Stan cywilny
trzykrotnie zamężna: 1. Daniel Auteuil (10.09.1993 - 21.09.1995, rozwód), córka Nelly (ur. 18.04.1992); 2. Michaël Cohen (13.08.2008 - 2011, rozwód); 3. Frédéric Chaudier (od 21.09.2018)
Biografia
Aktorka francuska, która zdobyła ogromną popularność dzięki wzruszającej kreacji Manon Cadoret, jaką stworzyła w filmie Claude'a Berri "Manon u źródeł", adaptacji powieści Marcela Pagnola.
Emmanuelle Béart zadebiutowała jako aktorka w 1976 roku, w filmie science-fiction "Demain les mômes". W wieku piętnastu lat wyjechała do Kanady, gdzie pracowała jako opiekunka do dzieci oraz uczyła się angielskiego. Po powrocie do Francji zaczęła regularnie grywać w wielu produkcjach filmowych i telewizyjnych. Otrzymała także szansę zaistnienia na rynku amerykańskim występując w romantycznej komedii "Randka z aniołem". Kiedy została zaangażowana do roli Marianny w kontrowersyjnym obrazie "Piękna złośnica" Jacquesa Rivette'a, z miejsca stała się centrum zainteresowania środowiska filmowego. Doskonałą kreację stworzyła m.in. w filmie "Nelly i pan Arnaud", za którą była nominowana do Cezara.
Emmanuelle Béart zadebiutowała jako aktorka w 1976 roku, w filmie science-fiction "Demain les mômes". W wieku piętnastu lat wyjechała do Kanady, gdzie pracowała jako opiekunka do dzieci oraz uczyła się angielskiego. Po powrocie do Francji zaczęła regularnie grywać w wielu produkcjach filmowych i telewizyjnych. Otrzymała także szansę zaistnienia na rynku amerykańskim występując w romantycznej komedii "Randka z aniołem". Kiedy została zaangażowana do roli Marianny w kontrowersyjnym obrazie "Piękna złośnica" Jacquesa Rivette'a, z miejsca stała się centrum zainteresowania środowiska filmowego. Doskonałą kreację stworzyła m.in. w filmie "Nelly i pan Arnaud", za którą była nominowana do Cezara.
Francuska aktorka, Emmanuelle Marie Hélene Béart, przyszła na świat 14 sierpnia 1963 roku w Gassin (Francja). Jej rodzice to urodzony w Egipcie, o hiszpańskich, szwajcarskich i rosyjskich korzeniach, poeta i muzyk, Guy Béart oraz aktorka i modelka o greckim, maltańskim i chorwackim pochodzeniu, Genevieve Galéa. Rodzice Emmanuelle nie chcieli, aby ich córka przyszła na świat w Paryżu. Genevieve rodziła na farmie w niewielkiej, prowansalskiej, górskiej wiosce Gassin na Lazurowym Wybrzeżu, w otoczeniu oliwkowych drzew, winnic i lawendowych łąk, gdzie później mała Béart dorastała. Emmanuelle była wychowywana przez matkę, po tym jak jej ojciec porzucił rodzinę. Później Galéa żyła w związku z Jean-Yvesem Cereixem, a następnie Jean-Jacquesem Guespinem, dając córce czwórkę przyrodniego rodzeństwa.
