Repertuar kina Kinoteka

Colt Seavers porzuca zawód kaskadera. Gdy znika gwiazda wysokobudżetowego filmu w reżyserii jego ex, decyduje się wrócić do branży.

Tashi, była gwiazda tenisa, zostaje trenerką swojego męża, który aby przerwać pasmo porażek musi zmierzyć się na korcie ze swoim byłym najlepszym przyjacielem, a przy tym byłym partnerem żony.

Aaron Falk bada sprawę zaginięcia w australijskim buszu.

Matka odkrywa, że nauczyciel jest winny dziwnym zachowaniom jej syna.

Dozorca w Japonii docenia uroki prostego życia.

Przez pogrążone w krwawej wojnie domowej Stany Zjednoczone przedziera się grupa dziennikarzy, by w Waszyngtonie przeprowadzić ostatni wywiad z prezydentem.

Instruktorka tańca poznaje tłumacza migowego, który jest aseksualny. Próbując stworzyć związek, uczą się na nowo intymności.

Próbując uciec przed patriarchatem powojennego włoskiego społeczeństwa, Delia planuje zbuntować się przeciwko brutalnemu mężowi.

Komendant obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau Rudolf Höss i jego żona Hedwiga próbują ułożyć sobie rodzinne życie w domu z ogrodem, który znajduje się tuż obok obozu.

Mała Chihiro wyrusza w pełną niebezpieczeństw podróż, aby ocalić swoich rodziców.

Mężczyzna upada z wysokości i ginie. Czy jego żona jest za to odpowiedzialna?

Mistrzostwa świata kobiet w piłce nożnej po raz pierwszy zostały zorganizowane przez FIFA w 1991 roku. To wydarzenie postrzegamy jako oficjalny początek nowej ery w historii sportu, ale czy słusznie? 20 lat wcześniej odbył się w Meksyku pierwszy turniej zespołów kobiecych, który został zapomniany i wymazany z kart historii. Fakt, że zdecydowana większość fanów piłki nożnej nie wie nic o Copa 71 świadczy o tym, jak niewygodnym wydarzeniem była dla władz światowego futbolu. Turniej zorganizowano i rozegrano w blasku fleszy oraz kamer telewizyjnych, z udziałem sponsorów, gdzie rok wcześniej odbyły się finały mistrzostw świata mężczyzn. Podczas imprezy zawodniczki traktowane były przez media jak gwiazdy rocka. Film odkrywa przed nami bogactwo archiwalnych materiałów dotyczących turnieju, nazywanego Pucharem Świata Kobiet, w którym wzięły udział zespoły z Argentyny, Meksyku, Danii, Włoch, Anglii i Francji. Mecze na słynnym stadionie Azteca zgromadziły 100 000 widzów, co do tej pory było nieosiągalne na zawodach sportów kobiecych. Poznajemy bohaterki tamtych meczów, które do tej pory nie miały okazji do podzielenia się wspomnieniami z szeroką publicznością. Zdradzają, co działo się na boisku i poza nim. Często, w swoich miastach i rodzinach, spotykały się z seksizmem i lekceważeniem. Pomimo dyskryminacji, spełniły swoje marzenia na oczach całego świata. Te kobiety odkryły, czym są władza, wolność i spełnienie. W filmie występują również złote medalistki igrzysk olimpijskich w piłce nożnej: Brandi Chastain i Alex Morgan a za jego produkcję odpowiadają między innymi Venus i Serena Williams.

Pandemia i związany z nią lockdown solidnie dały się we znaki Lisie i Clemensowi, głównym bohaterom komedii "Kolacja pożegnalna". Para zdecydowana jest zacząć nowy rozdział w swoim życiu, a pomóc ma w tym przeprowadzka z sennego Hanoweru do tętniącego życiem Berlina. Lisa jest ambitną lekarką, przed którą poważna zawodowa szansa, Clemens z kolei próbuje swoich sił jako piosenkarz i tekściarz. Oboje liczą, że wyjazd do niemieckiej stolicy okaże się przełomowy na każdej płaszczyźnie ich życia. Zanim jednak do tego dojdzie, para postanawia zorganizować pożegnalną kolację w swoim niemal pustym już mieszkaniu. Kiedy kolejni przyjaciele odwołują w ostatniej chwili wizytę, a w ich miejsce na imprezę trafiają nieproszeni goście, sytuacja zaczyna wymykać się spod kontroli.

