Recenzja gry Switch

The Liar Princess and the Blind Prince (2018)

W mroku rozbrzmiewa głos, który sprawia, że serce mięknie, a wszystkie ziemskie sprawy przestają mieć znaczenie. Młody książę z miejsca zakochuje się w tajemniczej śpiewaczce. Nigdy nie zetknął się z nią twarzą w twarz, ale pragnie być jak najbliżej niej i oddawać się muzycznej uciesze co noc. Dziewczyna odwzajemnia uczucie, jednak wie, że wybranek nie zaakceptuje jej prawdziwej formy. Zdesperowana oddaje wiedźmie swój głos, by przybrać ludzką postać i móc stanąć obok tego, który darzy ją sympatią. Brzmi jak pewna znana baśń, z tą różnicą że mała syrenka jest tu wilkiem. Nippon Ichi Software bawi się formą i w przewrotny sposób prezentuje na nowo opowieść Andersena.


Wilczyca tak bardzo boi się, że książę mógłby znienawidzić ją po ujrzeniu jej prawdziwego wcielania, że gdy ten wdrapuje się na skałę, na której siedzi ona, ta niewiele myśląc, orze jego twarz szponami, pozbawiając go wzroku. Wyrzuty sumienia nie dają jej jednak spokoju. Nowo narodzona księżniczka wyciąga ślepego królewicza z zamku i prowadzi go do tej samej czarownicy, która podarowała jej ludzką postać, by tym razem przywróciła wzrok jej ukochanemu.

Młodzieniec nie radzi sobie bez naszej pomocy. W ludzkiej postaci będziemy prowadzić go za rękę, by bezpiecznie przebrnął przez zwiedzane lokacje. Niestety, bohaterowie po drodze natkną się na przeciwników, wobec których będą kompletnie bezbronni. Jedynym sposobem na rozprawienie się z nimi będzie przybranie przez księżniczkę wilczej formy, w której jest praktycznie nieśmiertelna i nic nie może jej zagrozić. Jako zwierzę królewna może skakać wyżej. Jej waga również ulega zwiększeniu. Ma to znaczenie przy pokonywaniu kładek, które nie zawsze uniosą jej ciężar. Płynne przechodzenie między formami jest kluczem do sprawnego pokonywania przeszkód. Wraz z postępem w grze, książę obdarzy dziewczynę większym zaufaniem, co pozwoli jej na wydawanie mu prostych poleceń, takich jak przejście z miejsca na miejsce, czy podnoszenie niewielkich obiektów.


Umiejętności te wykorzystane zostaną w trakcie pokonywania licznych zagadek zawierających ruchome platformy, zapadnie oraz wymagające zapalenia latarnie. W jednej z plansz pojawiają się też proste zagadki matematyczne. Poczułam lekkie rozczarowanie, gdyż do końca gry nie uświadczyłam już żadnego wyzwania tego typu.

Poziom trudności nie jest zbyt wygórowany, aczkolwiek zdarzają się miejsca, w których musimy grać na czuja. Do końca gry nie byłam w stanie oszacować, czy upadek z danej wysokości będzie dla parki śmiertelny. Nie ma tutaj żadnej reguły. Nawet runięcie na mające łagodzić uderzenie grzybki potrafiło zakończyć się zgonem. Podobnie jest z zagadkami wymagającymi szybkiego działania. Często wydawało mi się, że książę bezpiecznie zszedł z kładki, a gra uznawała, że należy go uśmiercić. Na szczęście punkty zapisu rozsiane są na tyle gęsto, że można w miarę szybko powrócić do newralgicznego miejsca. 


Gra dostępna jest tylko z japońskim dubbingiem. Choć dubbing to trochę za duże słowo, bo opowieść poznajemy tylko z ust narratorki, która szczegółowo opisuje relacje panujące między bohaterami. Z zaintrygowaniem obserwowałam rozterki księżniczki, która nie do końca wiedziała, jak powinien zachowywać się człowiek. Metodą prób i błędów nabierała ogłady i wyzbywała się barbarzyńskich, zwierzęcych nawyków. Jej zmagania zostały szczegółowo przedstawione za pomocą ilustracji przywodzących na myśl szkice węglem. Postacie przypominają wycinanki, są dość prosto animowane i poruszają się po ręcznie malowanych tłach. Kolory sprawiają wrażenie wypranych, podkreślając tym samym posępny ton całej opowieści.

Tytuł jest dość krótki. Przejście gry zajęło mi 5,5 godziny. Odnalezienie wszystkich sekretów przedłuży rozgrywkę o kolejną godzinę. Ciekawym zabiegiem jest wprowadzenie opcji pominięcia planszy. Po spędzeniu odpowiedniego czasu w danej lokacji możemy po prostu ją ominąć i przejść dalej. Wszystkie scenki fabularne nadal są odgrywane. Jednakże, biorąc pod uwagę niski poziom trudności, nie do końca rozumiem, komu potrzebne jest takie rozwiązanie.


„The Liar Princess and the Blind Prince” to słodko-gorzka historia o zaufaniu, przyjaźni i poświęceniu. Prowadzenie historii i jej graficzne przedstawienie nie do końca równoważone jest przez nieco ubogą i mało zróżnicowaną rozgrywkę. Nie skazywałabym jednak tego tytułu na porażkę, gdyż pomimo występujących wad nie sposób odmówić mu uroku i ciepła bijącego z opowiadanej historii.