Emmanuelle debiutowała w filmie mając 8 lat, w dreszczowcu René Clémenta z Jean-Louisem Trintignantem w roli głównej - "La Course du lièvre à travers les champs". Kiedy Béart miała 17 lat wyjechała do Montrealu (Kanada), gdzie pracowała jako niania i uczyła się angielskiego. Znajomość z reżyserem Robertem Altmanem, którego poznała w nocnym klubie spowodowała, że dziewczyna zaczęła traktować granie poważnie, chociaż pierwsze myśli o aktorstwie pojawiły się już w 1976 roku, kiedy w filmie "Mado" zobaczyła Romy Schneider. Planowana współpraca z Altmanem nigdy nie doszła do skutku. W 1982 roku, po powrocie do Francji, uczyła się rzemiosła u Jean-Laurenta Cocheta. W 1984 roku urodą młodziutkiej Béart zachwycił się fotograf David Hamilton, który zaproponował jej udział w swoim erotyku "Pierwsze pragnienia". W tym samym roku zagrała w dramacie Jean-Pierre'a Dougnaca "Zakazana miłość", z akcją osadzoną w XVII wieku, kiedy to młoda kobieta zakochuje się w sierocie, którą adoptowała wraz z mężem. Rola Constanzy przyniosła jej pierwszą w karierze nominację do Cezara dla najbardziej obiecującej aktorki. W 1985 roku wystąpiła w komediodramacie Édouarda Molinaro "Ukryte uczucia", który dał jej kolejną nominację do nagrody Cezara. Obraz opowiadający o rozterkach mężczyzny lawirującego między żoną i kochanką był pierwszym, w którym zagrała z Danielem Auteuil. Rok później ponownie spotkali się na planie. Tym razem była to adaptacja powieści Marcela Pagnola, "Manon des sources" - "Manon u źródeł". Béart wcieliła się w tytułową postać córki pragnącej zemsty na rodzinie Soubeyranów, której przypisuje odpowiedzialność za śmierć ojca. Rola wykreowana przez Emmanuelle została nagrodzona Cezarem dla najlepszej aktorki drugoplanowej. W 1988 roku ponownie wystąpiła w obrazie Édouarda Molinaro - "Na lewo od windy", opartym na sztuce Gérarda Lauziera, "L'Amuse-gueule". Rok później została obsadzona, obok Roberta Hosseina (znanego z serii filmów o markizie Angelice), w dramacie Yannicka Bellona, "Les Enfants du désordre", jako uzależniona od narkotyków prostytutka, która po wyjściu z więzienia na wolność odnajduje swoje miejsce w teatrze. Rola ta przyniosła jej nominację do Cezara.
W 1990 roku wystąpiła w filmie Jacquesa Rivette’a "Piękna złośnica", u boku Michela Piccoli, Jane Birkin i Marianne Denicourt. Rola Marianne, modelki pozującej do aktu starzejącemu się Frenhoferowi (Michel Piccoli), przyniosła jej nominację do Cezara. Obraz powstał w oparciu o opowiadanie Honoriusza Balzaka, "Nieznane arcydzieło". Film Rivette’a zyskał przychylne recenzje krytyków i wywołał szereg komentarzy związanych z ukazaniem się na ekranie nagiej Béart. Rok później aktorka pojawiła się w filmie André Téchiné "Nie całuję", opowiadającym historię młodego chłopaka Pierre’a (Manuel Blanc), który opuszcza rodzinną wioskę i trafia do Paryża, gdzie zaczyna parać się prostytucją. W 1992 roku zagrała główną rolę skrzypaczki Camille w filmie "Serce jak lód" Claude’a Sauteta, która przyniosła jej Nagrodę im. Francesco Pasinettiego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, nominację do Cezara oraz statuetkę David di Donatello. Aktorka po raz kolejny miała okazję wystąpić u boku swego ówczesnego partnera w życiu prywatnym - Daniela Auteuil, który wcielił się w enigmatycznego Stefana. W 1994 roku Béart zagrała Nelly Prieur w dramacie Claude’a Chabrola "Piekło", u boku François Cluzeta. Film jest adaptacją niezrealizowanego wcześniej scenariusza Henri-Georgesa Clouzota (w 1964 roku główną rolę w jego obrazie "L'Enfer" miała zagrać Romy Schneider). W 1995 roku aktorka otrzymała nominacje do nagród Cezara oraz David di Donatello za tytułową rolę Nelly w obrazie Claude’a Sauteta "Nelly i pan Arnaud". Historia opowiadająca o młodej kobiecie, która podejmuje pracę u 70-letniego mężczyzny, który prosi ją o pomoc w spisaniu swoich wspomnień została uhonorowana Cezarami - dla najlepszego reżysera oraz aktora, Michela Serraulta. W tym samym roku Emmanuelle zagrała u boku swego męża, Daniela Auteuil w dramacie Régisa Wargniera "Francuzka". Historia opowiedziana przez reżysera została oparta na życiu jego matki. Rok później Béart wcieliła się w główną rolę kobiecą w mega produkcji Briana De Palmy "Mission: Impossible" z Tomem Cruisem, Jeanem Reno i Jonem Voightem w rolach głównych. Co ciekawe, produkcja ta nie była pierwszym hollywoodzkim filmem w dorobku Béart. Dziewięć lat wcześniej aktorka zagrała w komedii Toma McLoughlina "Randka z aniołem", która zebrała głównie negatywne oceny. Dodatkowo krytycy filmowi, Gene Siskel i Roger Ebert, w prowadzonym przez siebie show "At the Movies", nazwali "Randkę z aniołem" jednym z dwóch najgorszych filmów, które miały premierę 20 listopada 1987 roku (tym drugim był "Nastoletni wilkołak dwa" Christophera Leitcha). W 1997 roku Emmanuelle została aresztowana w związku z obroną praw nielegalnych imigrantów, kiedy wraz z grupą ludzi okupowała jeden z francuskich kościołów.