Trzydzieści lat po przypadkowym spotkaniu 75-letnia dziś Maggie Barret i 84-letni Joel Mayerowitz nadal są w sobie bardzo zakochani. Natomiast ich związek nie jest pozbawiony komplikacji. Urodzony w nowojorskim Bronksie Meyerowitz to światowej sławy fotograf, mający na swoim koncie ważne wystawy i 40 książek. Urodzona w Wielkiej Brytanii Barrett to utalentowana, ale mniej rozpoznawalna artystka i pisarka. W ich związku pojawia się zgrzyt, który daje o sobie znać, gdy Maggie upada i łamie nogę, a Joel musi się nią opiekować. U schyłku życia każde z nich ma za sobą długi i dramatyczny bagaż doświadczeń, a trudne elementy wspólnego życia prowokują ich do znalezienia wewnętrznego spokoju, póki mają na to jeszcze czas. Film jest głęboko poruszającym obrazem o życiu, tworzeniu i miłości. Życie, śmierć i nadawanie sensu to sedno tego pięknego i zabawnego filmu o starzejącej się parze artystów.

"Miałam 23 lata i moim pierwszym chłopakiem był John Lennon" – to słowa May Pang, asystentki Yoko Ono, która obok słynnego ex-Beatlesa jest bohaterką filmu. Łączył ich 18-miesięczny romans, który miał trwać tylko weekend. Romans był pomysłem Yoko Ono, która w ten sposób chciała odświeżyć swój związek z Lennonem. May Pang czekała 50 lat, aby opowiedzieć o tej historii. Te 18 miesięcy były najbardziej kreatywnym okresem Lennona w erze po Beatlesach. Współpracował z Dawidem Bowie, Eltonem Johnem i innymi. Udzielał się również  towarzysko, co było nowością. Wtedy też May doprowadziła do pojednania Lennona z synem Julianem. Film wykorzystuje wspaniałe archiwa zdjęciowe i filmowe ukazujące te szalone 18 miesięcy i spotkania z Mickiem Jaggerem, Alice Cooperem, Paulem McCartney'em (pierwszy raz po rozstaniu się Beatlesów). Widzimy historię romansu z perspektywy 23-latki, która przeżywa swoją pierwszą miłość. 

Film ukazuje ciągnącą się przez dekady batalię prawną mieszkańców Masafer Yatta na Zachodnim Brzegu o zachowanie swojej wioski. Widzimy ich codzienność, która naznaczona jest niesprawiedliwością i upokorzeniami. Palestyńsko-izraelski filmowy kolektyw kręcił wydarzenia w wiosce przez pięć lat, korzystając przy tym z wcześniejszych nagrań mieszkańców. Zarejestrował filmowe świadectwo wielu prób wyrzucenia mieszkańców wioski i krwawych aktów przemocy popełnionych przez izraelskie wojsko i osadników. Adra - prawnik i dziennikarz, który urodził się i wychował w Masafer Yatta oraz Yuval Abraham - żydowski dziennikarz tworzą duet. Każdego dnia starają się pomóc mieszkańcom Masafer Yatta i opowiedzieć światu o ich tragedii. Ich pierwsze spotkanie udowodniło, jak bardzo ich sytuacja różni się od siebie, choć żyją przecież w tym samym kraju. Adra nie może się przemieszczać, jest szpiegowany, a jego dom często przeszukują izraelskie władze. Yuval może bez przeszkód jeździć po kraju i ma pełną swobodę działania. Film nie proponuje gotowych rozwiązań, stając się bardzo aktualnym wołaniem o równość.

Kobieta-naukowiec prowadzi eksperymenty na trzech studentkach. W ich wyniku dziewczyny stają się morderczymi mutantkami.

