Do kin trafiła 28. animacja Pixara. "W głowie się nie mieści 2" to kontynuacja ciepło przyjętego przez widzów i krytyków filmu z 2015 roku. W nowej części do podstawowego zestawu emocji dołączają nowe, które – jak pisze w swojej recenzji Gabriel Krawczyk – wprowadzają do piksarowego arkusza kalkulacyjnego odrobinę absurdu i dzikości.
Fragment recenzji "W głowie się nie mieści 2" można przeczytać poniżej, cała jest już dostępna na karcie filmu POD LINKIEM TUTAJ.
Od emocji głowa mała
autor: Gabriel Krawczyk
"Żądamy ośmiogodzinnego dnia myślenia!", mogliby zakrzyknąć bohaterowie 28. pełnometrażowego filmu studia Pixar. Bo i owszem, być emocją świeżo upieczonej nastolatki to nie żadne hop-siup, ale praca na dwa etaty. We "W głowie się nie mieści 2" do centrali umysłu 13-letniej Riley, dotychczas zawiadywanej przez Radość (Małgorzata Socha), Smutek (Kinga Preis), Odrazę (Maja Ostaszewska) i Strach (Cezary Pazura), niespodziewanie wkraczają emocje wieku dojrzewania. Nadpobudliwie zapobiegliwa Obawa (Olga Sarzyńska), ledwo sięgająca stołu Zazdrość (Zuzanna Bernat), weredyczka Nuda (Wiktoria Wolańska) i wiecznie rumiany Wstyd bez pardonu wyrzucają stare emocje z centrum dowodzenia. A że od rewolucji do anarchii bywa niebezpiecznie blisko, stare – wbrew własnej woli tłumione – emocje czeka długi powrót do domu.
Nie zostawią przecież Riley samej! Hormonalna burza nie przejdzie bokiem, o pielęgnację relacji z przyjaciółkami będzie coraz trudniej, ambicje – także te sportowe – wzrosną do niebotycznych rozmiarów. Po raz pierwszy hierarchia wartości i hierarchia społeczna zewrą się w brutalnym uchwycie, kolejka priorytetów sama się nie wybierze, trzeba też będzie przejść lekcję kompromisu. A ryzyko kompromitacji, a troska o własny wizerunek, a pytanie o to, kim się jest i czy nie warto czasem poudawać kogoś innego? Za namową Radości chwytać dzień czy raczej snuć przewidywania i prognozy na przyszłość (do czego zmusza Obawa)? Wreszcie ten pryszcz na brodzie, co to nie wiadomo skąd i kiedy się pojawił… Nawet on wydaje się uwypuklać burzę, która, no właśnie, w głowie się nie mieści.
Ponowna eskapada przez znany nam z pierwszej części park rozrywki zwany umysłem tym razem obfituje w uroki i niebezpieczeństwa dojrzewającej mentalności. Infrastrukturę pod czaszką przeplatają więc wielkie projekty budowlane, ale i przerośnięte składowiska, walące się zabytki i ślepe uliczki. Strumień świadomości, system przekonań, parada przyszłych karier, skarbiec sekretów czy (najgorsza z nich wszystkich!) przepaść sarkazmu dramatyzują w kolorowych kadrach koncepcje na temat ludzkiego umysłu, błyskotliwą komedię obserwacyjną oraz uniwersalne morały serwowane po równo młodszej i starszej publice. Reżyserski debiut Kelseya Manna stymuluje także mniej oczywiste pytanie: Czy emocje są katalizatorem czy efektem tego, co się z nami dzieje? Co najwspanialsze, i ta kwestia rodem z głów filozofów znajdzie swoje rozwiązanie.
