Kevin BaconJohn CusackJohn Cusack, Kevin Bacon i Scott Baio ubiegali się o rolę Arniego Cunninghama.
Brooke Shields była brana pod uwagę do roli Leigh Cabot.
Nicolas Cage był przesłuchiwany do roli Buddy'ego.
Początkowo scenarzysta Bill PhillipsBill Phillips myślał, że to żart, gdy poproszono go o napisanie scenariusza do ekranizacji książki z zabójczym samochodem w roli głównej. Jednak w połowie czytania powieści Stephena Kinga, Phillips zrozumiał, że jest naprawdę dobra i podjął się zadania.
Producent Richard Kobritz od początku chciał, aby reżyserem filmu był John Carpenter, który wtedy był zajęty dwoma projektami: "Podpalaczka (1984)Podpalaczką" oraz ekranizacją książki Erica Van Lustbadera pt: "Ninja". Jednak opóźnienia sprawiły, że Carpenter zgodził się wyreżyserować film o nawiedzonym aucie.
Alexandra Paul zrobiła ekipie filmowej psikusa przy pomocy bliźniaczej siostry, Caroline, którą wysłała na plan, gdzie kręcono scenę jazdy buldożerem.
Gdy Buddy Repperton wraz z kumplami demoluje Christine, tablica rejestracyjna wozu pozostaje na miejscu, jednak gdy Christine sama się naprawia, tablica znika.
Gdy Arnie kupuje Christine od LeBaya, jego ręce zmieniają położenie wraz z ujęciami. Raz są schowane w kieszeniach, a za chwilę wyjęte.
Kiedy Arnie przywozi Christine do domu rodziców, aby zarejestrować samochód w ich imieniu, matka Arnie'go stoi przy zlewie, trzymając papierosa, którego położenie zmienia się między ujęciami.
Gdy w garażu Darnella, Christine zaczepia o białe auto, a następnie się od niego uwalnia, można dostrzec pod białym samochodem zamontowane małe kółka, które umożliwiają łatwiejsze poruszanie się po podłodze.
Kiedy Buddy zatrzymuje Camaro przed stanowiskiem serwisowym stacji paliwowe, położenie auta zmienia się między ujęciami.
Kiedy Buddy Repperton wpada na kupę pudełek w garażu szkolnym, niektóre z nich są już pogięte.
Oświetlenie tablicy rozdzielczej Christine w dłuższych ujęciach jest zielone, a w bliskich ma już jaśniejszą barwę.
W kilku scenach widać jak Christine blokuje drzwi wciskając wtyczki umieszczone po wewnętrznej stronie. W rzeczywistości te modele auta z 1958 roku nie posiadały tego rodzaju przycisków, a żeby zablokować drzwi należało obrócić klamkę w lewo.
Kiedy Arnie odwiedza Dennisa w szpitalu, nie ma on na sobie gorsetu ortopedycznego. Noszą go pacjenci z uszkodzonym kręgosłupem, w celu unieruchomienia tej części ciała.
W scenie, w której zniszczona Christine po raz pierwszy się odbudowuje, zaś kamera najeżdża na Keitha Gordona, można dostrzec częściowo cień kamery w chwili, gdy mówi "O.K. Pokaż mi się".
Scena, w której Arnie zabiera Dennisa na szybką jazdę została nakręcona w studiu filmowym co można poznać po tym, że mimo dużej prędkości i otwartych okien, włosy Arniego nie falują.
Gdy Leigh dusi się w aucie, można zauważyć, że położenie głośnika na drzwiach po stronie kierowcy zmienia się między ujęciami.
Gdy Christine ostatecznie zostaje rozdrobniona i opuszczona z żurawia przed Dennisem, Leigh i Junkinsem, na bryle można dostrzec bardzo wyraźnie stalowe koło, które znika w następnym ujęciu.
Napis "PLYMOUTH" znika z drzwi bagażnika, gdy Christine wycofuje się z biura i uderza w słup. Pojawia się on dopiero w kolejnym ujęciu.
W 1958 roku fabryka Lyncha w Detroit pracowała całą dobę, robiąca na trzy zmiany, więc nie zamykano jej o godzinie 17 jak to pokazano w filmie.