W okresie wojny na Bałkanach w latach 90. XX wieku podziemna społeczność nadal pracowała, tworzyła, żyła i bawiła się na dyskotekach. Blokada Sarajewa trwała latami, życie w nim stało się aktem buntu, a muzyka rockowa i punkowa inspirowała ludzi i odwracała uwagę od codziennego koszmaru serbskich pocisków i snajperów. W ramach dalekosiężnego planu zainspirowanego lokalnym ruchem oporu, amerykański pracownik organizacji humanitarnej, mieszkający w Sarajewie, skontaktował się z zespołem U2. Chciał sprawdzić, czy mogliby pomóc w podniesieniu wiedzy i globalnej świadomości na temat wyniszczającego Bośnię konfliktu. Zespół zgodził się i latem 1993 roku podczas trasy koncertowej ZOO TV Tour nagrano wywiady satelitarne na żywo z mieszkańcami Sarajewa, którzy opisywali ich trudną sytuację. Zespół obiecał wystąpić w mieście po zakończeniu konfliktu. Film przedstawia historię tej obietnicy, a także powojenny koncert U2, podczas którego zespół zagrał dla ponad 45 000 lokalnych fanów. Był to występ, który honorował radosną, zbiorową, pamięć mieszkańców Sarajewa, którzy nie tylko przetrwali blokadę, ale pomimo niej żyli dalej. Film pokazuje, że wobec najmroczniejszych ludzkich impulsów i instynktów to właśnie muzyka i sztuka mogą być aktami buntu oraz narzędziem społecznego pojednania i aktywizmu.

Film oparty wyłącznie na zdjęciach, również autoportretach, które znacznie wyprzedzały erę "selfie”, ukazuje krytyczne momenty życia i trudnej artystycznej drogi Libuše Jarcovjákovej. Od odrzucenia poprzez zapomnienie aż do uznania. Bardzo szybko zapominamy, że film składa się wyłącznie ze statycznych obrazów. Głos artystki, która osobiście prowadzi nas przez swoje życie, daje intymne spojrzenie na jej rozwój, zmieniającą się tożsamość i wciąga nas całkowicie w przedstawioną historię i klimat jej czasów. Od nielegalnych klubów nocnych w komunistycznej Pradze, w latach 70. i 80. XX wieku, poprzez dramatyczną decyzję o emigracji do Berlina, a następnie ucieczkę stamtąd do Tokio bez grosza przy duszy i powrót do Europy – do rodzinnej Pragi w trakcie aksamitnej rewolucji w 1989 roku. Libuše Jarcovjáková portretuje ludzi żyjących na marginesie. Jest przekonana, że ich życie jest kwintesencją wolności. Siła intymności i naturalność jej zdjęć wywodzą się stąd, że fotografuje nie tylko swoje pełne dramatycznych zwrotów życie, ale i transformację ciała oraz duszy. Bardzo późno doczekała się uznania. Po wystawie jej prac we Francji w 2019 roku zaczęto określać ją "Nan Goldin z Czechosłowacji”.

Dokument przedstawia postać znanego duńskiego badacza, który porzuca rodzinę i prestiżową pracę, aby zostać buddyjskim mnichem na Sri Lance.

Medytacyjny, jeśli nie immersyjny, obraz przyrody wschodnich Himalajów. Piękne zdjęcia i przeszywający dźwięk bardzo szybko przenoszą nas z sali kinowej w głąb górskiej puszczy. Tam naukowczyni Mansee Mungi bada tytułowe nocne istoty. Na początku wydaje nam się, że słyszymy krople deszczu, uderzające o mocno oświetloną plandekę, którą co noc Mansee i jej asystenci rozstawiają w himalajskich lasach. Po chwili zdajemy sobie sprawę, że to nie deszcz lecz ćmy. Takich niezwykłych, zaskakujących obserwacji przyrody jest w filmie wiele. Mansee bada ćmę jastrzębią, a dokładnie jej występowanie na różnych wysokościach, aby na tej podstawie przewidzieć wpływ zmian klimatycznych na ziemską bioróżnorodność. Jak odróżnić ją od setek rodzajów innych ciem, które przylatują na oświetloną plandekę podczas ciemnej nocy? Bicki, asystent bohaterki, nie interesował się ćmami, ale gdy dostał tę pracę, z ciekawością zaczął śledzić świat tych nocnych istot i ich zwyczaje. W filmie nie pada dużo słów, co pozwala na głębokie zanurzenie się w fascynujący nocny świat, a także na zrozumienie misji nauki, którą symbolizuje zawsze skupiona i precyzyjna Mungi.

