Festiwale i nagrody
Relacja
DWA BRZEGI: Wielki Brat patrzy!
/ 29-07-2012 12:17
Wystartował 6. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym i Janowcu nad Wisłą. Na otwarcie – polska premiera "Reality", nagrodzonego Grand Prix na tegorocznym festiwalu w Cannes filmu Matteo Garrone, twórcy "Gomorry".
Pierwszy dzień w Kazimierzu objawił gościom festiwalu prawdziwe znaczenie zwrotu "gorące przyjęcie". Temperatura rzędu 35 stopni i tropikalna wilgotność sprawiły, że ludzie zmieniali stan skupienia i wyciekali z kinowego namiotu strużkami. Sam słaniam się na nogach i mógłbym bez charakteryzacji wystąpić w kolejnym filmie George’a A. Romero, ale nie czas na łzy. Organizatorzy nazywają festiwal "małym Cannes" i wbrew pozorom są ku temu przesłanki. W konkursie znalazło się aż siedem walczących o tegoroczną Złotą Palmę tytułów, w tym inaugurujące festiwal, długo oczekiwane dzieło twórcy "Gomorry", czyli "Reality".
Recenzję obrazu Matteo Garrone przeczytacie poniżej. Napisany przez Joannę Ostrowską tekst o drugim pokazywanym wczoraj filmie, "Shadow Dancer" autorstwa Jamesa Marsha ("Człowiek na linie") znajdziecie TUTAJ. Zajrzyjcie też do naszej relacji wideo. Na inaugurację przepytaliśmy dyrektor artystyczną festiwalu, Grażynę Torbicką, przespacerowaliśmy się po pięknym Kazimierzu i – oczywiście – nakręciliśmy dla Was uroczyste otwarcie imprezy.
Wielki Brat patrzy!
Matteo Garrone rozpoczyna swój nowy film w chmurach. Inaczej niż w "Gomorrze", w której od początku wąchaliśmy neapolitańską glebę, kamera opada prosto z nieba i podąża za osiemnastowieczną karocą, przemierzającą uliczki współczesnego miasta. Pojazd mija kolejne samochody, by w końcu dobić do celu – rezydencji w klimacie epoki, w której odbywa się wystawne wesele. Ta scena znajdzie w filmie swoje lustrzane odbicie. Tyle że zamiast o wcielonej w życiu fantazji będzie to już opowieść o ciężkiej paranoi.
Na weselu poznajemy Luciano – mężczyznę, którego siła wyobraźni może się równać tylko determinacji. Luciano nosi obcisłe koszulki, sprzedaje ryby i choć czasem pozwala sobie na drobne przekręty, to facet do rany przyłóż (odgrywający go Aniello Arena ma charyzmę komediowych gwiazd kina niemego). W normalnych okolicznościach trudno byłoby go wyłowić z osiedlowej, neapolitańskiej społeczności: rozwrzeszczanych matron, półnagich cwaniaczków, wąsatych królów życia i otyłych dzieciaków. Okoliczności nie są jednak normalne. Namówiony przez dzieci bohater bierze udział w castingu do włoskiej edycji "Big Brothera". To, co z początku wydaje się niegroźną zabawą, szybko przeradza się w obsesję. Zwłaszcza, że w oczach znajomych i nieznajomych Luciano staje się bohaterem. Z uchem przy telefonie i pięścią przy czole, bohater oczekuje zaproszenia do programu…
Opowiadając historię Luciano, Garrone przemawia głosem empatycznego obserwatora. Jego film jest pogodny, a konwencja to swobodny miks neorealizmu oraz realizmu magicznego. Paradoksalnie, jest to połączenie tak naturalne w warstwie fabularnej, że kiedy później reżyser kieruje opowieść w nieco mroczniejsze rejony, łatwo tę zmianę kursu przeoczyć. Próbując jeszcze parokrotnie tasować nastrojem opowieści, Garrone otwiera kilka furtek. Niestety, nie przekracza żadnego z progów. "Reality" jest zbyt łagodny, by stanowić wiarygodną satyrę na świat telewizji (abstrahując od faktu, że dyskontowanie popularności reality show jest passe od jakichś dziesięciu lat). Jest też niewystarczająco sugestywny wizualnie i atrakcyjny narracyjnie, aby opowiadać o klątwie lub darze wybujałej wyobraźni. Nie sprawdza się również jako utwór o chorobie psychicznej, gdyż reżyser inwestuje zbyt mało energii, aby pokazać zderzenie bohatera z rodziną i najbliższymi, nie mówiąc już o ekspansywnej neapolitańskiej społeczności.
