T-MOBILE NOWE HORYZONTY: Podano do stołu

We Wrocławiu ruszyła właśnie 17. edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty. Michał Walkiewicz jest na miejscu i będzie dla Was recenzował najciekawsze filmy festiwalu. Zaczynamy od jego opinii o francuskim horrorze "Mięso" w reżyserii Julii Ducournau oraz przypomnienia canneńskiej recenzji filmu otwarcia Horyzontów – "Podwójnego kochanka" w reżyserii Francois Ozona. Więcej relacji oraz materiały wideo z festiwalu znajdziecie w sekcji specjalnej NOWE HORYZONTY. 


Zjedz chociaż mięso... (recenzja filmu "Mięso", reż. Julia Ducournau)

Kanibalizm niejedno ma imię – zwłaszcza w kinie, gdzie nienasycone amerykańskie wendigo, dzikusy z egzotycznych plemion oraz zmutowani entuzjaści chowu wsobnego rywalizują o to, kto zje więcej. Francuska reżyserka Julia Ducournau idzie jeszcze dalej. Akcja jej kinowego debiutu rozgrywa się na wydziale medycyny weterynaryjnej, pomiędzy jedną wielką imprezą przypominającą obrazy Boscha a ciachaniem inwentarza na zajęciach praktycznych. Powiedz mi, gdzie jesz, a powiem ci, kim jesteś.


Pal licho obskurną kantynę, pojemniki wyładowane otłuszczoną wołowiną i flaki wylewające się z rozprutych zwierząt. Spełnionym koszmarem weganki Justine (Garance Marillier) okazują się dopiero rytuały inicjacyjne, którym poddawani są nieopierzeni pierwszoroczniacy – oblewanie ciepłą zwierzęcą krwią albo przekąska w postaci surowej króliczej wątróbki. Właśnie od takiego chrztu zaczynają się problemy dziewczyny, która z czasem uznaje prymat węglowodanów i zaczyna tęsknym wzrokiem wodzić za mięskiem – najpierw za drobiowym, a później za ludzkim.

Wraz z pojawieniem się na scenie zbuntowanej siostry głównej bohaterki, Alexii (Ella Rumpf), lekko zużyta metafora jedzenia jako aktu seksualnego wjeżdża na ekran z subtelnością kosiarki spalinowej. W Justine budzi się mały żarłok, toteż zmienia się jej ciało, zmysły się wyostrzają, a zdobywanie  harcerskich sprawności w akademiku zamienia się w odhaczanie kolejnych erotycznych rytuałów. Łatwo byłoby zafiksować się w tym momencie na feministycznym manifeście, pokazywać bunt dziewczyny jako wyjście z opresji patriarchatu. Ale ponieważ Ducournau ma głowę na karku, swojej historii nadaje uniwersalny wymiar: "Mięso" mówi tyle samo o kobiecej seksualności, co o poszukiwaniu prawa do jej manifestowania, zderzeniu każdego rodzaju seksualnej ekspresji z restrykcyjnymi społecznymi normami (przyznam jednak, że spętany i galopujący po bieżni koń jako metafora tego stanu to nawet dla mnie za dużo).

Całą recenzję można przeczytać TUTAJ. 



Podwójny blef (rec. "Podwójnego kochanka", reż. François OzonFrancois Ozon)

Wnętrza wytworne, ale kiczowate. Dusze piękne, ale mroczne. Problemy złożone, lecz z innego świata. No i sam film: arcydzieło, tyle że kampu. Oto "Podwójny kochanek" w pigułce, jeden z najlepszych złych filmów w dorobku Francois Ozona. 

Już prolog sugeruje, że Francuz nie zamierza brać jeńców. Najpierw widzimy scenę strzyżenia bohaterki, symbolicznego pożegnania z jej młodzieńczym, pełnym sukcesów życiem na wybiegu. Później ekran wypełnia obraz waginy w trakcie ginekologicznego badania, który płynnie przenika w kobiece oko. Odlot. 


Główną bohaterką jest eksmodelka Chloe (Marine Vacth), dziewczyna o krótkich włosach i smutnym obliczu, którą boli brzuch i która – jak sama wyznaje – czuje się pusta. Idzie więc do terapeuty Paula (Jeremie Renier), zaś ich sesje kończą się obustronnym miłosnym wyznaniem. Ale to, z czego inni filmowcy ulepiliby zapewne pełen metraż, Ozon traktuje zaledwie jako ekspozycję. Niedługo później, jadąc autobusem, Chloe zauważa sobowtóra Paula i jej świat zaczyna chwiać się w posadach. Louis (Jeremie Renier) również jest psychiatrą, a w dodatku bratem bliźniakiem jej ukochanego. Dlaczego więc Paul zaprzecza jego istnieniu? Jaka tajemnica z przeszłości łączy braci? Wreszcie, jaką rolę całej intrydze odgrywają koty – te prawdziwe i te wypchane? Nie regulujcie teleodbiorników, wszystko idzie z godnie z planem.    

Czego tutaj nie ma! Freud i Lacan, Polański i Cronenberg, sztuczne penisy i sztuka współczesna, demoniczna burżuazja i duchy z głębi lasu. Zaś wszystko rozegrane w konwencji naftalinowego thrillera erotycznego; przypominające zarówno surrealistyczny wernisaż, jak i kino z pasma dla "nocnych marków". Ozon rzeźbił już w tylu gatunkach, że zakres wykorzystanych przez niego konwencji raczej nie dziwi – ma na swoim koncie kryminał w duchu Agathy Christie skrzyżowany z musicalem ("8 kobiet"), stylowy film neo-noir ("Basen"), achronologicznie opowiedzianą psychodramę ("5x2"), baśń z domieszką naturalizmu ("Zbrodniczy kochankowie"), a nawet bulwarową komedyjkę ("Żona doskonała"). 

Całą recenzję można przeczytać TUTAJ. 

Dla miłośników Nowych Horyzontów, a także dobrego kina w ogóle przygotowaliśmy ANKIETĘ, w której wybieramy najlepszy film poprzednich edycji festiwalu. Głosować można TUTAJ.