Filmowy portret Franka Capry, dokumentujący życie i karierę potrójnego zdobywcy Oscara – młodego imigranta z Sycylii, który wspiął się po szczeblach kariery w Hollywood i stał się jednym z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych amerykańskich reżyserów. Filmy Franka Capry, takie jak "Pan Smith jedzie do Waszyngtonu", "To wspaniałe życie" i "Ich noce", rozsławiły jego nazwisko i doprowadziły do powstania nowego filmoznawczego i encyklopedycznego hasła – "Capraesque" na określenie filmów lub zjawisk promujących wartości demokratyczne, indywidualną przyzwoitość i wytrwałość, a także siłę i wolę ludzi z niższych sfer do wywierania wpływu na społeczeństwo. Film ukazuje nieprawdopodobną drogę reżysera od sycylijskiej biedy do wyższych sfer filmowego Hollywoodu, podkreślając jego skomplikowane relacje z Ameryką. Dzięki wykorzystaniu bogatych i nigdy wcześniej niepokazywanych materiałów archiwalnych, a także wywiadom, między innymi z przyjaciółką i archiwistką Jeanine Basinger, jego biografem Josephem McBride'em i scenarzystą oraz reżyserem Alexandrem Payne'em, akcentuje pełną sprzeczności, skomplikowaną osobowość Capry, który pomógł wynieść wytwórnię Columbia Pictures na szczyty. Obserwując fragmenty filmów Capry i jego dziedzictwo oraz wartości zdajemy sobie sprawę, jak Capra ucieleśniają ideę amerykańskiego snu, zarówno przed, jak i za kamerą. Jego życie odzwierciedla ten sam mit, który tworzą jego filmy – są balsamem na trudne i niespokojne czasy.

28 marca 2023 roku po walce z rakiem umiera legendarny kompozytor Ryuichi Sakamoto, który w latach bezpośrednio poprzedzających śmierć nie był już w stanie koncertować na żywo. Zarówno długie trasy, jak i pojedyncze występy były dla niego zbyt wyczerpujące. Mimo to, w 2022 roku Sakamoto zdecydował się na ostatni w życiu występ: zarejestrowany kamerą filmową koncert z udziałem jedynie dwóch bohaterów - jego samego i fortepianu. Kompozytor zagrał dwadzieścia utworów w ustalonej przez siebie kolejności, muzyką pozbawioną słów opowiadając całe swoje życie.

Mats Steen, norweski gracz, zmarł z powodu dystrofii mięśni w wieku 25 lat. Jego rodzice opłakują to, co uważali za samotne i odizolowane życie, kiedy zaczynają otrzymywać wiadomości od  internetowych znajomych chłopaka z całego świata.

Filmowy portret reżyserki Agnès Vardy ukazujący zupełnie nowe spojrzenie na jej życie i twórczość. Poznajemy to, co w jej przypadku pozostało do odkrycia, a co ona sama trzymała w tajemnicy. Varda była pionierką kina osobistego. Reżyser filmu - dokumentalista specjalizujący się w historii kina - przedstawia jej bogatą karierę, akcentując niezwykłą ciekawość świata, niebanalną fantazję i obrazoburczość. Oglądamy szczere i pouczające wywiady z członkami rodziny, przyjaciółmi i współpracownikami, odkrywając nieznane dotąd materiały archiwalne. Varda łączona jest często z francuską Nową Falą i uznawana za jej czołową przedstawicielkę, ale jej twórczość odznaczała się wyjątkowym radykalizmem. Była pierwszą kobietą-reżyserką w tym nurcie kina i wyprzedziła swoich kolegów-reżyserów kręcąc w 1955 jeden z pierwszych filmów Nowej Fali - "La Pointe Courte". Jej następny film "Cléo od 5 do 7" opowiadał historię kobiety wędrującej po Paryżu i stanowił przykład zamiłowania do łączenia fikcji i kina dokumentalnego. Reżyser filmu kładzie nacisk na czynniki osobiste, które wpłynęły na twórczość Vardy, w tym na jej długą i złożoną relację z reżyserem Jacques’em Demy’m. Walcząc z patriarchatem w przemyśle filmowych, Varda założyła własną firmę produkcyjną Ciné-Tamaris, którą dziś prowadzi jej córka - Rosalie Varda. Dzięki filmom dokumentalnym, takim jak "Zbieracze i zbieraczka" i "Twarze, plaże" lepiej rozumiemy powody, które doprowadziły do ​​jej ponownego odkrycia w XXI wieku. Przez długi okres swojej kariery Vardzie brakowało rozgłosu, na jaki zasługiwała, a to przecież ona na nowo odkryła, jak może wyglądać film i jakie historie może opowiadać.

