Nakładem Wydawnictwa Krytyki Politycznej ukazały się dwie nowe filmowe publikacje: przewodniki po twórczości Wernera Herzoga i Jerzego Skolimowskiego. Wśród autorów są świetnie Wam znani z łamów Filmwebu Marta Brzezińska, Łukasz Muszyński i Michał Walkiewicz.
Herzog. Przewodnik Krytyki Politycznej
Opowieść o życiu, filmach i polskiej recepcji Wernera Herzoga.
Czy Herzog jest ostatnim artystycznym kontynuatorem niemieckiego romantyzmu? Jaki jest jego stosunek do rewolucji 1968? Czym różni się według niego prawda od faktu i jakie ma to znaczenie dla filmu dokumentalnego?Werner HerzogMaria Janion opowiada Kazimierze Szczuce, w jaki sposób filmy Herzoga stały się tematem jej słynnego gdańskiego seminarium. Piotr Kletowski mówi o projekcie ukrytym w filmach Herzoga z Klausem Kinskim. Artur Żmijewski wyciąga Herzoga z kina, a Benjamin Noys interpretuje słynną bijatykę między Herzogiem a Kinskim jako sprzeczkę filozoficzną. W książce znalazł się również esej Marty Brzezińskiej pt. "Bohaterki drugiego planu".
Kamera to narzędzie poznawcze. Zadajesz pytanie, czekasz na odpowiedź, a rzeczywistość jej udziela. Kamera jest pośrednikiem – ona widzi i zapisuje tę odpowiedź. Herzog ma niezwykły, zwrotny kontakt z rzeczywistością, bo ona wie, że on czeka na jej odpowiedź.
Artur Żmijewski (fragment książki)
Werner Herzog właśc. Werner Stipetić (1942) – reżyser filmowy, scenarzysta. Studiował na Wydziale Historii Literatury i Dramatu na Uniwersytecie w Monachium, potem w Pittsburghu, gdzie był stypendystą Fundacji Fullbrighta. Pracował w hucie, żeby zdobyć pieniądze na zrobienie pierwszego filmu. W 1963 r. założył własną wytwórnię filmową Werner Herzog Film Produktion. Autor ponad 50 filmów krótko i pełnometrażowych. Do najbardziej znanych należą: "Aguirre, gniew boży" (1972), "Zagadka Kaspara Hausera" (1974), "Stroszek" (1977), "Nosferatu wampir" (1979), "Fitzcarraldo" (1982), "Biały diament" (2004), "Spotkania na krańcach świata" (2007).
Skolimowski. Przewodnik Krytyki Politycznej
Czy światowej sławy mistrz kina artystycznego może robić filmy interwencyjne? "Skolimowski. Przewodnik Krytyki Politycznej" to ilustrowana wieloma zdjęciami opowieść o reżyserze niepokornym, twórcy kina zbuntowanego, którego europejska krytyka jednym tchem wymieniała obok Godarda, Polańskiego czy Antonioniego.
Co wkurza go tak bardzo, że musi zrobić o tym film? Czy pokazuje nam jakieś uniwersalne prawdy o społeczeństwie? Jaka rolę odgrywa u niego płeć? Dlaczego Skolimowski pisał wiersze? Wśród autorów Jaś Kapela, Cezary Michalski, Jakub Majmurek, Tymon Tymański, Bartosz Żurawiecki.
Skolimowski portretuje buntowników, którzy przypominają dzisiejszych dezerterów ze społeczeństwa konsumpcji.
Od obejrzenia filmu "Ręce do góry" z większą sympatią obserwuję próby ludzi o pokolenie młodszych ode mnie, którzy chcą być feministkami, nową lewicą, neokonserwatystami i neoliberałami czy wreszcie zdepolityzowanymi "niewinnymi czarodziejami".
Cezary Michalski
W filmach Skolimowskiego ciało ucieka przed Formą, a jednocześnie Formę goni. Jest to – dodajmy – ciało męskie, przeważnie młode i wysportowane. Nieustający bieg wykształcił w nim mięśnie, odpowiednio zaokrąglił łydkę i pupę.
Bartosz Żurawiecki
Jerzy Skolimowski (1938) – reżyser, scenarzysta i aktor filmowy; poeta i malarz. Zaliczany do polskiej Nowej Fali w kinie. Studiował polonistykę i etnografię na UW, ukończył Wydział Reżyserii PWSTiF w Łodzi. Współautor scenariusza do "Niewinnych czarodziejów" Andrzeja Wajdy i "Noża w wodzie" Romana Polańskiego. Sławę przyniosły mu pierwsze filmy: "Rysopis" (1964), "Walkower" (1965) i "Bariera" (1966). Opuścił Polskę w 1969, gdy nie uzyskał zgody na premierę filmu "Ręce do góry". Na emigracji zrealizował między innymi: "Start" (1967), "Wrzask" (1978) i "Fuchę" (1982). Powrócił do kraju filmem "Ferdydurke" (1991), a po przerwie na twórczość malarską zrealizował docenione przez krytykę "Cztery noce z Anną" (2008). Jako aktor poza swoimi filmami zaprezentował się także w produkcjach innych reżyserów: m.in. "Marsjanie atakują" Tima Burtona (1996), "Operacja Samum" Władysława Pasikowskiego (1999) oraz "Wschodnie obietnice" Davida Cronenberga (2007). Otrzymał wiele nagród filmowych, w tym Złotego Niedźwiedzia w Berlinie (1967).
