Recenzja filmu

Niewidzialny człowiek (1933)

Osobie nieposiadającej dogłębnej wiedzy na temat filmów grozy z początku ubiegłego stulecia (a za taką się uważam) "Niewidzialny człowiek" może wydać się nie tyle straszny, co zabawny. W pamięć zapadają takie sceny, jak pościg policjanta za koszulą unoszącą się w powietrzu czy obraz masowych przeczesywań lasów, pól i obejść przez spanikowanych mieszkańców objętej terrorem miejscowości. Nie sposób też zapomnieć wrzasków grającej karczmarkę Uny O'Connor.

W dobie epatowania ohydą z kinowych ekranów w celu budowania atmosfery grozy warto wrócić do czasów, gdy najważniejsze było ukazanie w sposób wyrazisty straszności ludzkiej przemiany. Claude Rains grający tytułowego niewidzialnego człowieka, w znakomity sposób ukazał przemianę z ogarniętego rozpaczą naukowca w przepełnionego manią wielkości zbrodniarza. Aktor nie mogąc z oczywistych względów ukazać pełni swoich zdolności aktorskich posłużył się głosem w celu kreacji postaci Jacka Gryffina. Świetnie oddał nim gorycz i zniecierpliwienie zapatrzonego w siebie mordercy. Stan niewidzialności wywołają bowiem skutki uboczne w spokojnym dotąd naukowcu. Postępujące rozdrażnienie budzą u niego agresję i żądzę władzy. Swoje plany odkrywa przed dr. Kempem (William Harrigan)...

Szczególną uwagę zwracają znakomite jak na owe czasy (1933) efekty specjalne. Scena zapalania papierosa przy pomocy zapałki przez niewidzialnego człowieka jest majstersztykiem zdolności filmowców. Aby zagrać niewidzialność, całą głowę Rainsa pomalowano na czarno i nakręcono na czarnym tle. Fotochemiczna eliminacja czerni pozwoliła na jej zastąpienie osobno nakręconym tłem.

Podsumowując, polecam "Niewidzialnego człowieka" każdemu, kto szuka w dobrej rozrywki i dreszczyku emocji w dawnym wydaniu.