Nie ma co ukrywać: nie działa już ten sam efekt świeżości co 9 lat temu, lecz po tak długim czasie aż miło popatrzeć na współpracę Radości i Smutku (i Obawy). Choć łatwiej już dostrzec poradnikowy charakter całości, jest to dydaktyzm obfitujący w przygody; jest Nuda, nie ma nudy. Dla scenarzystów Meg LeFauve i Dave'a Holsteina (oraz dla polskich tłumaczy) zabawa słowem to worek bez dna. Ilustratorzy serwują nam oniryczne scenerie i korzystają z kolorystycznej synestezji tak płynnie, że nasza podświadomość musi mieć w trakcie seansu ręce pełne roboty. "Mózgowa" frazeologia znajduje na ekranie materializację tak gęstą, że łuk narracyjny wyjęty z pierwszej części, obecne tu skróty myślowe i nieco może zbyt sloganowe mądrości zamiast razić, wydają się koniecznym spoiwem opowieści o fundamentach umysłu.
Zamiast pytać o faktyczną ewolucję Emocji i o to, czy są one niewolnikami tworzących je stereotypów, wolę więc docenić komediowe miniatury spomiędzy fabularnych wydarzeń. Jak tę z dylematem: "Machać rękami, czy nie machać?", tę o różnicy w planach rodziców na weekend, gdy córka wybywa z domu, lub każdą z nerką Piterkiem w roli głównej. Ta ostatnia postać wyjęta jest z porządku tak innej gatunkowej percepcji, że owa nieprzystawalność działa jak komediowy samograj, wprowadzając do piksarowego arkusza kalkulacyjnego odrobinę absurdu i dzikości.
Całą recenzję "W głowie się nie mieści 2" można przeczytać na karcie filmu POD LINKIEM TUTAJ.
W kwaterze głównej trwa remont, aby przygotować miejsce dla zupełnie nowych emocji! Radość, Smutek, Gniew, Strach i Odraza, od dawna sprawnie działające razem, nie wiedzą, co sądzić o pojawieniu się Obawy, a w dodatku wygląda na to, że nowych gości będzie przybywać…
Fragment recenzji "W głowie się nie mieści 2" można przeczytać poniżej, cała jest już dostępna na karcie filmu POD LINKIEM TUTAJ.
***
recenzja filmu "W głowie się nie mieści 2" | Pixar
Od emocji głowa mała
autor: Gabriel Krawczyk
"Żądamy ośmiogodzinnego dnia myślenia!", mogliby zakrzyknąć bohaterowie 28. pełnometrażowego filmu studia Pixar. Bo i owszem, być emocją świeżo upieczonej nastolatki to nie żadne hop-siup, ale praca na dwa etaty. We "W głowie się nie mieści 2" do centrali umysłu 13-letniej Riley, dotychczas zawiadywanej przez Radość (Małgorzata Socha), Smutek (Kinga Preis), Odrazę (Maja Ostaszewska) i Strach (Cezary Pazura), niespodziewanie wkraczają emocje wieku dojrzewania. Nadpobudliwie zapobiegliwa Obawa (Olga Sarzyńska), ledwo sięgająca stołu Zazdrość (Zuzanna Bernat), weredyczka Nuda (Wiktoria Wolańska) i wiecznie rumiany Wstyd bez pardonu wyrzucają stare emocje z centrum dowodzenia. A że od rewolucji do anarchii bywa niebezpiecznie blisko, stare – wbrew własnej woli tłumione – emocje czeka długi powrót do domu.
Nie zostawią przecież Riley samej! Hormonalna burza nie przejdzie bokiem, o pielęgnację relacji z przyjaciółkami będzie coraz trudniej, ambicje – także te sportowe – wzrosną do niebotycznych rozmiarów. Po raz pierwszy hierarchia wartości i hierarchia społeczna zewrą się w brutalnym uchwycie, kolejka priorytetów sama się nie wybierze, trzeba też będzie przejść lekcję kompromisu. A ryzyko kompromitacji, a troska o własny wizerunek, a pytanie o to, kim się jest i czy nie warto czasem poudawać kogoś innego? Za namową Radości chwytać dzień czy raczej snuć przewidywania i prognozy na przyszłość (do czego zmusza Obawa)? Wreszcie ten pryszcz na brodzie, co to nie wiadomo skąd i kiedy się pojawił… Nawet on wydaje się uwypuklać burzę, która, no właśnie, w głowie się nie mieści.