Herzog. Przewodnik Krytyki Politycznej
Opowieść o życiu, filmach i polskiej recepcji Wernera Herzoga.
Czy Herzog jest ostatnim artystycznym kontynuatorem niemieckiego romantyzmu? Jaki jest jego stosunek do rewolucji 1968? Czym różni się według niego prawda od faktu i jakie ma to znaczenie dla filmu dokumentalnego?Werner HerzogMaria Janion opowiada Kazimierze Szczuce, w jaki sposób filmy Herzoga stały się tematem jej słynnego gdańskiego seminarium. Piotr Kletowski mówi o projekcie ukrytym w filmach Herzoga z Klausem Kinskim. Artur Żmijewski wyciąga Herzoga z kina, a Benjamin Noys interpretuje słynną bijatykę między Herzogiem a Kinskim jako sprzeczkę filozoficzną. W książce znalazł się również esej Marty Brzezińskiej pt. "Bohaterki drugiego planu".
Kamera to narzędzie poznawcze. Zadajesz pytanie, czekasz na odpowiedź, a rzeczywistość jej udziela. Kamera jest pośrednikiem – ona widzi i zapisuje tę odpowiedź. Herzog ma niezwykły, zwrotny kontakt z rzeczywistością, bo ona wie, że on czeka na jej odpowiedź.
Artur Żmijewski (fragment książki)
Werner Herzog właśc. Werner Stipetić (1942) – reżyser filmowy, scenarzysta. Studiował na Wydziale Historii Literatury i Dramatu na Uniwersytecie w Monachium, potem w Pittsburghu, gdzie był stypendystą Fundacji Fullbrighta. Pracował w hucie, żeby zdobyć pieniądze na zrobienie pierwszego filmu. W 1963 r. założył własną wytwórnię filmową Werner Herzog Film Produktion. Autor ponad 50 filmów krótko i pełnometrażowych. Do najbardziej znanych należą: "Aguirre, gniew boży" (1972), "Zagadka Kaspara Hausera" (1974), "Stroszek" (1977), "Nosferatu wampir" (1979), "Fitzcarraldo" (1982), "Biały diament" (2004), "Spotkania na krańcach świata" (2007).
Skolimowski. Przewodnik Krytyki Politycznej
Czy światowej sławy mistrz kina artystycznego może robić filmy interwencyjne? "Skolimowski. Przewodnik Krytyki Politycznej" to ilustrowana wieloma zdjęciami opowieść o reżyserze niepokornym, twórcy kina zbuntowanego, którego europejska krytyka jednym tchem wymieniała obok Godarda, Polańskiego czy Antonioniego.
Co wkurza go tak bardzo, że musi zrobić o tym film? Czy pokazuje nam jakieś uniwersalne prawdy o społeczeństwie? Jaka rolę odgrywa u niego płeć? Dlaczego Skolimowski pisał wiersze? Wśród autorów Jaś Kapela, Cezary Michalski, Jakub Majmurek, Tymon Tymański, Bartosz Żurawiecki.
Skolimowski portretuje buntowników, którzy przypominają dzisiejszych dezerterów ze społeczeństwa konsumpcji.
Od obejrzenia filmu "Ręce do góry" z większą sympatią obserwuję próby ludzi o pokolenie młodszych ode mnie, którzy chcą być feministkami, nową lewicą, neokonserwatystami i neoliberałami czy wreszcie zdepolityzowanymi "niewinnymi czarodziejami".
Cezary Michalski
W filmach Skolimowskiego ciało ucieka przed Formą, a jednocześnie Formę goni. Jest to – dodajmy – ciało męskie, przeważnie młode i wysportowane. Nieustający bieg wykształcił w nim mięśnie, odpowiednio zaokrąglił łydkę i pupę.
Bartosz Żurawiecki
Jerzy Skolimowski (1938) – reżyser, scenarzysta i aktor filmowy; poeta i malarz. Zaliczany do polskiej Nowej Fali w kinie. Studiował polonistykę i etnografię na UW, ukończył Wydział Reżyserii PWSTiF w Łodzi. Współautor scenariusza do "Niewinnych czarodziejów" Andrzeja Wajdy i "Noża w wodzie" Romana Polańskiego. Sławę przyniosły mu pierwsze filmy: "Rysopis" (1964), "Walkower" (1965) i "Bariera" (1966). Opuścił Polskę w 1969, gdy nie uzyskał zgody na premierę filmu "Ręce do góry". Na emigracji zrealizował między innymi: "Start" (1967), "Wrzask" (1978) i "Fuchę" (1982). Powrócił do kraju filmem "Ferdydurke" (1991), a po przerwie na twórczość malarską zrealizował docenione przez krytykę "Cztery noce z Anną" (2008). Jako aktor poza swoimi filmami zaprezentował się także w produkcjach innych reżyserów: m.in. "Marsjanie atakują" Tima Burtona (1996), "Operacja Samum" Władysława Pasikowskiego (1999) oraz "Wschodnie obietnice" Davida Cronenberga (2007). Otrzymał wiele nagród filmowych, w tym Złotego Niedźwiedzia w Berlinie (1967).