Recenzja filmu

Ciekawy przypadek Benjamina Buttona (2008)

Mam nadzieję, że uczynisz z siebie coś najlepszego – apelował do swojej córki Benjamin Button, człowiek, którego życie w płynny sposób dążyło od zmierzchu do świtu. Pomarszczony starzec z artretyzmem, słabym wzrokiem i słuchem – dopiero co się narodził. Jaki w tym sens, kiedy na starcie wyposażeni jesteśmy w bagaż finału, acz nie odczuwamy zwycięstwa? Trzeba przeżyć swoje życie jak Benjamin Button – od końca. Bowiem wskazówki nie wszystkich zegarów posuwają się wprzód... Uczynić coś najlepszego z opowiadania anarchisty Fitzgeralda pragnęli Eric Roth i Robin Swicord. Damsko-męski duet scenarzystów przyczynił się do kreacji lirycznego, słodko-gorzkiego obrazu o nieprzeciętnym człowieku, którego żywot wywiera ogromny wpływ na losy innych ludzi. Mam nadzieję, że zobaczysz rzeczy, które cię zaskoczą. Umierająca staruszka, była tancerka. Obok niej córka (w tej roli wyśmienita Julia Ormond), przekręcająca kartki poblakłej księgi. Próbują cieszyć się ostatnimi wspólnymi chwilami. Na zewnątrz szalejący huragan, więc jak grom z (nie)jasnego dziś nieba spada na kobietę wiadomość o swoim pochodzeniu. Twoim ojcem był człowiek, którego pamiętnik przeczytałaś. Ktoś, kto zamiast starzeć się, młodniał. Zgrabna retrospekcja o baśniowym wręcz klimacie to ciekawy w istocie przypadek. Kiedy narodził się stary Benjamin, staruszka była młodziutką Daisy. Od początku powodowani nieznośną chemią, spotkali się po latach. Upłynęło dostatecznie dużo czasu, by zrównali się wiekiem. Gwałtowny wybuch namiętności i radość przemieszane z przeciwnościami losu, goryczą, wszechobecnym przemijaniem i śmiercią, a pośrodku tej niewyraźnej polaryzacji dobra (?) nowina – będziemy mieli dziecko! Benjamin zamiast dorastać do roli ojca, dziecinnieje. Znika z życia małej Caroline, a w tym czasie Daisy wychodzi za mąż. Mam nadzieję, że poczujesz coś, czego nigdy nie poczułaś. Benjamin Button pojawia się w życiu Daisy jeszcze dwukrotnie. Wspólnie mierzą się z przemijaniem. Mam nadzieję, że spotkasz ludzi, którzy mają odmienne zdanie. Film Finchera zdobył aż 13 nominacji do Oscara. Podaje w wątpliwość jednak, czy tym razem trzynastka okaże się szczęśliwa. Reżyser stworzył film piękny i zachwycający. Mimo że trwa blisko 3 godziny, aż chce się go oglądać. Mistrzowskie kreacje Brada Pitta i partnerującej mu zjawiskowej Cate Blanchett, dobre zdjęcia i gawędziarski charakter całego dzieła mogą zaczarować. Jednakże już po kilku minutach od projekcji czar pryska, a my, zniesmaczeni, nie mamy pojęcia, jak film odbierać. Dobry był, czy zły? Bardzo dobry, ale czegoś zabrakło. A jeśli nie będziesz dumna, to mam nadzieję, że będziesz miała siłę, by zacząć od nowa. Obejrzeć jeszcze raz? Z przyjemnością. Ale co zrobić z podwójnym niesmakiem, który pozostaje po przetrawionej już baśni o Benjaminie Buttonie? Czasami zmierzamy ku kolizji i nie wiemy o tym. Nie przypuszczałam, że tak obiecujący początek poskutkuje przewidywalnym, graniczący z banałem i sztuczną ckliwością końcem. Mimo wszystko polecam. Takie dzieło warto zobaczyć, by zatrzymać się nad swoim życiem i przestać gorączkowo liczyć namnażające się zmarszczki. Wszak wszyscy wiedzą, że uroda przemija, ale zostaje po nas to, co zdołaliśmy podczas naszego żywota zrobić dla innych. Możesz być zły, jak wściekły pies, że tak potoczył się los, możesz złorzeczyć, przeklinać przeznaczenie, ale gdy nadejdzie koniec – musisz się poddać.