W 2000 roku aktorka zagrała główną rolę w dramacie Oliviera Assayasa "Ścieżki uczuć", która przyniosła jej nominację do Cezara. W 2002 wystąpiła u boku największych gwiazd francuskiego kina (Fanny Ardant, Isabelle Huppert czy Catherine Deneuve) w filmie François Ozona, "8 kobiet". Rola jednej z kobiet uwikłanych w śmierć bogatego przemysłowca przyniosła Béart i partnerującym jej aktorkom Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu Berlinale i Europejską Nagrodę Filmową dla najlepszego zespołu aktorskiego. Rok później Emmanuelle wcieliła się w tytułową rolę w obrazie Anne Fontaine "Nathalie…". Béart zagrała call-girl, wynajętą przez Catherine (Fanny Ardant), aby uwiodła jej męża, Bernarda (Gérard Depardieu). Aktorka za swą rolę została uhonorowana nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej. Później Béart zagrała w melodramacie André Téchiné "Zabłąkani". Partnerował jej Gaspard Ulliel, wcielający się w główną rolę męską. W 2005 roku wystąpiła w drugiej części niedokończonego tryptyku - dramacie Danisa Tanovicia, "Piekło" ze scenariuszem Krzysztofa Piesiewicza i Krzysztofa Kieślowskiego. Pierwsza część powstała trzy lata wcześniej, a wyreżyserował ją Tom Tykwer. Obraz Tanovicia opowiada o przeżyciach matki i jej trzech córek, które przed dwudziestu laty były świadkami śmierci mężczyzny. W 2008 roku aktorka pojawiła się w komedii Laeticci Colombani, "Z miłości do gwiazd". W ostatnich latach Béart zagrała m.in. w "My Mistress" Stephena Lance’a, "Żegnaj blondyneczko" Virginie Despentes czy "Pirackiej telewizji" Michele Leclerca, które nie zyskały takiego rozgłosu i uznania krytyki jak filmy, w których pojawiała się kilkanaście lat temu.
W 2012 roku Béart, na łamach gazety "Le Monde" wyznała, że jest przeciwna chirurgii plastycznej i, że sama w wieku 27 lat poprawiła swoje usta i to jedyna ingerencja medycyny estetycznej w jej wygląd, której skutki widać do dziś. Aktorka trzykrotnie wychodziła za mąż. W latach 80. związała się z Danielem Auteuil. 18 kwietnia 1992 roku urodziła im się córka Nelly. Pobrali się 10 września 1993, a rozwiedli 21 września 1995 roku. 17 kwietnia 1996 urodziła syna Johana. Jego ojcem jest kompozytor David Moreau. W latach 2008-2011 była żoną reżysera Michaëla Cohena, z którym adoptowała syna Surifela. 21 września 2018 roku poślubiła francuskiego reżysera i scenarzystę filmów dokumentalnych Frédérica Chaudiera. Emmanuelle jest znana ze swoich społecznych przedsięwzięć - jest ambasadorką UNICEF-u oraz od lat sprzeciwia się francuskiej ustawie antyimigracyjnej.