W Święto Dziękczynienia, 23 listopada 1978 roku, widzimy na ekranie szpitalnego telewizora w pokoju Dennisa, że Oakland Raiders rozgrywa mecz piłki nożnej. W rzeczywistości Raidersi nie grali tego dnia, odbyły się natomiast następujące rozgrywki: Denver Broncos kontra Detroit Lions i Washington Redskins przeciwko Dallas Cowboys.
Kiedy Arnie odwiedza Dennisa w szpitalu po raz pierwszy, stopa, na którą wkłada papierowy kubek, jest fałszywa.
Wieczorem w domu Cunninghamów można zauważyć, że na dżinsach Dennisa wciąż jest wilgotna plama w miejscu, gdzie złapał go Moochie podczas lunchu.
Kiedy Arnie zabiera Leigh do domu, wyłącza wycieraczki. Ich położenie zmienia się, gdy kilka minut później wraca do auta.
Pierwszy samochód na linii montażowej ma wygiętą kratownicę, co wskazuje na to, że mamy do czynienia ze starym autem.
Rankiem po śmierci Darnella, Arnie próbuje zbyć detektywa Junkinsa, mówiąc mu, że musi iść do szkoły. Scena ma miejsce podczas świąt Bożego Narodzenia, gdy nie ma zajęć lekcyjnych.
Kamera odbija się w szybie, gdy Darnell dzwoni, zanim zostanie zabity.
Kiedy Christine wyjeżdża z fabryki, auto ma jasnoczerwony lakier z białym dachem. Dwadzieścia lat później, gdy Arnie ją kupuje, farba jest pordzewiała i w niewielkiej ilości, ale kolor jej dachu jest taki sam, jak reszty samochodu. Dopiero po częściowej renowacji dach odzyskuje pierwotną barwę.
Pod koniec filmu kontuzjowany Dennis, który jest na nogach i ledwie może chodzić, dostaje się do garażu Darnella przez okno. Mimo to po dostaniu się do środka nie ma trudności, aby podbiec do drzwi w celu wpuszczenia Leigh.
Gdy Christine wielokrotnie uderza w srebrnego Camaro na stacji benzynowej, Camaro nie posiada silnika. Można to dostrzec, gdy maska auta jest częściowo uniesiona.
Kiedy Leigh spada ze zwisającej opony, próbując uciec przed Christine, zrywa się z ziemi, a jej włosy i twarz są brudne. Chwilę później, gdy jest pod ścianą, ma już idealnie czystą fryzurę.
Akcja filmu rozgrywa się w 1979 roku, ale utwór George'a Thorogooda pt: "Bad To the Bone" został wydany dopiero w 1982 roku.
Podczas pierwszej wizyty Arniego w szpitalu u Dennisa, książka na stoliku, zmienia swoje położenie podczas ich rozmowy.
Pozycja ciała Buddy'ego Reppertona zmienia się po przejechaniu go przez Christine.
Kiedy Moochie ucieka przed Christine, na krótko traci ją z oczu. Przestaje biec, odwraca się i robi kilka kroków do tyłu, spoglądając przy tym w dół, by upewnić się, że zatrzymuje się w zaznaczonym dla niego miejscu.
W scenie jazdy, gdy Leigh wydostaje się z samochodu na ulewny deszcz, jej włosy są już przemoczone, chociaż w poprzednim ujęciu we wnętrzu auta było sucho.
W jednej ze scen Arnie wnosi ze złomowiska do warsztatu tarczę hamulcową. W 1958 roku auta firmy Chrysler nie miały hamulców tarczowych, więc ta część nie pasowałaby do Christine.
Na początku filmu, siedzący w Christine inspektor uruchamia radio, a z głośników natychmiast wydobywa się dźwięk. Radia samochodowe z tamtego okresu nadal używały lamp próżniowych, więc rozgrzanie i wydanie dźwięku zajęłoby im kilka sekund.
Na początku filmu, można dostrzec, że Christine zostaje wyprodukowana jako czerwony Plymouth Fury z 1957 roku. Jednak w tym roku jedynym dostępnym kolorem był biały piaskowiec.
Większość zdjęć do filmu zrobiono w miejscowości Santa Clarita (Kalifornia, USA), jednak ujęcia w szkole nakręcono w mieście Oak Park (Kalifornia, USA), a sceny w fabryce aut zrealizowano w opuszczonej fabryce mebli w Irwindale (Kalifornia, USA).