Film jest refleksją nad architekturą i jej budulcami: kamieniem oraz betonem. To wizja  budynków sprzed setek i tysięcy lat, które ukazują naszą dzisiejszą porażkę na tym polu i tym samym destrukcję wartości, jaką była architektura. Nadzieja na wyjście z impasu leży w antycznym podejściu do tematu. Na pierwszym planie filmu reżyser ukazuje nam wymiary, piękno i tajemnice antycznej architektury oraz proces przemiany przepięknych, różnorodnych kamieni w szary, jednowymiarowy beton. Na drugim planie obserwujemy budowę kamiennego kręgu w ogrodzie architekta Michele de Lucci, bez specjalnego przeznaczenia, oprócz faktu, że nikt nie będzie miał do niego wstępu. Odwiedzamy ruiny świątyni w Baalbek w Libanie, gdzie starszy pan od 12 lat porządkuje kamienie sprzed dwóch tysiącleci. Jak wrócić do złotych zasad architektury, zanim będzie za późno? Film nie daje odpowiedzi, ale zadaje pytania, łącząc architekturę, geografię i kwestie środowiska naturalnego w jedno doświadczenie filmowe. Medytacyjne zdjęcia przemawiają do nas mocniej niż eksperci. Co po nas pozostanie?

Rdzenni mieszkańcy rezerwatu Sugarcane postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i rozliczyć się z traumatyczną przeszłością. To wielka kinowa opowieść o małej miejscowości, w której niezwykle wyraźnie odbija się ludzka natura. Historię traumy poznajemy z perspektywy reżysera filmu Juliana, jego urodzonego w strasznych warunkach ojca Eda oraz babci, która przeżyła pobyt w szkole św. Józefa w tytułowym kanadyjskim rezerwacie. Widzimy śledztwo prowadzone przez tamtejszych przedstawicieli Pierwszego Narodu, w ramach którego odnaleziono wiele ważnych dowodów w archiwalnych gazetach i zdjęciach. Trzecią ścieżką jest pełna gorzkich refleksji wyprawa do Watykanu poprzedniego szefa Pierwszego Narodu w Sugarcane - nadal oddanego katolika - Ricka Gilberta, którego ojciec był szkolnym księdzem-opiekunem. Szkoła była jedną z placówek, w których miano "rozwiązać" problem rdzennych mieszkańców w Kanadzie. Dzieci odbierano rodzicom i reedukowano eurocentrycznie, aby wykorzenić je ze swojej kultury. Były poddawane aktom przemocy, w tym seksualnej. Wiele z nich umarło w trakcie ucieczek lub popełniło samobójstwa. Księża-ojcowie pozbywali się dzieci spłodzonych z nieletnimi. Film w niezwykle delikatny sposób konfrontuje nas z trwającym dekady bólem. Czy sprawiedliwość kiedykolwiek przypomni sobie o Sugarcane i społeczności, która mimo kolonialnego ludobójstwa próbuje przetrwać?

Film opowiada o specyficznej więzi łączącej cyrkowego siłacza Zampano i jego towarzyszkę podróży, Gelsominę. 

Obraz przedstawia wyimaginowany świat, w którym kobiety zajmują wszystkie najwyższe stanowiska, a mężczyźni zajmują się prowadzeniem domów.

John Mbano wybiera się z żoną do Niemiec z misją odzyskania czaszki swojego pradziadka, rozstrzelanego przez Niemców podczas powstania przeciw ich rządom kolonialnym w Tanzanii. Rodzina wciąż oczekuje na powrót czaszki wodza. Podróż zmienia życie Johna i Cesilli. Spotykają w Berlinie aktywistów, którzy walczą z niemieckim negowaniem kolonialnej przeszłości. Razem konfrontują się z biurokratyczną machiną, dążąc do odzyskania szczątków pradziadka. Efektem wspólnych działań jest między innymi zmiana nazwy patrona ulicy, którym był dowódca wojsk niemieckich Jan Peters - oprawca w Tanzanii. Jednak nawet wizyta prezydenta Niemiec w wiosce rodziny nie przynosi długo oczekiwanego rezultatu. Rodzinna misja trwa nadal. Film pokazuje osobistą perspektywę w globalnej debacie na temat zwrotu ludzkich szczątków, a także prawdziwych ludzi obdartych z godności przez kolonialną przeszłość i jej następstwa.

