TOP Gry 2024 – Wybór redakcji Filmwebu

Grając w "Astro Bota", poczułem się niczym Anton Ego w "Ratatouille". Powróciły najlepsze wspomnienia z dzieciństwa, kiedy z radością grałem w platformówki, doświadczając czystej, niczym niezakłóconej frajdy z gier wideo. Mam nadzieję, że i Was spotka coś podobnego, bo rzadko w dzisiejszych czasach trafia się tak zrównoważona i pełna emocji rozrywka.

Po tym, co zobaczyłem w "Indiana Jones i Wielki Krąg", z przyjemnością zagrałbym w kolejną część przygód Indiany stworzoną przez MachineGames. To zdecydowanie bardziej kusząca perspektywa niż łudzenie się, że kolejny film z odmłodzonym cyfrowo Harrisonem Fordem okaże się udany. MachineGames po raz kolejny udowodniło, że zna się na swojej robocie jak mało kto. "Indiana Jones i Wielki Krąg" trafia do mojej topki gier tego roku i już teraz czekam na kolejną produkcję tego studia.

Moja jedyna "dziesiątka" w tym roku, która kompletnie mnie zaskoczyła. Jak przekonać kogoś, kto nigdy nie grał w gry karciane? Po prostu włączcie "Balatro" i wytłumaczcie podstawy rozgrywki. Jedynym ryzykiem jest to, że przepadnie na długie godziny – i możecie szybko jej nie zobaczyć. To fenomenalna gra, która zachwyciła mnie swoim pomysłem, mechaniką i wykonaniem. Za to wszystko w pełni zasługuje na tytuł gry roku.

Gdy podczas omawiania Summer Game Fest pisałam o kolejnej smutnej grze o zwierzątkach, ani przez sekundę nie sądziłam, że "Neva" przemieli mnie emocjonalnie, wypluje, a potem zacznie się nade mną pastwić od nowa. I chyba nie tylko nade mną, skoro ta przejmująca opowieść o dorastaniu i odpowiedzialności doczekała się nawet statuetki w kategorii Games for Impact na tegorocznym The Game Awards.

Wydaje mi się, że produkcja studia Hadoque to gra na inne miejsce i inne czasy. Odrealnione, do bólu wręcz psychodeliczne pejzaże kwalifikować powinniśmy już nawet nie jako grę, ale mikro dzieła sztuki. Ich konsumpcja nierozerwalnie wiąże się też z akompaniamentem kojących, acz miejscami niepokojących nut stworzonych przez El Huervo i Ratvadera. "Ultros" to wybór dość nieoczywisty, ale w stu procentach zgodny z tym, co czułam na początku roku, gdy po raz pierwszy odpaliłam ten tytuł.

Mogłam zaprzeczać, kluczyć i szukać innej drogi, ale zawsze trafiałam w to samo miejsce. Ziemie Pomiędzy znów perfidnie podcięły mi nogi, nauczyły pokory i udowodniły, że na wielkiego zabijakę zawsze znajdzie się ktoś z potężniejszym toporem. W roku, w którym tak wiele tytułów walczyło o moją uwagę, to właśnie From Software spowodowało, że pogrążyłam się w rozgrywce bez pamięci, tracąc poczucie czasu i odpędzając od siebie wszystkie problemy życia codziennego.

Tak, tak, słyszałem już wszystkie zarzuty pod adresem tej gry, ale nie umniejsza to samej opowieści. Ninja Theory kolejny raz stworzyli dzieło poruszające do trzewi, niezwykłe i empatyczne, gdzie każdy cios, zwłaszcza ten emocjonalny, czuje się na sercu i ciele. "Senua's Saga: Hellblade II" to historia o konieczności wyrwania przeznaczeniu krzyżaka ze sznurkami.

Gra, która pierwotnie miała być dla mnie zaledwie substytutem "Dead Cellsów" i "Hadesów" tego świata, okazała się dorównywać największym. O ironio, nie odniosła komercyjnego sukcesu na tyle dużego, aby liczyć na kolejne eksperymenty z tą marką, ale "Prince of Persia: Zaginiona korona" jest tytułem na tyle bogatym i obszernym, że można eksplorować go godzinami.