Christine była samochodem 1958 Plymouth Fury, który był podobny do modelu z 1957. Zbudowano tylko 5300 modeli 1958 Plymouth Fury, aktualnie są one rzadkością. W czasie kręcenia filmu zniszczono 13 lub 16 (zależnie od źródła) tych samochodów (z 25 używanych podczas kręcenia filmu). Nie wiadomo jednak, czy były to modele 1957 czy z 1958 (lub mogły to być modele Dodge Belveder, bardzo podbone do Plymouth Fury). W każdym razie entuzjaści Plymouth Fury byli rozwścieczeni.
Książka, którą wyciąga Dennis, zanim zwraca się do Leigh, to właśnie "Christine" autorstwa Kinga.
W książce Stephena Kinga samochód jest czterodrzwiowy, ale okazało się, że nie ma takiego modelu. Poza tym wszystkie były produkowane jako "bananowo żółte". W książce jest jednak wspomniane, że ten samochód został zamówiony jako czerwony.
Stephen King był wówczas tak popularny, że film wszedł do produkcji jeszcze zanim wydano książkę.
Detektyw Junkins również prowadzi samochód marki Plymouth Fury. Możemy to zauważyć, kiedy zatrzymuje się na parkingu i rozmawia z Arnie'm. Jest to model z 1977 lub 1978 roku. W latach 70' był to bardzo popularny samochód policyjny.
Hałas słyszany przy pojawianiu się napisów początkowych to odgłos silnika tytułowej Christine, czyli modelu samochodu typu Plymouth Fury.
Do scen samoczynnej odbudowy Christine, wykorzystano pompki hydrauliczne.
Po przeczytaniu książki, aktor Keith Gordon (grający Arniego) wraz z projektantem kostiumów postanowili przedstawić wizualnie posiadanie Arniego przez Christine. Wraz z postępem w filmie, Arnie zaczyna nosić ubrania odzwierciedlające czasy, w których Christine została zrobiona. W różnych momentach, zwłaszcza gdy Arnie krzyczy na Leigh przez telefon, jest ubrany w niezapięte koszule na guziki założone na czarne podkoszulki, czarne spodnie i buty, które nosili tzw. "greaserzy" w latach 50. Gdy Arnie rozmawia z Junkinsem, za każdym razem ma na sobie skórzaną kamizelkę nałożoną na koszulę z guzikami (to ukłon dla telewizyjnych westernów z lat 50), potem nawet zaczyna nosić czerwoną zamszową kurtkę, podobną do tej, jaką nosił James Dean w Buntowniku bez powodu (1955).
Richard Kobritz, który wyprodukował ekranizację "Powrót do miasteczka Salem (1987)Powrót do miasteczka Salem (1987)Miasteczko Salem" na podstawie książki Stephen Kinga, otrzymał od niego dwa nieopublikowane rękopisy, aby wybrać coś do kolejnej ekranizacji, były to "Christine" i "Cujo". Ostatecznie wybrano pierwszy tytuł, gdyż uznał, że film o złym psie jest zbyt głupi.
Keith Gordon był tak zdenerwowany perspektywą całowania Alexandry Paul, że poprosił ją, aby wcześniej poćwiczyli.
15 % budżetu przeznaczono na auta, do końca ujęć ocalały tylko dwa z nich.
John Stockwell musiał na potrzeby filmu nauczyć się obsługi buldożera.
John Carpenter celowo zasłonił okna Christine, żeby widz nie mógł dostrzec, czy prowadzi ją Arnie.
Stephen King celowo wybrał "Plymoutha Fury" 58 do roli Christine, ponieważ był to zapomniany samochód, a nie chciał auta, które miało już status legendy tak jak Thunderbird z lat 50-tych.
Jeden z ocalałych filmowych egzemplarzy Plymouth Fury został sprzedany w 2004 roku za 167 000 dolarów. Drugi egzemplarz zlicytowano na aukcji w styczniu 2020 roku.
Okres zdjęciowy trwał od lutego do 22 kwietnia 1983 roku.
Robert Prosky poprosił scenarzystę Billa Phillipsa o więcej dialogów, aby grana przez niego postać była bardziej interesująca. Aktor przytoczył scenę z książki, w której Darnell oferuje Arniemu pracę w swoim warsztacie. Bill PhillipsPhillips zgodził się dodać ją do scenariusza.Bill Phillips