Recenzja filmu

W deszczowy dzień w Nowym Jorku (2019)

Ostatnimi latyWoody Allenlubi przyglądać się życiu dużych miast i ich mieszkańcom. Aglomeracje zawsze stanowiły istotny motyw w jego twórczości. Tak np. mogliśmy zobaczyć, jak wygląda Paryż o północy czy Rzymwidziany oczami zakochanych. Teraz znów przyszedł czas na Nowy Jork -"W deszczowy dzień w Nowym Jorku". Amerykański reżyser, choć ma już ponad osiemdziesiąt lat, udowadnia, że wciąż ma głowę pełną zaskakujących pomysłów. Tym razem głowni bohaterowie to para naiwnych studentów, która dopiero zaczyna poznawać życie i odkrywać prawdę ludziach, często obalając nasze wyobrażenia o nich utrwalone przez media.

Największą zaletą filmu wydaje się być kreacja nietuzinkowej, urokliwej pary bohaterów i ich charyzma. Gatsby i Asleigh to studenci jednego z amerykańskich uniwersytetów. Asleigh (Elle Fanning) jest piękną, naiwną blondynką, marzącą o karierze reportażystki. Pragnie przeprowadzać wywiady z gwiazdami kina i innymi wielkimi tego świata. Gatsby (Timothée Chalamet) – inteligentny i błyskotliwy, obyty w świecie kultury i sztuki, ma w sobie wiele z cech romantyka, gra na fortepianie i śpiewa, jego pasją, w której ma mnóstwo szczęścia, jest … hazard.


Tym razem amerykański reżyser niewiele pokazuje nam samego miasta. Nie widzimy drapaczy chmur, tłumów ludzi na chodnikach.Woody Allen postanowił przyjrzeć się ludziom w ich domach i mieszkaniach. Poznaje ich sekrety, lęki, rozterki i prostolinijność, a przede wszystkim obłudę… Film wiele komizmu zawdzięcza właśnie charakterom głównych bohaterów i ich naiwnemu pojmowaniu świata. Świat i ludzie, których znają z mediów, są zupełnie inni, niż się wydaje.

Tak np. dobrze rokujący reżyser filmowy (w tej roli Liev Schreiber) okazuje się być szybko wypalonym zawodowo, znany aktor pragnie tylko jednego – przygodniego seksu, przykładna żona i matka głównego bohatera okazuje się być byłą prostytutką, a jej mąż zawdzięcza pokaźny majątek tylko i wyłącznie jej profesji. Wniosek: wszystko przez ten seks i rewolucję obyczajową. Gdyby nie seks, Amerykanie chyba nie byliby bogatsi od przeciętnego środkowoeuropejskiego kraju.

Najnowsze dzieło Woody'ego Allena jest po części tylko komedią. Jednocześnie film wydaje się być lekkim ukłonem w stronę, popularnego zwłaszcza w USA, gatunku filmów muzycznych. Sam tytuł przywołuje nam skojarzenia z tytułem innego obrazu, w którym pojawia się słowo "deszcz". Mowa o "Deszczowej piosence". Muzyka w najnowszym dziele Woodego Allena nie jest aż tak ważna jak we wspomnianym filmie z lat 50., ale utwory grane na fortepianie przez głównego bohatera dodają dodatkowego uroku obrazowi.Fortepianowe kawałki pojawiają się w najbardziej znaczącym dla filmu momencie.


Reżyser wprawnie i z wyczuciem operuje farsą i groteską, kiedy trzeba. Ten zabieg służy nie tylko obnażaniu wad nowojorskiej społeczności, ale i jego ośmieszeniu. Jednocześnie, z przymrużeniem oka, wymusza na widzu choćby drobną krytyczną refleksję na temat współczesnej zachodniej klasy wyższej i gwiazd mediów.

Dzieło nowojorskiego reżysera jest jednocześnie dziełem metafilmowym, uderza rykoszetem w świat amerykańskich filmowców. Ujawnia jego obłudny i zakłamany wizerunek. Reżyserzy i aktorzy grają nawet po zejściu z planu filmowego. Lubią uchodzić za geniuszy, ale w głowie im tylko jedno – seks. Czy jest zatem choćby jedna w tym mieście niezepsuta osoba? Za takiego można by uważać Gatsby'ego, gdyby nie miłość do hazardu. Ale kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień.