W "Moim biegunie" mnóstwo jest ładnych obrazków i efektownych ujęć. Nie ma natomiast bohatera, który potrafiłby unieść półtoragodzinną opowieść. Twórcy filmu rezygnują z niego na własne życzenie. Historia Janka Meli, który jako pierwszy niepełnosprawny człowiek zdobył dwa bieguny Ziemi, w filmie Głowackiego zostaje bowiem upchnięta w formę łzawego rodzinnego dramatu.
Zaczyna się od tragedii. Rodzina Melów odpoczywa nad jeziorem. Sielanka, opalanie, małe berbecie baraszkujące po plaży. Nagle z oczu rodziców znika młodszy z synów, Piotruś. Kiedy zostaje wyciągnięty z wody, nie da się go uratować. Tak zaczyna się rodzinny dramat wzajemnych pretensji, poczucia winy i nieporozumień. Jaś (Maciej Musiał) wini siebie, że nie upilnował młodszego brata, ojciec (Bartłomiej Topa) wini Jasia i wszystkich pozostałych. Jest dramat. Wypadek Jasia, który doprowadzi do jego kalectwa, będzie tylko kolejnym elementem w mozaice ojcowsko-synowskich pretensji.
Zdobywania bieguna nie będzie. Nie w tym filmie. Bo Głowacki świadomie rezygnuje z tego, co powinno stanowić najmocniejszy element jego opowieści. Zamiast mówić o heroicznej walce bohatera zwieńczonej zatknięciem flagi na jednym z biegunów, reżyser stawia na telenowelowy melodramat. Dramat szorstkiej ojcowskiej miłości przekazywanej z pokolenia na pokolenie odciąga uwagę od historii głównego bohatera. I choć aktorzy (zwłaszcza Bartłomiej Topa) miotają się, by tchnąć życie w tę opowieść, film co rusz osiada na fabularnych mieliznach. Głowacki bez liku mnoży scenki rodzajowe mające ilustrować miłość łączącą członków filmowej rodziny. Problem w tym, że w "Moim biegunie" stanowią one szkielet opowieści, a nie jej dopełnienie. Historia Janka Meli zostaje bowiem złożona na ołtarzu filmowej przeciętności, a kinowy ekran obnaża wszelkie braki tej telewizyjnej produkcji: od operatorskich lapsusów, po aktorstwo Macieja Musiała.
W telewizyjną manierę wpisuje się także Mateusz Pospieszalski, autor ścieżki dźwiękowej, która pasowałaby do jubileuszowego odcinka "M jak miłość", ale nie koresponduje z dramatyczną historią chłopca walczącego z własnym kalectwem. Radosne brzdęki, które dobywają się z kinowych głośników, ani nie dopełniają emocjonalnego obrazu bohaterów, ani nie stanowią dla nich kontrapunktu.
Opowiadając o triumfie ducha, odwadze i przełamywaniu słabości, twórcy "Mojego bieguna" zrezygnowali ze wszystkiego, co najlepsze w ich historii. Pozbawiony dramatycznej zwięzłości i technicznie niedoskonały "Mój biegun" to raczej telewizyjny produkcyjniak dla pensjonarek aniżeli pełnokrwista psychologiczna opowieść.
Zaczyna się od tragedii. Rodzina Melów odpoczywa nad jeziorem. Sielanka, opalanie, małe berbecie baraszkujące po plaży. Nagle z oczu rodziców znika młodszy z synów, Piotruś. Kiedy zostaje wyciągnięty z wody, nie da się go uratować. Tak zaczyna się rodzinny dramat wzajemnych pretensji, poczucia winy i nieporozumień. Jaś (Maciej Musiał) wini siebie, że nie upilnował młodszego brata, ojciec (Bartłomiej Topa) wini Jasia i wszystkich pozostałych. Jest dramat. Wypadek Jasia, który doprowadzi do jego kalectwa, będzie tylko kolejnym elementem w mozaice ojcowsko-synowskich pretensji.
Zdobywania bieguna nie będzie. Nie w tym filmie. Bo Głowacki świadomie rezygnuje z tego, co powinno stanowić najmocniejszy element jego opowieści. Zamiast mówić o heroicznej walce bohatera zwieńczonej zatknięciem flagi na jednym z biegunów, reżyser stawia na telenowelowy melodramat. Dramat szorstkiej ojcowskiej miłości przekazywanej z pokolenia na pokolenie odciąga uwagę od historii głównego bohatera. I choć aktorzy (zwłaszcza Bartłomiej Topa) miotają się, by tchnąć życie w tę opowieść, film co rusz osiada na fabularnych mieliznach. Głowacki bez liku mnoży scenki rodzajowe mające ilustrować miłość łączącą członków filmowej rodziny. Problem w tym, że w "Moim biegunie" stanowią one szkielet opowieści, a nie jej dopełnienie. Historia Janka Meli zostaje bowiem złożona na ołtarzu filmowej przeciętności, a kinowy ekran obnaża wszelkie braki tej telewizyjnej produkcji: od operatorskich lapsusów, po aktorstwo Macieja Musiała.
W telewizyjną manierę wpisuje się także Mateusz Pospieszalski, autor ścieżki dźwiękowej, która pasowałaby do jubileuszowego odcinka "M jak miłość", ale nie koresponduje z dramatyczną historią chłopca walczącego z własnym kalectwem. Radosne brzdęki, które dobywają się z kinowych głośników, ani nie dopełniają emocjonalnego obrazu bohaterów, ani nie stanowią dla nich kontrapunktu.
Opowiadając o triumfie ducha, odwadze i przełamywaniu słabości, twórcy "Mojego bieguna" zrezygnowali ze wszystkiego, co najlepsze w ich historii. Pozbawiony dramatycznej zwięzłości i technicznie niedoskonały "Mój biegun" to raczej telewizyjny produkcyjniak dla pensjonarek aniżeli pełnokrwista psychologiczna opowieść.
Moja ocena:
2
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
