedzenie, udzielając wskazówek i łamiąc regulamin, co pozwala jej przetrwać na arenie. Ta więź jednak od początku podszyta była brakiem zaufania. Gdy pojawiło się ryzyko, że Lucy Gray może wymknąć się spod jego kontroli, Snow wybrał drogę eliminacji zagrożenia. Ich rozstanie w lesie – pełne podejrzeń i strachu – stało się symbolem jego przyszłych decyzji: woli zniszczyć to, czego nie potrafi podporządkować.

W tym samym okresie zawiązał pozorną przyjaźń z Sejanusem Plinthem, idealistą z bogatej rodziny pochodzącej z Dystryktu 2. Sejanus wierzył w równość i sprzeciwiał się okrucieństwu Kapitolu, co czyniło go naiwnym w oczach Snowa. Coriolanus chętnie korzystał z jego pomocy i informacji, lecz gdy nadarzyła się okazja, bez wahania zdradził go władzom, co doprowadziło do egzekucji Sejanusa. Był to jeden z pierwszych dowodów, że w dążeniu do awansu Snow nie uznawał granic.

Po tych wydarzeniach jego droga ku władzy nabrała tempa. Dzięki sprytowi, bezwzględności i zdolności eliminowania przeciwników piął się po szczeblach kariery politycznej. Z czasem został architektem nowej, okrutniejszej formuły Głodowych Igrzysk, które w jego wizji miały być nie tylko karą, lecz także narzędziem psychologicznego zniewolenia Dystryktów.

Jego podejście do władzy opiera się na prostym, lecz skutecznym mechanizmie: utrzymywaniu społeczeństwa w stanie permanentnego strachu i zależności od Kapitolu. Snow jest mistrzem propagandy – potrafi odwrócić winę, zrzucić odpowiedzialność na wrogów politycznych i przedstawiać swoje działania jako konieczne dla "stabilności". Nawet w obliczu rosnącej rebelii nie traci zimnej krwi, wierząc, że jest w stanie zdusić bunt poprzez brutalną siłę i manipulację opinią publiczną.

Jako prezydent Panem zmierzył się z kolejnym wyzwaniem – Katniss Everdeen. Postrzegał ją jako niebezpieczny symbol buntu, ale również jako gracza, którego nie można było od razu zniszczyć. Między nimi toczyła się cicha wojna psychologiczna: Snow próbował wykorzystać jej wpływ na społeczeństwo, ona zaś nieustannie wymykała się jego planom.

Jego upadek nastąpił w czasie wielkiej rebelii. Kapitol utracił kontrolę, a władzę przejęła Alma Coin. Snow został pojmany i oczekiwał na egzekucję, lecz do końca starał się manipulować otoczeniem, ujawniając Katniss prawdę o Coin. W momencie publicznego zgromadzenia zginął – według różnych wersji uduszony w zamieszaniu lub stracony. Symbolicznie jego koniec ukazuje, że życie podporządkowane obsesji władzy i kontroli prowadzi do samotności, zdrady i ostatecznej klęski.