Na platformie Netflix zadebiutowała pierwsza połowa czwartego sezonu "Emily w Paryżu". Jak bronią się nowe odcinki serialu, którego gwiazdą jest Lily Collins? Ocenia Joanna Najbor. Przeczytajcie jej recenzję.
Paryżanie nie mają lekko. Na Stade de France jeszcze dobrze nie opadł pył po brawurowym skoku Toma Cruise'a podczas ceremonii zakończenia igrzysk olimpijskich, a pod wieżą Eiffla już czeka ona, wystrojona przez stylistów z piekła rodem i z głową pełną pomysłów na nowe kampanie promocyjne. Niektórzy przyklasną z zachwytem, inni przez najbliższe tygodnie przy włączaniu Netflixa będą wołać o pomstę do nieba (Boże jakościowej telewizji, czemuś nas opuścił?). Jedno jest pewne: Emily wróciła. Albo raczej: Emily est de retour.
Po seansie pierwszych pięciu odcinków czwartego sezonu można odnieść wrażenie, że nad Sekwaną niewiele się zmieniło. Agencja Grateau wciąż walczy o utrzymanie klientów (i pracowników), a należąca do Gabriela restauracja L’esprit de Gigi – gwiazdkę Michelina. Gdy jedni pracują, inni oczekują – na narodziny dziecka, awans, a nawet finał Eurowizji. Efektowne przetargi i huczne imprezy to jednak tylko pretekst do prezentacji kolejnych sercowych perypetii już dobrze znanych postaci: kryzysu w związku Emily (Lily Collins) z Alfiem (Lucien Laviscount) czy rodzinnych przeszkód stojących na drodze relacji Mindy (Ashley Park) i Nicolasa (Paul Forman). Wygrać złoty medal na olimpiadzie to nic: tego lata prawdziwym wyzwaniem okaże się zdobycie serca przystojnego właściciela restauracji Gabriela (Lucas Bravo) oraz znalezienie okazji, aby poprzebywać z nim sam na sam.
Historia nauczyła nas, że stolica Francji potrafi zaakceptować wiele. Tym razem będą to biseksualne romanse, mieszkanie drzwi w drzwi z ciężarną ex ukochanego czy penisy przyszyte do garniturowych spodni. Jednak nawet miasto zakochanych ma swoje granice i nie jest w stanie dłużej tolerować seksizmu, ageizmu i zachowań spod znaku #metoo. Twarzą zmiany stanie się chyba najciekawsza postać w tym paryskim uniwersum, czyli Sylvie (Philippine Leroy-Beaulieu): jednocześnie silna i wrażliwa, surowa, lecz wyrozumiała, no i niezmiennie piekielnie stylowa. Sezon czwarty opowiada się po stronie ofiar, ale tylko w bezpiecznych granicach algorytmu. Jest zatem poprawnie, ale bez fajerwerków i zaskoczeń – a czy nie tego oczekujemy po produkcji Darrena Stara, stojącego za sukcesem takich kultowych tytułów jak "Seks w wielkim mieście" czy "Beverly Hills, 90210"?
W tej rozpoznanej już z poprzednich sezonów, przerysowanej konwencji sama Emily traci siłę wyrazu; ostrość kreski, którą dotychczas była malowana przez scenarzystów. Wcześniej roznosiła kadr: była trzpiotliwa, spontaniczna, równie urocza, co irytująca. Teraz nawet jej stroje wydają się bardziej stonowane albo może to my już przyzwyczailiśmy się do tego festiwalu koszmarnych stylizacji. Oczywiście, wciąż w sekundę potrafi wpakować się w tarapaty, a podczas przetargu zaproponować pomysł, który idealnie wpisze się w gust klienta. Z sezonu na sezon sprawia wrażenie coraz swobodniej poruszającej się w tej romantyzowanej do granic paryskiej scenerii. Wszystko wskazuje na to, że to skutek świadomej reżyserskiej strategii: w końcu nawet Sylvie w pewnym momencie zauważy otwarcie się Emily na niejednoznaczny moralnie obszar, który Francuzi określają "szarą strefą". To oswojenie z lokalnymi konwencjami czyni ją postacią może prostszą do zaakceptowania, ale też bardziej przewidywalną. Choć pewnie lepiej nie wyciągać przedwczesnych wniosków – specjalistka od reklamy z Chicago ma przecież wciąż kilka odcinków, żeby nas zaskoczyć (i pogrążyć w krindżu).
Całą recenzję Joanny Najbor przeczytacie TUTAJ.
Dwudziestoparoletnia Emily jest ambitną dyrektorką działu marketingu z Chicago, która niespodziewanie otrzymuje pracę marzeń w Paryżu. Gdy jej firma przejmuje luksusową francuską agencję marketingową, młodej kobiecie powierzone zostaje opracowanie odpowiedniej strategii w mediach społecznościowych. Nowe, paryskie życie Emily wypełniają upojne przygody i nieoczekiwane wyzwania - w tym zyskanie sympatii nowych współpracowników, nawiązanie nowych przyjaźni i odnalezienie miłości.
