American Film Festival 2025. Recenzujemy głośne tytuły – "Christy" i "Zgiń, kochanie"

Jednym z najbardziej wyczekiwanych filmów tegorocznego American Film Festival we Wrocławiu jest mroczna opowieść o tytułowej bokserce "Christy" z Sydney Sweeney w roli głównej. My już film widzieliśmy i dzielimy się swoimi wrażeniami. Fragment recenzji Remigiusza Różańskiego znajdziecie poniżej. Cała jest dostępna na karcie filmu POD LINKIEM TUTAJ.

Spore poruszenie wywołał też "Zgiń, kochanie" z Jennifer Lawrence i Robertem Pattinsonem – prowokacyjny, niepokojący film o destrukcyjnej namiętności i potrzebie ucieczki od samego siebie. Ocena Darii Sienkiewicz jest już NA STRONIE, a niżej fragment jej recenzji. 

Kolejne – już wkrótce. 

Recenzja "Christy", reż. David Michôd

Peek-a-boo
autor: Remigiusz Różański

Australijczyk starannie buduje napięcie, przedstawiając, jak Jim stopniowo przesuwa granicę – począwszy od psychologicznej manipulacji (obietnic bez pokrycia, gaslightingu), skończywszy na przemocy fizycznej i seksualnej. Trener trzyma podopieczną-żonę w garści, przekonując ją o swoim niepomijalnym wkładzie w rozwój jej kariery. Gdy ów mit zostaje podważony, sięga po groźby, gdy to nie starcza – wciela je w życie. Michôd zagląda za zamknięte drzwi, obrazując koszmar, który toczy się z dala od świateł reflektorów. O ile początkowo unika ukazywania go wprost, o tyle w ostatnim akcie decyduje się na eksplicytność. Z jednej strony rymuje się ona z poprzednimi filmami Australijczyka, choćby z "The Rover", z drugiej – rodzi pytanie o zasadność takich przedstawień. To samo, które stało się fundamentem debaty o "Domie dobrym" Smarzowskiego.


Całą recenzję filmu "Christy" można przeczytać TUTAJ.

Recenzja "Zgiń, kochanie", reż. Lynne Ramsay

Seks, miłość i rock 'n' roll
autorka: Daria Sienkiewicz

Ramsay z rozedrganych nerwów bohaterki i jej obezwładniającej tęsknoty za przeszłością tworzy swego rodzaju magiczny portal. Ten prowadzi prosto do pulsującej od bodźców głowy kobiety, której wszyscy dookoła próbują nadać łatkę niezrównoważonej, szalonej lub emocjonalnej. Im więcej nieproszonych rad i diagnoz dostaje, w tym większą popada psychozę. Grace to bohaterka iście ramsayowska, a więc tragiczna, głęboko wyalienowania i stopniowo tracąca łączność z otaczającym ją światem. Jak sama powtarza, problem nie leży w spoczywającym w jej ramionach dziecku – "On jest idealny, po prostu wszystko inne takie nie jest" – a w narastającej presji spełniania oczekiwań innych. Realizm codzienności matki spektakularnie zderza się tu z surrealistycznymi wizjami chorego i osamotnionego umysłu.


Całą recenzję filmu "Zgiń, kochanie" można przeczytać TUTAJ.