W Danii nie ma gór, na które można by się wspiąć, ale w Norwegii jest ich mnóstwo. To tam dorastał reżyser filmu i tam nadal mieszkają jego rodzice oraz dwóch młodszych braci. Tam również 25 lat temu wydarzyła się rodzinna tragedia - zmarł brat reżysera, co doprowadziło do rozpadu rodziny. Strata nie została przepracowana i wciąż wpływa na dorosłych już mężczyzn. Nie potrafią ze sobą rozmawiać i uciekają, gdy pojawia się problem. Reżyser, wyposażony w domowe nagrania wideo z ostatnich 30 lat, 75 000 zdjęć rodzinnych i trzy dopasowane kostiumy superbohaterów, wyrusza w liczącą 1600 kilometrów podróż do krainy dzieciństwa, próbując stawić czoło tragedii i ukrytym ranom, które po sobie pozostawiła. To pełna humoru, odważna opowieść o ojcach i synach, o ogromnych kolekcjach znaczków i amatorskich wideo, o długodystansowych lotach klasą biznes i o wszystkich innych sposobach, którymi uciekamy, zamiast mówić o tym, co nas boli. To także film o stracie, potrzebie żałoby i o odkupieniu, które może nastąpić, gdy trauma zostanie przezwyciężona.

3 marca 2022 roku rosyjskie oddziały weszły do miejscowości Jahidne w północnej Ukrainie. Następnego dnia żołnierze ulokowali wszystkich 341 mieszkańców, w tym 77 dzieci, w piwnicy szkoły. Pozostali tam przez 26 dni. Gdy reżyser zaczął kręcić film, mieszkańcy - już ponad rok po wyzwoleniu - różnie radzili sobie z traumą. Olga pisała pamiętnik w piwnicy i teraz chce wydać go jako opowiadanie. Gdy osobiste historie mieszkańców stają się powoli kolektywną pamięcią i zatracają się detale, to pamiętnik Olgi - napisany z chronologiczną precyzją - staje się prawdziwym świadectwem historii. Każdy ma swój sposób na opowiedzenie historii z piwnicy, ale również na dalsze życie, dane im jako druga szansa. Film dokumentuje codzienność Jahidne zatopioną w zieleni, jakby na przekór wojnie i traumie. Wspólna historia małej społeczności w piwnicy staje się laboratorium pamięci wojny.

"Ukraina jest jak porcelana" - mówi jeden z bohaterów filmu - "łatwo ją rozbić, ale nie można jej zniszczyć". W trakcie pełnoskalowej rosyjskiej inwazji w Ukrainie dwóch artystów: Andrey Stefanov i Slava Leontyev oraz artystka Anya Stasenko szukają inspiracji i piękna w działaniach na rzecz obrony swojego kraju oraz kultury. Pokazują, że choć pozornie łatwo jest przestraszyć ludzi, to trudniej odebrać im wolę życia. Podczas wojny rozpętanej przez rosyjskich żołnierzy przeciw cywilom, bohaterowie zostali w kraju uzbrojeni nie tylko w swoją sztukę i kamerę, ale także - po raz pierwszy w życiu - w karabiny. Pomimo codziennych bombardowań, Anya przeciwstawia się wojnie, cały czas tworząc porcelanę. Andrey odbywa niebezpieczną podróż, wywożąc rodzinę za granicę. Slava uczy strzelać zwykłych ludzi, którzy nieoczekiwanie muszą stać się żołnierzami. Gdy inwazja przybiera na sile, Andrey zostaje reżyserem i zaczyna filmować ich wspólną historię, a Anya i Slava w porcelanowych figurkach utrwalają idylliczną przeszłość, niepewną teraźniejszość i nadzieję na lepszą przyszłość.