Prowizja od couture (recenzja 4. sezonu serialu "Emily w Paryżu")
Paryżanie nie mają lekko. Na Stade de France jeszcze dobrze nie opadł pył po brawurowym skoku Toma Cruise'a podczas ceremonii zakończenia igrzysk olimpijskich, a pod wieżą Eiffla już czeka ona, wystrojona przez stylistów z piekła rodem i z głową pełną pomysłów na nowe kampanie promocyjne. Niektórzy przyklasną z zachwytem, inni przez najbliższe tygodnie przy włączaniu Netflixa będą wołać o pomstę do nieba (Boże jakościowej telewizji, czemuś nas opuścił?). Jedno jest pewne: Emily wróciła. Albo raczej: Emily est de retour.
Po seansie pierwszych pięciu odcinków czwartego sezonu można odnieść wrażenie, że nad Sekwaną niewiele się zmieniło. Agencja Grateau wciąż walczy o utrzymanie klientów (i pracowników), a należąca do Gabriela restauracja L’esprit de Gigi – gwiazdkę Michelina. Gdy jedni pracują, inni oczekują – na narodziny dziecka, awans, a nawet finał Eurowizji. Efektowne przetargi i huczne imprezy to jednak tylko pretekst do prezentacji kolejnych sercowych perypetii już dobrze znanych postaci: kryzysu w związku Emily (Lily Collins) z Alfiem (Lucien Laviscount) czy rodzinnych przeszkód stojących na drodze relacji Mindy (Ashley Park) i Nicolasa (Paul Forman). Wygrać złoty medal na olimpiadzie to nic: tego lata prawdziwym wyzwaniem okaże się zdobycie serca przystojnego właściciela restauracji Gabriela (Lucas Bravo) oraz znalezienie okazji, aby poprzebywać z nim sam na sam.
Historia nauczyła nas, że stolica Francji potrafi zaakceptować wiele. Tym razem będą to biseksualne romanse, mieszkanie drzwi w drzwi z ciężarną ex ukochanego czy penisy przyszyte do garniturowych spodni. Jednak nawet miasto zakochanych ma swoje granice i nie jest w stanie dłużej tolerować seksizmu, ageizmu i zachowań spod znaku #metoo. Twarzą zmiany stanie się chyba najciekawsza postać w tym paryskim uniwersum, czyli Sylvie (Philippine Leroy-Beaulieu): jednocześnie silna i wrażliwa, surowa, lecz wyrozumiała, no i niezmiennie piekielnie stylowa. Sezon czwarty opowiada się po stronie ofiar, ale tylko w bezpiecznych granicach algorytmu. Jest zatem poprawnie, ale bez fajerwerków i zaskoczeń – a czy nie tego oczekujemy po produkcji Darrena Stara, stojącego za sukcesem takich kultowych tytułów jak "Seks w wielkim mieście" czy "Beverly Hills, 90210"?
W tej rozpoznanej już z poprzednich sezonów, przerysowanej konwencji sama Emily traci siłę wyrazu; ostrość kreski, którą dotychczas była malowana przez scenarzystów. Wcześniej roznosiła kadr: była trzpiotliwa, spontaniczna, równie urocza, co irytująca. Teraz nawet jej stroje wydają się bardziej stonowane albo może to my już przyzwyczailiśmy się do tego festiwalu koszmarnych stylizacji. Oczywiście, wciąż w sekundę potrafi wpakować się w tarapaty, a podczas przetargu zaproponować pomysł, który idealnie wpisze się w gust klienta. Z sezonu na sezon sprawia wrażenie coraz swobodniej poruszającej się w tej romantyzowanej do granic paryskiej scenerii. Wszystko wskazuje na to, że to skutek świadomej reżyserskiej strategii: w końcu nawet Sylvie w pewnym momencie zauważy otwarcie się Emily na niejednoznaczny moralnie obszar, który Francuzi określają "szarą strefą". To oswojenie z lokalnymi konwencjami czyni ją postacią może prostszą do zaakceptowania, ale też bardziej przewidywalną. Choć pewnie lepiej nie wyciągać przedwczesnych wniosków – specjalistka od reklamy z Chicago ma przecież wciąż kilka odcinków, żeby nas zaskoczyć (i pogrążyć w krindżu).
Całą recenzję Joanny Najbor przeczytacie TUTAJ.
"Emily w Paryżu" – zwiastun
"Emily w Paryżu" – o czym opowiada serial?
Dwudziestoparoletnia Emily jest ambitną dyrektorką działu marketingu z Chicago, która niespodziewanie otrzymuje pracę marzeń w Paryżu. Gdy jej firma przejmuje luksusową francuską agencję marketingową, młodej kobiecie powierzone zostaje opracowanie odpowiedniej strategii w mediach społecznościowych. Nowe, paryskie życie Emily wypełniają upojne przygody i nieoczekiwane wyzwania - w tym zyskanie sympatii nowych współpracowników, nawiązanie nowych przyjaźni i odnalezienie miłości.
Powiązane artykuły false