Emmanuelle debiutowała w filmie mając 8 lat, w dreszczowcu René Clémenta z Jean-Louisem Trintignantem w roli głównej - "La Course du lièvre à travers les champs". Kiedy Béart miała 17 lat wyjechała do Montrealu (Kanada), gdzie pracowała jako niania i uczyła się angielskiego. Znajomość z reżyserem Robertem Altmanem, którego poznała w nocnym klubie spowodowała, że dziewczyna zaczęła traktować granie poważnie, chociaż pierwsze myśli o aktorstwie pojawiły się już w 1976 roku, kiedy w filmie "Mado" zobaczyła Romy Schneider. Planowana współpraca z Altmanem nigdy nie doszła do skutku. W 1982 roku, po powrocie do Francji, uczyła się rzemiosła u Jean-Laurenta Cocheta. W 1984 roku urodą młodziutkiej Béart zachwycił się fotograf David Hamilton, który zaproponował jej udział w swoim erotyku "Pierwsze pragnienia". W tym samym roku zagrała w dramacie Jean-Pierre'a Dougnaca "Zakazana miłość", z akcją osadzoną w XVII wieku, kiedy to młoda kobieta zakochuje się w sierocie, którą adoptowała wraz z mężem. Rola Constanzy przyniosła jej pierwszą w karierze nominację do Cezara dla najbardziej obiecującej aktorki. W 1985 roku wystąpiła w komediodramacie Édouarda Molinaro "Ukryte uczucia", który dał jej kolejną nominację do nagrody Cezara. Obraz opowiadający o rozterkach mężczyzny lawirującego między żoną i kochanką był pierwszym, w którym zagrała z Danielem Auteuil. Rok później ponownie spotkali się na planie. Tym razem była to adaptacja powieści Marcela Pagnola, "Manon des sources" - "Manon u źródeł". Béart wcieliła się w tytułową postać córki pragnącej zemsty na rodzinie Soubeyranów, której przypisuje odpowiedzialność za śmierć ojca. Rola wykreowana przez Emmanuelle została nagrodzona Cezarem dla najlepszej aktorki drugoplanowej. W 1988 roku ponownie wystąpiła w obrazie Édouarda Molinaro - "Na lewo od windy", opartym na sztuce Gérarda Lauziera, "L'Amuse-gueule". Rok później została obsadzona, obok Roberta Hosseina (znanego z serii filmów o markizie Angelice), w dramacie Yannicka Bellona, "Les Enfants du désordre", jako uzależniona od narkotyków prostytutka, która po wyjściu z więzienia na wolność odnajduje swoje miejsce w teatrze. Rola ta przyniosła jej nominację do Cezara.
W 1990 roku wystąpiła w filmie Jacquesa Rivette’a "Piękna złośnica", u boku Michela Piccoli, Jane Birkin i Marianne Denicourt. Rola Marianne, modelki pozującej do aktu starzejącemu się Frenhoferowi (Michel Piccoli), przyniosła jej nominację do Cezara. Obraz powstał w oparciu o opowiadanie Honoriusza Balzaka, "Nieznane arcydzieło". Film Rivette’a zyskał przychylne recenzje krytyków i wywołał szereg komentarzy związanych z ukazaniem się na ekranie nagiej Béart. Rok później aktorka pojawiła się w filmie André Téchiné "Nie całuję", opowiadającym historię młodego chłopaka Pierre’a (Manuel Blanc), który opuszcza rodzinną wioskę i trafia do Paryża, gdzie zaczyna parać się prostytucją. W 1992 roku zagrała główną rolę skrzypaczki Camille w filmie "Serce jak lód" Claude’a Sauteta, która przyniosła jej Nagrodę im. Francesco Pasinettiego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, nominację do Cezara oraz statuetkę David di Donatello. Aktorka po raz kolejny miała okazję wystąpić u boku swego ówczesnego partnera w życiu prywatnym - Daniela Auteuil, który wcielił się w enigmatycznego Stefana. W 1994 roku Béart zagrała Nelly Prieur w dramacie Claude’a Chabrola "Piekło", u boku François Cluzeta. Film jest adaptacją niezrealizowanego wcześniej scenariusza Henri-Georgesa Clouzota (w 1964 roku główną rolę w jego obrazie "L'Enfer" miała zagrać Romy Schneider). W 1995 roku aktorka otrzymała nominacje do nagród Cezara oraz David di Donatello za tytułową rolę Nelly w obrazie Claude’a Sauteta "Nelly i pan Arnaud". Historia opowiadająca o młodej kobiecie, która podejmuje pracę u 70-letniego mężczyzny, który prosi ją o pomoc w spisaniu swoich wspomnień została uhonorowana Cezarami - dla najlepszego reżysera oraz aktora, Michela Serraulta. W tym samym roku Emmanuelle zagrała u boku swego męża, Daniela Auteuil w dramacie Régisa Wargniera "Francuzka". Historia opowiedziana przez reżysera została oparta na życiu jego matki. Rok później Béart wcieliła się w główną rolę kobiecą w mega produkcji Briana De Palmy "Mission: Impossible" z Tomem Cruisem, Jeanem Reno i Jonem Voightem w rolach głównych. Co ciekawe, produkcja ta nie była pierwszym hollywoodzkim filmem w dorobku Béart. Dziewięć lat wcześniej aktorka zagrała w komedii Toma McLoughlina "Randka z aniołem", która zebrała głównie negatywne oceny. Dodatkowo krytycy filmowi, Gene Siskel i Roger Ebert, w prowadzonym przez siebie show "At the Movies", nazwali "Randkę z aniołem" jednym z dwóch najgorszych filmów, które miały premierę 20 listopada 1987 roku (tym drugim był "Nastoletni wilkołak dwa" Christophera Leitcha). W 1997 roku Emmanuelle została aresztowana w związku z obroną praw nielegalnych imigrantów, kiedy wraz z grupą ludzi okupowała jeden z francuskich kościołów.