Błyskawicznie przebyłem drogę od "przecież nie będę zawracał sobie głowy interaktywną reklamówką PlayStation" do "jest druga w nocy, ale zrobię jeszcze jeden level". Nie mogłem się oderwać od pada i wszystkie laury, jakie zbiera "Astro Bot”, są najzupełniej zasłużone. Świetna platformówka, która ma potencjał wykreować kolejnego ikonicznego bohatera. Czekam na sequel.

Ktoś mi kiedyś zwrócił uwagę, że gry przygodowe często mają pretekstową fabułę i nadrabiają jej brak pomysłowymi zagadkami i atrakcyjnym otoczeniem. "Syberia", "To the Moon" czy "Broken Sword" należą do chlubnych wyjątków, ale prawdą jest, że przeważnie są to bardzo proste opowieści. Tymczasem gra Simogo snuje wielowątkową historię nawiedzonego hotelu, wplatając w nią całą masę mniejszych opowieści i ani razu nie sugerując, które z nich są bajkami, a które prawdziwą historią. Lorelei podchodzi też inaczej do samej koncepcji gry przygodowej. Przede wszystkim, obecne w niej łamigłówki wcale nie są trudne, bo tak naprawdę chodzi raczej o znalezienie odpowiedniego zamka do klucza albo kodu. Przedmioty interaktywne nie są też wyjątkowo sprytnie ukryte. To nie jest poziom przygód Guybrusha Threepwooda. A jednak potrzebowałam osobnego notesu do zapisywania sobie wniosków i dziesiątek kodów, które znalazłam podczas myszkowania po hotelu Letztes Jahr. Dawno żaden tytuł mnie tak intelektualnie nie zaangażował.

Kolejny tytuł, który chciałam wyróżnić, też został doceniony za innowacyjność, ale tym razem w kwestii gameplaya. Ta prosta z wyglądu karcianka, oparta na znanych większości osób pokerowych układach, jest w istocie roguelikiem, w którym elementem losowym są nie tylko same karty wyciągane z talii na rękę, ale też jokery. Do tego dochodzą karty tarota i planet, które modyfikują zasady gry. Dzięki nim zwykłe dziewiątki czy królowe, które wykłada na stół gracz, są poddawane rozmaitym modyfikacjom, mogą zostać zniszczone, ozłocone itd. Jednocześnie "Balatro" nie jest przeładowane zawartością i jest łatwe do opanowania nawet przez średnio zaawansowanych graczy. Zaś mnogość zwariowanych jokerów daje ogromne pole do popisu dla pomysłowości twórców. Ten tytuł to uosobienie regrywalności. A jakby komuś znudziły się neutralne figury, zawsze może zmienić ich wygląd na jeden z czterech dostępnych w ramach darmowego dodatku "Friends of Jimbo".

W czasach, gdy gry wideo przemieliły już większość stylów architektonicznych i malarskich oraz przerobiły na wszystkie sposoby rozmaite kulturowe tropy, nowości nabierają dodatkowego uroku. W "Metaphorze" mamy wprawdzie do czynienia z mało oryginalnym, acz nie tak mocno ogranym klimatem renesansu, ale został on wzbogacony o kilka smakowitych dodatków. Wśród nich największe wrażenie robią wyciągnięte prosto z obrazów Boscha projekty Ludzi, czyli pustoszących świat głównego bohatera potworów (ostatnim razem robiłam nieme "wow!" na widok bossa podczas ogrywania pierwszej "Bayonetty"). Ci potężni przeciwnicy są powiązani z nieźle pokręconą kosmogonią tego świata, jego dziwną magią i geopolityką. Oczywiście, wizualia gry to nie wszystko, bo jest to po prostu świetnie zaprojektowany jRPG, z doskonałą fabułą i systemem walki. Nie skończyłam wprawdzie „ReFantazio", ale już nie mogę się doczekać kolejnych części tej nowej serii Atlusa.