Zarówno komediowe, jak i dramatyczne tony, są u Garrone nieco przytłumione. Jakby do samego końca nie mógł się zdecydować, na których strunach zagrać. Ostatecznie, wybiera formułę słodko-gorzkiej bajki z morałem. Szkoda że wszystkie morały o Wielkim Bracie znamy już na pamięć.
Pierwszy dzień w Kazimierzu objawił gościom festiwalu prawdziwe znaczenie zwrotu "gorące przyjęcie". Temperatura rzędu 35 stopni i tropikalna wilgotność sprawiły, że ludzie zmieniali stan skupienia i wyciekali z kinowego namiotu strużkami. Sam słaniam się na nogach i mógłbym bez charakteryzacji wystąpić w kolejnym filmie George’a A. Romero, ale nie czas na łzy. Organizatorzy nazywają festiwal "małym Cannes" i wbrew pozorom są ku temu przesłanki. W konkursie znalazło się aż siedem walczących o tegoroczną Złotą Palmę tytułów, w tym inaugurujące festiwal, długo oczekiwane dzieło twórcy "Gomorry", czyli "Reality".
Recenzję obrazu Matteo Garrone przeczytacie poniżej. Napisany przez Joannę Ostrowską tekst o drugim pokazywanym wczoraj filmie, "Shadow Dancer" autorstwa Jamesa Marsha ("Człowiek na linie") znajdziecie TUTAJ. Zajrzyjcie też do naszej relacji wideo. Na inaugurację przepytaliśmy dyrektor artystyczną festiwalu, Grażynę Torbicką, przespacerowaliśmy się po pięknym Kazimierzu i – oczywiście – nakręciliśmy dla Was uroczyste otwarcie imprezy.
Wielki Brat patrzy!
Matteo Garrone rozpoczyna swój nowy film w chmurach. Inaczej niż w "Gomorrze", w której od początku wąchaliśmy neapolitańską glebę, kamera opada prosto z nieba i podąża za osiemnastowieczną karocą, przemierzającą uliczki współczesnego miasta. Pojazd mija kolejne samochody, by w końcu dobić do celu – rezydencji w klimacie epoki, w której odbywa się wystawne wesele. Ta scena znajdzie w filmie swoje lustrzane odbicie. Tyle że zamiast o wcielonej w życiu fantazji będzie to już opowieść o ciężkiej paranoi.
Na weselu poznajemy Luciano – mężczyznę, którego siła wyobraźni może się równać tylko determinacji. Luciano nosi obcisłe koszulki, sprzedaje ryby i choć czasem pozwala sobie na drobne przekręty, to facet do rany przyłóż (odgrywający go Aniello Arena ma charyzmę komediowych gwiazd kina niemego). W normalnych okolicznościach trudno byłoby go wyłowić z osiedlowej, neapolitańskiej społeczności: rozwrzeszczanych matron, półnagich cwaniaczków, wąsatych królów życia i otyłych dzieciaków. Okoliczności nie są jednak normalne. Namówiony przez dzieci bohater bierze udział w castingu do włoskiej edycji "Big Brothera". To, co z początku wydaje się niegroźną zabawą, szybko przeradza się w obsesję. Zwłaszcza, że w oczach znajomych i nieznajomych Luciano staje się bohaterem. Z uchem przy telefonie i pięścią przy czole, bohater oczekuje zaproszenia do programu…
Opowiadając historię Luciano, Garrone przemawia głosem empatycznego obserwatora. Jego film jest pogodny, a konwencja to swobodny miks neorealizmu oraz realizmu magicznego. Paradoksalnie, jest to połączenie tak naturalne w warstwie fabularnej, że kiedy później reżyser kieruje opowieść w nieco mroczniejsze rejony, łatwo tę zmianę kursu przeoczyć. Próbując jeszcze parokrotnie tasować nastrojem opowieści, Garrone otwiera kilka furtek. Niestety, nie przekracza żadnego z progów. "Reality" jest zbyt łagodny, by stanowić wiarygodną satyrę na świat telewizji (abstrahując od faktu, że dyskontowanie popularności reality show jest passe od jakichś dziesięciu lat). Jest też niewystarczająco sugestywny wizualnie i atrakcyjny narracyjnie, aby opowiadać o klątwie lub darze wybujałej wyobraźni. Nie sprawdza się również jako utwór o chorobie psychicznej, gdyż reżyser inwestuje zbyt mało energii, aby pokazać zderzenie bohatera z rodziną i najbliższymi, nie mówiąc już o ekspansywnej neapolitańskiej społeczności.
Zarówno komediowe, jak i dramatyczne tony, są u Garrone nieco przytłumione. Jakby do samego końca nie mógł się zdecydować, na których strunach zagrać. Ostatecznie, wybiera formułę słodko-gorzkiej bajki z morałem. Szkoda że wszystkie morały o Wielkim Bracie znamy już na pamięć.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