W 2000 roku aktorka zagrała główną rolę w dramacie Oliviera Assayasa "Ścieżki uczuć", która przyniosła jej nominację do Cezara. W 2002 wystąpiła u boku największych gwiazd francuskiego kina (Fanny Ardant, Isabelle Huppert czy Catherine Deneuve) w filmie François Ozona, "8 kobiet". Rola jednej z kobiet uwikłanych w śmierć bogatego przemysłowca przyniosła Béart i partnerującym jej aktorkom Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu Berlinale i Europejską Nagrodę Filmową dla najlepszego zespołu aktorskiego. Rok później Emmanuelle wcieliła się w tytułową rolę w obrazie Anne Fontaine "Nathalie…". Béart zagrała call-girl, wynajętą przez Catherine (Fanny Ardant), aby uwiodła jej męża, Bernarda (Gérard Depardieu). Aktorka za swą rolę została uhonorowana nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej. Później Béart zagrała w melodramacie André Téchiné "Zabłąkani". Partnerował jej Gaspard Ulliel, wcielający się w główną rolę męską. W 2005 roku wystąpiła w drugiej części niedokończonego tryptyku - dramacie Danisa Tanovicia, "Piekło" ze scenariuszem Krzysztofa Piesiewicza i Krzysztofa Kieślowskiego. Pierwsza część powstała trzy lata wcześniej, a wyreżyserował ją Tom Tykwer. Obraz Tanovicia opowiada o przeżyciach matki i jej trzech córek, które przed dwudziestu laty były świadkami śmierci mężczyzny. W 2008 roku aktorka pojawiła się w komedii Laeticci Colombani, "Z miłości do gwiazd". W ostatnich latach Béart zagrała m.in. w "My Mistress" Stephena Lance’a, "Żegnaj blondyneczko" Virginie Despentes czy "Pirackiej telewizji" Michele Leclerca, które nie zyskały takiego rozgłosu i uznania krytyki jak filmy, w których pojawiała się kilkanaście lat temu.
W 2012 roku Béart, na łamach gazety "Le Monde" wyznała, że jest przeciwna chirurgii plastycznej i, że sama w wieku 27 lat poprawiła swoje usta i to jedyna ingerencja medycyny estetycznej w jej wygląd, której skutki widać do dziś. Aktorka trzykrotnie wychodziła za mąż. W latach 80. związała się z Danielem Auteuil. 18 kwietnia 1992 roku urodziła im się córka Nelly. Pobrali się 10 września 1993, a rozwiedli 21 września 1995 roku. 17 kwietnia 1996 urodziła syna Johana. Jego ojcem jest kompozytor David Moreau. W latach 2008-2011 była żoną reżysera Michaëla Cohena, z którym adoptowała syna Surifela. 21 września 2018 roku poślubiła francuskiego reżysera i scenarzystę filmów dokumentalnych Frédérica Chaudiera. Emmanuelle jest znana ze swoich społecznych przedsięwzięć - jest ambasadorką UNICEF-u oraz od lat sprzeciwia się francuskiej ustawie antyimigracyjnej.
Często zadawane pytania
Ile lat ma Emmanuelle Béart?
Ma 61 lat.
Kiedy urodziła się Emmanuelle Béart?
Urodziła się 14 sierpnia 1963.
Ile wzrostu ma Emmanuelle Béart?
Ma 163 cm wzrostu.