Powstałe w 1997 roku "Jutro nie umiera nigdy" zaskakuje wartką akcją. Początkowy bardzo szarpany montaż wprawia w zdumienie, bo ten sposób film wygląda niesamowicie chaotycznie. Fakt, reżyser Roger Spottiswoode chce pokazać międzynarodowe zamieszanie, jednak wychodzi z tego trudna do strawienia papka. Łatwo się zgubić wśród wątków, a wspomniana realizacja i postprodukcja kompletnie tego nie ułatwiają.
Później jest już znacznie lepiej. Akcja pędzi do przodu, nie ma przestojów; w ten sposób udaje się też ukryć bzdury scenariuszowe. Koniec końców otrzymujemy niezłą rozrywkę. Z biegiem trwania filmu widz przyzwyczaja się do sposobu prowadzenia narracji i to, co na początku irytowało i mogło stanowić ścianę, od której łatwo się odbić, później staje się integralną częścią produkcji. Mocno zauważalny jest też kicz i tandeta. Późne lata 90. są tutaj widoczne w realizacji i odbierają nieco z "ekskluzywności" Bonda, z którą kojarzy się tego eleganckiego jegomościa. Pomimo tego, nie zostaje zaburzony ogólny klimat 18. "Bonda" i można się dość dobrze bawić, oglądając na ekranie popisy aktorskie wielu znamienitych artystów.
Jako agent James Bond wystąpił Pierce Brosnan. To jego drugi (z czterech) filmów o brytyjskim szpiegu. Irlandzki aktor bardzo dobrze spisał się w tej roli. Jego Bond jest wyważony, z poczuciem humoru. Partnerujące mu kobiety Michelle Yeoh i Teri Hatcher dotrzymują mu kroku. Ponad nich wybija się Jonathan Pryce jako Elliot Carver, główny antagonista produkcji. Pryce szarżuje i balansuje na bardzo cienkiej granicy przesady, którą co rusz jednym krokiem przekracza. Widać, że bawi się swoją rolą i doskonale wpisuje się w ogólny wydźwięk "Tomorrow Never Dies".
Myślę, że dla miłośników postaci wykreowanej przez Iana Fleminga jest to pozycja obowiązkowa. Film jest też dobrym wehikułem czasu i świetnym porównaniem, jakich Bondów mieliśmy, jakich mamy i jakich możemy mieć w przyszłości. Warto zerknąć na tę odsłonę i zobaczyć, jaką drogę przebył agent Jej Królewskiej Mości. Dzięki temu można docenić poszczególne części oraz spojrzeć nico łaskawszym okiem na inne produkcje spod pióra Fleminga.
Później jest już znacznie lepiej. Akcja pędzi do przodu, nie ma przestojów; w ten sposób udaje się też ukryć bzdury scenariuszowe. Koniec końców otrzymujemy niezłą rozrywkę. Z biegiem trwania filmu widz przyzwyczaja się do sposobu prowadzenia narracji i to, co na początku irytowało i mogło stanowić ścianę, od której łatwo się odbić, później staje się integralną częścią produkcji. Mocno zauważalny jest też kicz i tandeta. Późne lata 90. są tutaj widoczne w realizacji i odbierają nieco z "ekskluzywności" Bonda, z którą kojarzy się tego eleganckiego jegomościa. Pomimo tego, nie zostaje zaburzony ogólny klimat 18. "Bonda" i można się dość dobrze bawić, oglądając na ekranie popisy aktorskie wielu znamienitych artystów.
Jako agent James Bond wystąpił Pierce Brosnan. To jego drugi (z czterech) filmów o brytyjskim szpiegu. Irlandzki aktor bardzo dobrze spisał się w tej roli. Jego Bond jest wyważony, z poczuciem humoru. Partnerujące mu kobiety Michelle Yeoh i Teri Hatcher dotrzymują mu kroku. Ponad nich wybija się Jonathan Pryce jako Elliot Carver, główny antagonista produkcji. Pryce szarżuje i balansuje na bardzo cienkiej granicy przesady, którą co rusz jednym krokiem przekracza. Widać, że bawi się swoją rolą i doskonale wpisuje się w ogólny wydźwięk "Tomorrow Never Dies".
Myślę, że dla miłośników postaci wykreowanej przez Iana Fleminga jest to pozycja obowiązkowa. Film jest też dobrym wehikułem czasu i świetnym porównaniem, jakich Bondów mieliśmy, jakich mamy i jakich możemy mieć w przyszłości. Warto zerknąć na tę odsłonę i zobaczyć, jaką drogę przebył agent Jej Królewskiej Mości. Dzięki temu można docenić poszczególne części oraz spojrzeć nico łaskawszym okiem na inne produkcje spod pióra Fleminga.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Jutro nie umiera nigdy (1997)
Wróg - mediaPierce Brosnan świetnie zadebiutował jako 007, a "GoldenEye" z 1995 roku pobił rekordy kasowe wszystkich... czytaj więcej