Ponowna eskapada przez znany nam z pierwszej części park rozrywki zwany umysłem tym razem obfituje w uroki i niebezpieczeństwa dojrzewającej mentalności. Infrastrukturę pod czaszką przeplatają więc wielkie projekty budowlane, ale i przerośnięte składowiska, walące się zabytki i ślepe uliczki. Strumień świadomości, system przekonań, parada przyszłych karier, skarbiec sekretów czy (najgorsza z nich wszystkich!) przepaść sarkazmu dramatyzują w kolorowych kadrach koncepcje na temat ludzkiego umysłu, błyskotliwą komedię obserwacyjną oraz uniwersalne morały serwowane po równo młodszej i starszej publice. Reżyserski debiut Kelseya Manna stymuluje także mniej oczywiste pytanie: Czy emocje są katalizatorem czy efektem tego, co się z nami dzieje? Co najwspanialsze, i ta kwestia rodem z głów filozofów znajdzie swoje rozwiązanie.
Nie ma co ukrywać: nie działa już ten sam efekt świeżości co 9 lat temu, lecz po tak długim czasie aż miło popatrzeć na współpracę Radości i Smutku (i Obawy). Choć łatwiej już dostrzec poradnikowy charakter całości, jest to dydaktyzm obfitujący w przygody; jest Nuda, nie ma nudy. Dla scenarzystów Meg LeFauve i Dave'a Holsteina (oraz dla polskich tłumaczy) zabawa słowem to worek bez dna. Ilustratorzy serwują nam oniryczne scenerie i korzystają z kolorystycznej synestezji tak płynnie, że nasza podświadomość musi mieć w trakcie seansu ręce pełne roboty. "Mózgowa" frazeologia znajduje na ekranie materializację tak gęstą, że łuk narracyjny wyjęty z pierwszej części, obecne tu skróty myślowe i nieco może zbyt sloganowe mądrości zamiast razić, wydają się koniecznym spoiwem opowieści o fundamentach umysłu.
Zamiast pytać o faktyczną ewolucję Emocji i o to, czy są one niewolnikami tworzących je stereotypów, wolę więc docenić komediowe miniatury spomiędzy fabularnych wydarzeń. Jak tę z dylematem: "Machać rękami, czy nie machać?", tę o różnicy w planach rodziców na weekend, gdy córka wybywa z domu, lub każdą z nerką Piterkiem w roli głównej. Ta ostatnia postać wyjęta jest z porządku tak innej gatunkowej percepcji, że owa nieprzystawalność działa jak komediowy samograj, wprowadzając do piksarowego arkusza kalkulacyjnego odrobinę absurdu i dzikości.
Całą recenzję "W głowie się nie mieści 2" można przeczytać na karcie filmu POD LINKIEM TUTAJ.
fabuła filmu "W głowie się nie mieści 2"
W kwaterze głównej trwa remont, aby przygotować miejsce dla zupełnie nowych emocji! Radość, Smutek, Gniew, Strach i Odraza, od dawna sprawnie działające razem, nie wiedzą, co sądzić o pojawieniu się Obawy, a w dodatku wygląda na to, że nowych gości będzie przybywać…
zwiastun filmu "W głowie się nie mieści 2"
powiązane artykuły W głowie się nie mieści 2
Filmy, Box office
"W głowie się nie mieści 2" wielkim hitem polskich kin
Filmy, Box office
Stało się! "W głowie się nie mieści 2" najbardziej kasową...
Filmy, Box office
"W głowie się nie mieści 2" największym kasowym przebojem Pixara
Filmy, Box office