Zanim pojawiła się Isadora Duncan, była Loïe Fuller. Ta amerykańska tancerka, pionierka tańca współczesnego oraz oświetlenia scenicznego, choreografka, aktorka, producentka, pisarka, modelka i wynalazczyni. Była rewolucjonistką swoich czasów. Występowała z Buffalo Billem, zanim stała się światowej sławy gwiazdą i ucieleśnieniem ruchu Art Nouveau. Dzięki wyszukanej, efemerycznej sztuce, eksperymentującej z oświetleniem oraz oszałamiającymi kształtami, zmieniającej dotychczasowe postrzeganie abstrakcji, stworzyła nowy rodzaj spektaklu, wykorzystując taniec, tkaninę, ruch i światło. Film przedstawia kobietę-artystkę, która zyskała sławę na własnych warunkach, nie wstydząc się swojego ciała i otwarcie mówiąc o seksualności. To dokumentacja zdumiewającego wpływu, jaki jej twórczość wywarła na współczesną kulturę, w tym na takich artystów jak Taylor Swift, Bill T. Jones, Shakira, William Kentridge czy Red Hot Chili Peppers i wielu innych.

Trzej mężczyźni jadą samochodem na wycieczkę do regionu Gran Chaco w Paragwaju - niegdyś ostoi naturalnego lasu, a dziś wyschniętego terenu zagrożonego pożarami. Wśród nich jest Ulf - niemiecki specjalista od motyli z ciętym językiem, Jota - najwybitniejszy krajowy ornitolog z doskonałym poczuciem humoru i reżyser filmu. Rozmawiają w podróży o klimacie, filozofują o ludzkości i przyszłości planety. W szczerych, ironicznych, przesiąkniętych czarnych humorem rozmowach dochodzą do wniosku, że jako gatunek jesteśmy straceni. Podróż staje się coraz bardziej intensywna i gorączkowa, kiedy przyjaciele zbliżają się do strefy pożarów. Film opowiada o zmianach klimatycznych, ale staje się także deklaracją miłości do natury - delikatnej, ale potrafiącej stawiać opór.

Dokumentalna historia o dorastającym dziecku ulicy. Sanyi to ośmioletni chłopiec, którego reżyser poznał ponad dekadę temu na podwórku. Był niesfornym, uzależnionym od adrenaliny anarchistą, który mówił dokładnie to, co myślał. Nie miał własnego pokoju, żył z babcią, matką, ojcem i dwojgiem rodzeństwa w 30-metrowym mieszkaniu. Na ulicy szukał przestrzeni, pozwalając puścić wodze fantazji i oddać się szalonym, dzikim zabawom. Ulica to jednak stresujące miejsce. Kręci się tam mnóstwo dziwnych typków i trzeba prowadzić braterską walkę, aby przetrwać, być twardym i poczuć prawdziwe życie. Film jest zapisem dziesięciu lat ulicznego życia Sanyiego. Widzimy, jak zmienia się z represjonowanego w ciemiężyciela, z młodszego w starszego brata, z niesfornego łajdaka w odpowiedzialnego opiekuna i wreszcie z dziecka ulicy w nihilistycznego nastolatka. Oczami węgierskiego intermedialnego artysty i reżysera, który sam od 12-tego roku życia włóczył się na deskorolce po ulicach Budapesztu, obserwujemy proces przechodzenia z pełnego zabaw radosnego dzieciństwa w pełną konformizmu dorosłość.

Gdy 86-letni Rene kupuje kwiaty, zawsze zastanawia się, jaki kolor wybrałaby jego żona, gdyby żyła. Podobnie jak większość bohaterów filmu, spędził więcej czasu ze swoją partnerką niż bez niej. W szczerych, otwartych wywiadach kobiety i mężczyźni z pokolenia 80+ opowiadają o miłości, żałobie, związkach oraz dążeniu do szczęścia. Dyskutują o momencie szoku, gdy zabrakło najbliższej im osoby i o procesie uczenia się życia w pojedynkę. Reżyserka układa ich indywidualne historie w chór głosów przeplatający się z abstrakcyjnymi obrazami na granicy snu oraz muzyką interpretującą ich wewnętrzne życie. To wszystko tworzy kolekcję różnych sposobów patrzenia na miłość, życie, samotność i śmierć. Film jest testamentem pokolenia, które odchodzi, a zarazem niezwykle wzruszającą lekcją miłości. Zabierają ze sobą bezwarunkową afirmację życia, bez oglądania się w tył i analizowania tego, co ich spotkało.